ΓΙΟΛΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ «Το πάρκο με τα κυπαρίσσια»

Ξέρεις,

Αγάπη μου,

από πότε αγάπησα

το πάρκο με τα κυπαρίσσια

απέναντι από το σπίτι μας;

Από τότε

που άρχισες να μου μιλάς

για τα πουλιά…

Εγώ

δεν ήξερα τίποτα

για τα πουλιά…

Μονάχα τα αγαπούσα,

επειδή

- κάθε πρωί -

με ξυπνούσαν με τα τραγούδια τους…

Κάποιο ανοιξιάτικο πρωινό

- πριν το χάραμα -

βγήκαμε στη βεράντα.

Δεν ακουγόταν τίποτ’ άλλο

παρά μόνον

οι φωνές των πουλιών

μέσα στο πάρκο με τα κυπαρίσσια

απέναντι από το σπίτι μας.

Αμέτρητες φωνούλες.

Ατέλειωτα τραγούδια.

Μια μαγική συμφωνία

από

μια αθέατη χορωδία.

Μια μελωδία παραμυθιού.

«Μα τί πουλιά είναι αυτά;»

σε ρώτησα μαγεμένη.

«Σπίνοι, κοτσύφια, σπουργίτια,

περιστέρια, χελιδόνια, καρδερίνες,

δεκαοχτούρες…»

μου απάντησες.

Κι άρχισες να μου μιλάς

για όλ’ αυτά τα πουλιά

με τον ενθουσιασμό

ενός μικρού παιδιού

και

με τη σοφία

κάποιου ειδικού…

Μου μίλησες

για τη ζωή τους,

για τα χρώματά τους,

για την τροφή τους,

για το ζευγάρωμά τους…

Μου μιλούσες

κι έβλεπα τα μάτια σου

δακρυσμένα,

λες

και μιλούσες

για πρόσωπα δικά σου,

για πρόσωπα αγαπημένα…

Ήξερες τα πάντα!

Μπορούσες να διακρίνεις

ακόμα και τις φωνές τους.

«Αυτό που ακούς τώρα

είναι καρδερίνα…

Αυτό είναι σπουργίτι…

Αυτό είναι σπίνος…»

μου έλεγες.

Ήξερες

ακόμα και να μιμείσαι

τις φωνές τους.

Μιμήθηκες

τη φωνή των σπίνων

κι άκουσα έναν σπίνο

να σου απαντά.

Μιμήθηκες

τη φωνή των κοτσυφιών

και είδα ένα κοτσύφι

να πετάει,

να έρχεται

και

να κάθεται

πάνω στο κάγκελο

της βεράντας μας…

«Και δεν είναι μόνον αυτά,

μικρή μου…»

συνέχισες.

«Έρχονται κι άλλα…

Κάποια μέρα

είδα στο πάρκο

μια κουκουβάγια…

Κάποτε

ήρθε στον κήπο μας

κι ένας τσαλαπετεινός…

Ξέρεις,

είναι αυτό το εντυπωσιακό πουλί

με το τρίχρωμο λοφίο,

μαύρο, κόκκινο και λευκό…».

Κάποια μέρα

υψώσαμε το βλέμμα μας

στην κορυφή

του πιο ψηλού κυπαρισσιού

και είδαμε

δυο ασπρόμαυρα πουλιά

να φιλιούνται.

Ήταν

η μοναδική φορά

που δεν σε ρώτησα,

που δεν ήθελα να μάθω,

που δεν θα είχε καμία σημασία

αν μάθαινα

ποια πουλιά ήταν…

Η μοναδική φορά

που και συ

δεν είπες το παραμικρό…

Μονάχα

κοίταξες τα πουλιά

κι έπειτα εμένα.

Σε λίγο

τα ασπρόμαυρα πουλιά

πέταξαν

κι εμείς

συνεχίσαμε το φιλί τους.

Μέσα στο γραφείο μας.

Απέναντι

από το πάρκο με τα κυπαρίσσια…

Ευτυχία αμέτρητη

σε στιγμές μετρημένες…

Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου (Από τη Συλλογή «Θυμάσαι;»)

Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΗΓΗ http://www.palmografos.com/