 |
| Zoltan Toth - Edge |
Tα χέρια μου πάγωσαν,
η καρδιά μου καλπάζει
και πάλι κοπάζει.
Είναι ζεστή.
Μια αγκωνή θέρμης
στην εφιαλτική παγωνιά.
Μέσα κι έξω παγωνιά
θα’ ταν η κόλασή μου.
Το μέσα μου ανήκει,
του καίω ξυλαράκια
και το κρατώ ζεστό.
Ακόμη.
Να μην παγώσω υποδόρια νοιάζομαι.
Θα καμπυλώσει ο χρόνος
κι έπειτα θα βαθουλώσει.
Πάνω κάτω αβίαστα θα ρεύσει.
Στην καμπύλη του θα σκαρφαλώσω νικητήρια
και στο κοίλωμα αγκαλίτσα θα’ βρω να γείρω.
Ψηλά με πετάει ο χρόνος
και πάλι μ' αγκαλιάζει.
Μόνο αυτός.
Κι όπως χαριεντίζεται
και ερωτοτροπεί μαζί μου,
αυτός μόνος,
στους ανέμους θα πετάξει,
ο καλός μου,
τον πόνο μου.
Θα τον εξανεμίσει,
θα τον καταλύσει
σε μυριάδες απειροελάχιστα σταγονίδια,
όσο να μην είναι πια πόνος.
Καταιονητήρας να είναι,
μη πόνου.
Μόνο να μην παγώσουν τα σωθικά μου.
Κοκαλωμένη,
θα γίνω αδύναμη ν' ακολουθώ τις ταλαντώσεις του.
Τα χέρια μου πάγωσαν,
μόνο αυτά.
Προσδοκώ στων ταλαντώσεων την ακρούλα
τη λυτρωτική του χρόνου απόληξη.
Αυτού μόνο.
Προσδοκώ στο τρίσβαθο της ψυχής μεδούλι
τον θαλλό της ελπίδας του έαρος.
Μόνο αυτής.
ν.σ.
Η φωτογραφία από A Lifetime Photography
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου