Αλάργεψες άστρο της αυγής, της στάμνας κρύο νάμα
νερό που έλειψε πολύ στων λουλουδιών το γέρμα,
απόγιομα σα χάραξες γραμμή για τ' άγιο θάμα
εστρούθιζαν οι ουρανοί και κλαίγανε τα έρμα,
εκείνα τα μοσχόφυλλα της άμοιρης καρδιά σου.
Ω! Της χαράς σου οι καημοί χαθήκαν στα μουράγια
και των φιλιών οι ξεψυχιές γινήκαν μοιρολόγια,
στης εκκλησιάς τ' απόηχα σε κείνα που 'ναι άγια
και ήρθαν και σταθήκανε στων λογισμών τα λόγια,
ωσάν τη σκέψη τη κλεφτή, που ρίχνεις στα παιδιά σου.
Και τώρα στέκεις μοναχή στου λιμανιού την άκρη
κι απ' των ματιών σου τη γραμμή κυλάει ένα δάκρυ,
σπαράζει μέσα σου βαθιά η λήθη της αγάπης
λες και ήτανε ποταμός, ατέρμονος σατράπης,
σαν άνεμος αόρατος μέσα στην ευωδιά σου…
Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης
απ' το βιβλίο "χαμένες μέρες"
Πανέμορφο ποίημα!! Δομημένο τέλεια και το πλέξιμο των λέξεων συναρπαστικό!!! Γλυκόηχο και τρυφερό μιλάει σε κάθε ψυχή!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθηλωτικα πανεμορφο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια. Γλαφυρό, Ερωτικό, με Άπειρα Συναισθήματα.!! Μπράβο σας, να είστε πάντα καλά και Εμπνευσμένος. Αγγίζει Ευαίσθητες Ψυχές.!!
ΑπάντησηΔιαγραφή