ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ "Λουλούδια από χαρτί"

Παλμός 1

Πάνω σε μια κόλλα λευκό χαρτί

γονάτισα.

Είδα το ύψος και το πλάτος

και σταύρωσα το χαρτί.

Τότες αυτό άνοιξε στα δύο και Ξεπήδησε

Από Μέσα του,

ένα λουλούδι.

Έσκυψα και το Μύρισα.

Κοιμήθηκα, στην αγκαλιά του

και ξύπνησα στο ύπαιθρο.

Παλμός 2

Μια παπαρούνα μόνη

Στέκει και λικνίζεται

Της κερδίζει ένα πέταλο ο αγέρας.

Εκείνο στριφογυριστά ταξιδεύει ως την άκρια

της θάλασσας κουρνιάζοντας σ’ ένα σπασμένο κοχύλι.

Ήχοι φυσούν ολόγυρα.

Αποκοιμιέται η χήρα παπαρούνα.

Φθάνει ως το θάνατο μα την ξυπνούν δυο μελωδίες

Σπουργίτια ορφανεμένα που και κείνα θρηνούν

θρηνούν για τις μαργαρίτες που ο αγέρας άφησε παρθένες.

Παιδιά καιρό δεν περνούσαν άλλωστε

Δεν έπαιξαν ποτέ μαζί τους.

Κακοτυχία.

Μα ίσως και όχι.

Παλμός 3

Ήταν ο αγέρας εραστής των λουλουδιών

και τα γλυκοκοίταζε εμπρός στο φως

του ήλιου του υπάκουου.

Μια ηλιαχτίδα χόρεψε ολόγυρα

σ’ ένα πέταλο χαϊδεύοντας το, πλανεύοντας το,

μα έτρεμε τον αγέρα.

Η Νιότη του χώρου απλώνεται

Σιμά Μου και κλέβει τα λουλούδια

Κι ο αγέρας βυθίζεται σε θλίψη

και πεθαίνει.

Και Μένουν τα λουλούδια δέσμια δικά Μου.

Τίποτε δεν είναι δικό μου.

Όλα είναι δικά σας..

Παλμός 4

Ξημέρωσε για ένα λουλούδι

κι ο ήλιος χάρηκε,

Άνοιξε τα πέταλα του και έσμιξε με το φως του ήλιου

Μέσα σ’ αυτόν τον Έρωτα

Γεννήθηκε το χαμόγελο, του πιο όμορφου

παιδιού του σεληνόφωτος.

Χόρευε το γρασίδι κάτω από τις διαταγές

του ανέμου κι εκείνος αγκάλιαζε την πλάση.

Κι η πλάση απλώθηκε εντός Μου.

Αγκάλιασμα

Σ’ ένα τριαντάφυλλο

Τρυπήθηκα

Πόνεσα

Αγάπησα

Και πόθησα

Καλώς καμωμένο.

Παλμός 5

Κύλησε η σταγόνα πάνω σ’ ένα φύλλο

Και αργά-αργά ξαπόστασε στο χώμα.

Μία και μόνο στιγμή έφτανε

για να χαμογελάει η τουλίπα του καλοκαιριού

Και εκείνη η στιγμή αιωρείται

και που και που

κινείται σαν εκκρεμές

χτυπώντας δεξιά και αριστερά στους

κροτάφους του πόνου.

Αγέρας φύσηξε και συνεπήρε

και το λουλούδι και τη σταγόνα.