ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΥΣΑ " Επτά Πράξεις "

Όταν η ποίηση φιλοσοφεί αρχίζει από την Δευτέρα. Χωρίς κενά, χωρίς σχόλια περιττά.{Πρώτη Πράξη}. Η εκκίνηση, με το μελάνι στα βήματά μου να γράφουν για το κάθε τι...Λακωνικά. Για τις άπειρες εικόνες με ταχύτητα εικονικής πραγματικότητας. Για τις προσμονές. Για τα προσκυνήματα χωρίς καρδιά υπόκλισης. Για τα αθώα μάτια προσηλωμένα στην ψευδαίσθηση… H ευτυχία είναι μακριά. Άπιαστη, και όλο χάνεται. Η μοναξιά γίνεται απειλή.

Τρίτη. Συλλογίζομαι ορίζοντες που ξεδιπλώνονται. Τις ακυβέρνητες ψυχές. Την άβυσσο. Αλλοτινών αιώνων προσμονές. Για τα πάντα που ανεμίζουν. Για ότι περνάει απαρατήρητο. Όπως η ανάσα του κυπαρισσιού, οι νύχτες με τα χίλια μάτια. Για την δροσιά των άστρων, για το χαμόγελο της θάλασσας. Για τα αγρολούλουδα της σιωπής. {Δεύτερη Πράξη}. Τίποτα δεν κοιμάται.

Γυρεύω τη ζωή στο σύμπαν που υπάρχω. Τετάρτη. Και λέω: Θεέ μου ρίζωσε με στην καρδιά σου! Σε βλέπω στον απέραντο γαλαξία. Στον έρωτα. Στο γέλιο. Χρυσά ψιχαλίσματα χάρης που ξεκουράζουν τις σκέψεις μου. Δραπετεύω από το εγώ, από την ύλη, από τα κτίσματα. Ο αληθινός θέλει να μας κάνει αληθινά δέντρα και όχι φυτά. Σβήνει τις ρυτίδες του χρόνου. {Τρίτη Πράξη}. Δεν είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου αλλά ποίηση.

Πέμπτη. Ξεγλιστρώ από τα θυμωμένα δεσμά της γης , και πετάω εκεί ψηλά στην ηλιόλουστη ησυχία με έκλαμψη στους ουρανούς, πάνω στα ασημένια φτερά του γέλιου. Στα ρήματα. Στις ρίμες. {Τέταρτη Πράξη}. Ταπεινά ευγενής, αγκαλιάζω τον ήλιο με διάκριση. Με σεβασμό Θεού που προηγείται της υγείας. Διαβάζω τα σχήματα του χωροχρόνου. Αδέσμευτη. Μα… αυτός ο χρόνος κλέφτης, επιμένει. Παρασύρει διακαώς ανυποψίαστους περαστικούς στην σύγχρονη θλίψη. Ανοίγει τις πόρτες της ξενιτιάς, διαγράφοντας μνήμες. Έτσι… ξενιτεμένες οι καρδιές, δεν φυλάγονται από το σκοτάδι και η πόρτα του ήλιου παραμένει κλειστή.

Παρασκευή. Στην απέραντη σιωπή της ιστορίας, δεν μπορώ να προχωρήσω παρακάτω. Δεν μπορώ να ρωτήσω τους νεκρούς. Η πολυποίκιλη ιστορία. Γυμνή, σαν φλασκί των ανέμων π’ αδειάζει, και με δίχως φτερά. {Πέμπτη πράξη}. Το μήλο έπεσε για ανακύκλωση. Τα δώρα της φύσης. Όμως ο άνθρωπος ξαναγυρίζει πάντα στα χαμηλά. Στον ύπνο του πελάγους. Με κλεισμένα βλέφαρα. Με κλειστά φτερά. Με χιλιάδες τίτλους χωρίς νόημα. Με βιτρίνα illustration. Το βάρος της κατάκτησης. Η βαριά κληρονομιά για δόξα και τιμές.

Σάββατο. Πεινώ και διψώ. Επενδύω στη ζωή που επεκτείνεται. Να επεκταθώ ψυχή. Με αυτόν τον ήλιο. Με την πανσέληνο να κάνει πορεία φωτός. Σε όλο αυτό το πλήθος των αστερισμών. Να μην επεκτείνεται η ψυχή; Να μην επενδύει στη ζωή; {Έκτη Πράξη}. Ποθώ αλάθητη διαδρομή.

Κυριακή. Το σήμερα σε επτά πράξεις για τον χρόνο που χάσαμε. Ψαύω βότανα για τις πληγές και τινάζω την στάχτη των κενών. Γίνομαι στοχασμός. Γαλήνη. Προσανατολισμός. Γίνομαι πύλη για την κάθε ημέρα. Έχω της νίκης το κλειδί. {Έβδομη Πράξη}. Ανοίγω την αλήθεια, με το μελάνι στο γαλάζιο. Για την αρχή κάθε στιγμής …με τις διαφορές της.

Πρέπει να ξέρω για όλα εκείνα που δεν πήρα απάντηση. Να δω τους οιωνούς στα σχήματα του κόσμου. Πρέπει να μάθω τίνος προέκταση είμαι; Ποιανού πλευρό ξεπήδησα; Πρέπει απαραίτητα να ξέρω πότε το φως αποθηκεύεται στο πνεύμα μου.

Η επιμέλεια της δημοσίευσης έγινε από τον ποιητή Γαβρίλη Ιστικόπουλο ,τον οποίο ευχαριστώ πολύ !