Σωκράτους Δαιμόνιο ( Δημήτρης Μούχας ) " Με ξύπνησε μια Μελωδία..."

Σωκράτης:''....έτσι και εγώ ότι έφτιαχνα έως τώρα θεωρούσα ότι είναι προτροπή και ενθάρρυνση από εκείνο, έτσι ενθαρρύνουν και τους Δρομείς.(61a) ένα όνειρο να με παρακινεί αυτό που κάνω να είναι τέχνη της μουσικής, αφού η Φιλοσοφία είναι η μέγιστη μουσική και εγώ είμαι ένας που ασχολείται με αυτήν. Από τον διάλογο ''Φαίδωνας'.

Με ξύπνησε μια Μελωδία...

Μες στο μυαλό μου τραγουδάει ένα ποίημα
μες στο μυαλό μου τραγουδάει μια Μουσική
πότε άραγε θα γίνουμε όλοι Ένα,
πότε Αγάπη μου στο πλάι θάρθεις κι' εσύ
πότε θα αφήσεις την Ανάγκη νάσαι Τυφλή
Ελεύθερη και σίγουρη να νοιώσεις τη Ζωή
πότε κι' εγώ επιτέλους - Φύλακα - θα ξεκινήσω
Απόφαση στο νου να Βιδώσω Λυτρωτική
πως Μόνος δεν μπορώ - όλο θα χαζεύω -
νάρθεις να Σμείξουμε να γίνουμε Γιορτή.

Είχα ένα Όραμα μαζί σου να γυρεύω
τον Έρωτα στη Ποίηση, στη Μουσική,
εγώ να έγραφα για εσέ τους Στίχους,
εσύ να Τραγούδαγες να εμφυσούσες την Πνοή.
Ο Δρόμος μου Είναι πίσω απ' τις Σκηνές,
δεν είμαι εσύ να βγαίνω συνέχεια Μπροστά
σ' αυτά πάντα το έλεγα πως είμαι η Γυναίκα
Ποτέ δεν είδα τη Ζωή Δυναμικά.
Εσύ όμως από εμένα διαφέρεις
ανέκαθεν εμφανιζόσουνα στην Πίστα Δυνατά,
με τα Τραγούδια σου μάγευες το Πλήθος
και τις Ψυχές ξεπροβόδιζες , Αθώες από τα Δικαστήρια 

Εγώ απ' την άλλη, έχω Αθόρυβη Γραμμή
απ' την Αφάνεια Γεννιέμαι και Πεθαίνω
όποτε θέλω Αγιάτρευτη Γίνομαι Πληγή,
και Δηλητήριο στους Ψεύτες ήπια Εκτοξεύω
Ύστερα με Σθένος εκτίω την Ποινή μου
και Διαγράφω ότι έμαθα, ότι έγραψα,
ακόμη το πόσο Σ' Αγαπώ...Σ.Δ