Κοιτάζοντας προσεκτικά τη δισκογραφία των Jethro Tull, ξεχωρίζουμε πολλά κομμάτια που αξίζουν περαιτέρω ανάλυσης. Ένα από αυτά είναι το My God.
To My God βρίσκεται στον δίσκο Aqualung, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1971. Πολλοί θα πουν ότι είναι ο πιο επιτυχημένος δίσκος τους, και όχι άδικα. Είναι, από τους δημιουργικότερους και πληρέστερους δίσκους μιας ,γενικότερα, πολύ δημιουργικής εποχής, αστείρευτου ταλέντου. Το My God είχε την ατυχία να βρίσκεται σε αυτόν τον δίσκο και να επιβιώσει στη σκιά πολλών γνωστότερων κομματιών όπως το Aqualung, το Cross Eyed Mary, το Locomotive Breath και το Wind Up. Το My God όμως δίνει πολλά μουσικά στοιχεία που τα υπόλοιπα δεν έχουν και ίσως να έπρεπε να του δώσουμε περισσότερη προσοχή.
Οι Jethro Tull δημιούργησαν ένα μελωδικό κομμάτι με πολλά μουσικά όργανα. Στη μελωδία του θα βρούμε ένα συνοθήλευμα πράων και χαρούμενων αλλά ακόμη επιθετικών και υποτονικών μουσικών θεμάτων. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται μουσική αρτιότητα, αλλά και ένα από τα αγαπημένα μου μοτίβα στην τέχνη, την απρόσμενη εναλλαγή εννοιών. Το κομμάτι ξεκινώντας ακουστικά και ήρεμα, καταλήγει σε δυναμικό και ηλεκτρονικό. Έπειτα εναλλάσσεται ξανά και ξανά αυτό το μοτίβο, έως ότου καταλήγει σε solo πολλών οργάνων.
Η θεματολογία του κομματιού έρχεται να δέσει την δημιουργία με τον καταλληλότερο τρόπο. Μέσα στους στίχους του, θα παρατηρήσουμε υπαινιγμούς και βαθυστόχαστα λόγια. Η κύρια ιδέα είναι η αντίδραση των καλλιτεχνών προς την "κληρονομούμενη" και πάγια θρησκεία. Μια θρησκεία που ενώ υπόσχεται πολλά και μεταδίδει αισθήματα ταπεινότητας, αλληλοβοήθειας, καλοσύνης και θυσίας των αγαθών για την ατομική εξυγίανση του πνεύματος, η δομή της, η ιστορία της και οι εκπρόσωποι της που πρεσβεύουν και διατηρούν τις διατάξεις της, είναι αυτοί που τις παραβαίνουν πρώτοι. Το My God, όπως λέμε "Θεέ μου" είναι ένα κομμάτι που απευθύνεται και κατακρίνει τον Θεό. Εκθέτει τον τρόπο που τον βλέπουν τα μάτια των ανθρώπων και των κληρικών του, ως μια επικερδής ευκαιρία γεμάτη απολαύσεις και εξουσία, εκεί που ο απλός κόσμος φλομώνεται στο ψέμα και την αδικία.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του στίχου ή ακούγοντας προσεκτικά το κομμάτι θα καταλάβουμε αμέσως το νόημα. Αρχικά θα δούμε τον στιχουργό να αναρωτιέται ρητορικά τι πράγματι έχουμε κάνει εμείς οι άνθρωποι, δηλαδή έχουμε φτιάξει μια θρησκεία αθάνατη και πλούσια(locked Him in His golden cage). Έπειτα ακυρώνει την θρησκεία(you are the god of nothing), εξυψώνοντας την ανθρώπινη φύση λέγοντας ότι εμείς είμαστε Θεοί του εαυτού μας. Δεν τον χρειαζόμαστε λοιπόν τον Θεό ούτε κάποια δύναμη να πιστεύουμε και να παρακαλούμε να μας σώσει(έχοντας κάνει αμαρτίες), αλλά να στηριχθούμε στον εαυτό μας και με τις δυνάμεις μας και την αντικειμενική ηθική να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς καθωσπρεπισμό και ψεύτικες νουθεσίες. Έπειτα θα επιτεθεί ειδικά στην Αγγλικανική Εκκλησία(είναι αποσχισμένη από την Καθολική) η οποία, όπως υπαινίσσεται, σε θέλει συνέχεια σε επαγρίπνιση κοντά της. Έπειτα συνεχίζει να εκθέτει την υποκριτική εικόνα της θρησκείας, ενώ στο τέλος, για άλλη μια φορά στοχοποιεί τους πιστούς, οι οποίοι έχοντας αμέτρητες αμαρτίες, πιστεύουν ότι με τις "εντατικές" προσευχές θα εξιλεωθούν.
Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον να ανακαλύπτουμε βαθύτερα ένα κομμάτι. Έτσι, μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε την ιδέα σύνθεσης και δημιουργίας του. Βέβαια θα μου πείτε, ότι έπειτα θα λείπει η έκπληξη και η περιέργεια για το άγνωστο. Όμως αυτό είναι που μετράει εν τέλει στην τέχνη, η ανακάλυψη της σύλληψης μιας ιδέας. Εκεί είναι που κρύβεται η μαγεία, η πραγματική τέχνη, ο τρόπος που ο άνθρωπος θα αντιληφθεί κάτι που τον απασχολεί και θα οραματιστεί τον τρόπο προσέγγισης του.
Στίχοι
Oh people - what have you done
Locked Him in His golden cage.
Made Him bend to your religion
Him resurrected from the grave.
He is the god of nothing
If that's all that you can see.
You are the god of everything
He's inside you and me.
So lean upon Him gently
And don't call on Him to save you
From your social graces
And the sins you used waive.
The bloody Church of England
In chains of history
Requests your earthly presence at
The vicarage for tea.
And the graven image you-know-who
With His plastic crucifix
He's got him fixed
Confuses me as to who and where and why
As to how he gets his kicks.
Confessing to the endless sin
The endless whining sounds.
You'll be praying till next Thursday to
All the gods that you can count.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου