Ήταν μόλις δεκαπέντε χρονών. Στην Τετάρτη Γυμνασίου πήγαινε ακόμη. Μα ήταν όμως ένα κορίτσι γεμάτο ζωή και εμπνεύσεις. Το μυαλουδάκι της άρπαζε με τη μια ό,τι ωραίο έβλεπε γύρω της. Σχεδίαζε, κατασκεύαζε, έκανε κολάζ με ό,τι εύρισκε μπροστά της και της ταίριαζε. Και τα Χριστούγεννα το φυσικό , ψηλό δέντρο μέσα στο μυαλό της το στόλιζε πρώτα.. Και σαν της το έφερνε ο πατέρας της, εκείνη δεν έχανε χρόνο. Άρχιζε να στολίζει. Κρεμούσε επάνω αγιοβασίληδες που μόνη της έφτιαχνε, σπιρτόκουτα που τα έντυνε με χρυσά και ασημένια χαρτιά, κορδέλες κόκκινες και κίτρινες και ασημί, κουκλάκια φτιαγμένα με πολύχρωμα υφάσματα, μπαστουνάκια από ξύλο κανέλας, καρύδια βαμμένα με διάφορες μπογιές. Θεέ μου! Και τι δεν έβαζε επάνω. Και ήταν όλα με τέτοια τάξη βαλμένα που απορούσαν όλοι πώς το δέντρο αυτό έγινε τόσο όμορφο. Μικρότερες εμείς και καμαρώναμε! Η μεγάλη αδερφή με το μεγάλο γούστο και να! οι φίλες μας να έρχονται για να δουν το δέντρο και να! και οι γειτόνισσες που καμάρωναν και αυτές τη μεγάλη αδερφή, που ήταν τόσο άξια και τόσο σπινθιροβόλα σε όλα.
Και η τότε εποχή καμία σχέση δεν είχε με την τωρινή.
Τώρα τα βρίσκεις όλα έτοιμα και το μόνο που κάνεις είναι να τα κρεμάς. Τότε όμως; Τότε δεν υπήρχαν στολίδια, δεν υπήρχαν λαμπιόνια πολύχρωμα, δεν υπήρχαν αγιοβασίληδες και αγγελάκια... Τότε δεν υπήρχε τίποτε ή αν υπήρχε ήταν τόσο ακριβό που ανήκε μόνο σε λίγους.. Μα η μεγάλη μας αδερφή το πρόβλεπε όλα και τα έφτιαχνε. Και μεις την αγαπούσαμε τόσο πολύ!
Την αγκαλιά της θέλαμε μόνο και να μας διηγείται με το δικό της ξεχωριστό τρόπο κάθε σχετικό με τις γιορτές, με τα έθιμα, με τα καλλικαντζαράκια... Πόσο γλυκιά ήταν! Από τα χείλη της κρεμόμασταν για να ακούσουμε αυτά που έλεγε και εκείνη γελούσε καθώς μας έβλεπε να την κοιτάμε σα να βρισκόμαστε σε άλλον κόσμο.
Ήρθε όμως και η γιορτή του πατέρα μας. Γιάννη τον έλεγαν και ή η μάννα μας Γιάννο. Και γιόρταζε! Και κόσμος πολύς ήρθε στο σπίτι για να του πει τις ευχές. Τον αγαπούσαν όλοι, γιατί ήταν καλός και αληθινός. Η γιορτή του πατέρα ήταν κάτι διαφορετικό από της άλλες γιορτές. Γιατί και κόσμος πολύ ερχόταν για να του ευχηθεί και πολλά γλυκά έφτιαχνε η μάνα μας που όλοι τα αγαπούσαν και τα έτρωγαν με μεγάλη όρεξη. Πανηγύρι σωστό η γιορτή!
Και γι’ αυτή τη γιορτινή ημέρα η μεγάλη αδερφή μας είχε φτιάξει στη ράφτρα ένα φουστάνι σε χρώμα φυστικί που το αγαπούσε πολύ. Ωραίο το χρώμα, ταιριαστό με το χρώμα του προσώπου της και κυρίως με τα μάτια της. Είχε όμως κάτι γαζάκια σε κάποια επίμαχα για τον αυστηρό, κάποιες φορές, πατέρα μας και όταν την είδε το πρόσωπό του άλλαξε χρώμα. Και μάλλον και θύμωσε.
Και δεν κοίταξε πόσο όμορφη ήταν η μεγάλη μας αδερφή με τα περίπου ξανθά φυσικά της μαλλιά και το ωραίο πρόσωπό και δεν είδε πως τα μάτια της έμοιαζαν με το χρώμα του φουστανιού και δεν είδε τίποτε! Είπε μόνο επιτιμητικά στη μεγάλη μας αδερφή. «Αυτά τα γαζιά να τα ξηλώσεις!» Και εκεί σταμάτησε!
Και εκείνη έκλαψε και έτρεξε να κρυφτεί για να σβήσει τον πόνο της, Το καινούριο φόρεμα το αγαπούσε! Τώρα έπρεπε να το αποχωριστεί.
«Μην κλαις, μην κλαις!» της είπε η μάνα που την πλησίασε δειλά.
«Δεν πειράζει, εσύ ό,τι και να φορέσεις θα είσαι ένα ωραίο δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Έλα, μην κλαις! Σ’ αγαπώ!»
Και η μεγάλη μας αδερφή σκούπισε τα μάτια της, έσιαξε τα πυρόξανθα μαλλάκια της και φόρεσε ένα άλλο κόκκινο φόρεμα. Τα μαγουλά της πήραν το χρώμα του φουστανιού και τα ματάκια της έλαμψαν και πάλι. Ο κόσμος ερχόταν! Ο πατέρας δεν έπρεπε να στενοχωρηθεί!
Στη γωνιά το δέντρο της φάνηκε πως της χαμογέλασε! Το είδε και το χάρηκε. Και το κόκκινο φουστάνι της χαμογέλασε, και οι αδερφές της οι μικρές της χαμογέλασαν και το αληθινό Χριστουγεννιάτικο δέντρο της χαμογέλασε και τα ψεύτικα στολίδια της χαμογέλασαν και η μάνα την είδε χαρούμενη και έφυγε προς τα έξω. Στα ματάκια της ένα δάκρυ είχε κυλήσει. Και μπήκε πάλι μέσα και της χαμογέλασε!
Και χαμογέλασε και εκείνη και έτσι το καινούριο φουστάνι, που είχε χρώμα φυστικί και έμοιαζε με τα ματάκια της, ξεχάστηκε!!
Όμορφη τελικά είναι η ζωή, όταν τη βλέπεις όμορφα και συ και ας μην έχεις και το φυστικί φουστάνι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου