Ο Γιάννης Τσαρούχης, του Αθανασίου, (Πειραιάς 13 Ιανουαρίου 1910 - Αθήνα20 Ιουλίου 1989) ήταν ζωγράφος και σκηνογράφος. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο "Άσυλο Τέχνης". Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935) με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.
 |
| Γιάννης Τσαρούχης, Μάνος Χατζιδάκις, Κάρολος Κουν και η Ραλλού Μάνου |
Την περίοδο 1935-1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο τουΘεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.
Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910, όντας ο δεύτερος υιός του εμπόρου εξ Αρκαδίας Αθανασίου Τσαρούχη και της Μαρίας Μοναρχίδη με καταγωγή από τα Ψαρά. Το νεοκλασικό κτίριο στο οποίο είδε για πρώτη φορά το φως, στη συμβολή της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με την οδό Λουκά Ράλλη δεν υφίσταται πια. Μέρος των παιδικών του χρόνων (1920-1925), ο μεγάλος αυτός Πειραιώτης ζωγράφος, το πέρασε στην πολυτελή οικία (έπαυλη) της οικογενείας Μεταξά, κοντά στη θεία του Δέσποινα Μεταξά, η οποία ήταν αδερφή της μητέρας του. Παρότι η οικογένεια Τσαρούχη μετακόμισε το 1927 στην Αθήνα, ο Πειραιάς ρίζωσε βαθιά μέσα στον καλλιτέχνη, τόσο για το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε και τον επηρέασε καλλιτεχνικά, όσο και για τις φτωχές λαϊκές συνοικίες όπου συχνά πραγματοποιούσε αποδράσεις κατά τα παιδικά του χρόνια. Το 1938, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης. Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά,το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη "Ρέτφρη Γκάλερυ", ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου....
Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα "Εθνικό" ή "Βασιλικό", "Κοτοπούλη", "Δημοτικό" Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας καθώς και για το κλασσικό έργο "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" που ανεβάσθηκε το 1954, στο τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα "Εθνικό".
Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη. Το 1977 ανέβασε ο ίδιος τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε δική του νεοελληνική απόδοση με δική του διδασκαλία & σκηνογραφία.
 |
Ο Γιάννης Τσαρούχης σε φωτογραφία του Δημήτρη Παπαδήμου
ΠΙΝΑΚΕΣ
|
 |
| Οι 4 εποχές |
 |
| Ποδηλάτης με κόκκινο γιλέκο |
Ποδηλάτης μεταμφιεσμένος σε τσολιά, μ΄ένα ναό δεξιά κάτω
Δύο πανέρια σε κομό
Αυτοπροσωπογραφία
Τέσσερις άνδρες σε καφενείο, ζωγραφισμένοι εξ απροόπτου
Ξύρισμα
Θυσία Ιφιγένειας με σημερινά κοστούμια
Γυναικειο γυμνό
Η αντιγραφή του Τιτσιάνο (1971)
Χωριατοπούλα χειροποίητη λιθογραφία
Το όραμα του Δαυίδ
Άγιος Σεβαστιανός
Γέννηση του Χριστού
Η σύλληψη τριών κομμουνιστών (1944)
Καράβια στο ηλιοβασίλεμα
Τοπίο με σπίτι, 1983
Το λιμάνι της Ζέας, 1964
Το «Γκάζι» στην Πειραιώς, 1965
 |
| Τοπίο στο Ναύπλιο |
Αλώνια
Το Αστεροσκοπείο από σπίτι κοντά στο Μοναστηράκι
Καφενείον "Ο Παρθενών"
Το καφέ Νέον τη νύχτα
 |
| Το σπίτι με τις Καρυάτιδες |
ΝΑΥΤΕΣ
 |
| Ναύτης με κεραμιδί πρόσωπο, σε καπιτονέ πολυθρόνα, 1938 |
 |
| Ναύτης καθιστός και γυμνό ξαπλωμένο, 1948. |
Οικογένεια και έρωτας, 1948
Σπουδές ναυτών από τον Πόρο, 1948
Τρείς φιγούρες, σπουδή για τα έργα με τα καφενεία, 1954
Η ξεχασμένη φρουρά (diptyque), 1956
Ναύτης κοντά με και ροζ φόντο, 1959
Ναύτης και άσπρη κολόνα, 1962
ξυπόλητος ναύτης στο καφενείο, 1962
Δυο ναύτες στα βράχια, 1967
Μικρή πλαζ, 1962
ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (1968-69)
Μία καθαρά ανθρωποκεντρική και αλληγορική σειρά έργων του Γιάννη Τσαρούχη είναι και η προσωποποίηση των εποχών και των μηνών του έτους . Μία ακόμη αρμονική συνύπαρξη ανατολής και δύσης , του παραδοσιακού και λαϊκού με το κλασσικό και το μοντέρνο . Στα πρότυπα της αρχαίας Ελληνικής και Βυζαντινής παράδοσης αλλά και με εμφανής στοιχεία της Αναγεννησιακής τέχνης του μπαρόκ , ο ζωγράφος συμβολικά σμιλεύει και έντεχνα πλάθει τις αλληγορικές μορφές του σε ένα συνδυασμό με μια λιτή και συμβολική νεκρή φύση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος πόζαρε σαν ο Δεκέμβριος , ο τελευταίος και γηραιότερος μήνας του χρόνου. Όπως και στα λαϊκά παραμύθια οι μήνες είναι τα δώδεκα παλικάρια όπου σαν ουράνιοι φτερωτοί άγγελοι έρχονται και φεύγουν μέσα στο χρόνο , ο κάθε ένας με την δική του σειρά , προσφέροντας στους ανθρώπους τα πολύτιμα αγαθά τους . Οι ημίγυμνες αναγεννησιακές μορφές των μακρυμάλληδων νεαρών με το αθώο ηδυπαθές βλέμμα θυμίζουν ''Βάκχο'' του Καραβάτζιο και ταυτόχρονα τις βυζαντινές αγιογραφίες με την αυστηρότητα και το ιερό και επιβλητικό φως που εκπέμπουν. Η διονυσιακή ατμόσφαιρα είναι διάχυτη όπως χαρακτηριστική είναι και η ανάδειξη της απολλώνιας ομορφιάς και του αρχαίου Ελληνικού κάλλους.http://mysteliospaths.blogspot.gr/
 |
ΠΗΓΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου