ΝΕΛΛΑ ΣΥΝΑΔΙΝΟΥ " ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ "

Claudia Méndez Cordero

Είναι η υγρή μάζα μάνας κόρφος να κουρνιάσω.
Βαθούλωσε, η αγαπημένη, για χάρη μου λίκνο νηπιακό 
και παλινδρομικά με ταλαντεύει. Παλίρροια, άμπωτις. 
Υδάτινη πνοή αδιάπτωτη μου εμφυσά. Δε θέλω να είμαι 
αστερίας και να συσπειρωθώ στο κέντρο μου κι εκείθε 
ακτινωτά να εκτείνομαι. Δε θέλω σκουληκάκι να γενώ κι 
αξονικά αμφίπλευρα να έρπω. Θέλω η αρχέγονη να είμαι 
αμοιβάδα, η παμμακάρια. Δίχως πυρήνα αδιαφοροποίητα 
να κινούμαι στην εντός εκτός και επί τα αυτά
απειροελάχιστη κίνηση. Να μην μετακινούμαι. Όλα για
μένα περιφερειακά να ανοίγονται και ούτε
σημαντικό ούτε ασήμαντο να έχει σημασία. Έτσι αδιατάρακτα και 
ανεξέλικτα στο αμετάβλητο μου περιβάλλον θέλω να
υπάρχω. Στης ευδαιμονικής έκστασης την ευδαιμονική 
ακινησία, αιώνια να κείμαι. Εκεί που ούτε η ψυχή ούτε το
σώμα μόχθο γνωρίζουν, μόνο απίκραντη ευζωία αιώνια.

Μου είπε ‘’καλότυχη είσαι’’ Της είπα ‘’γιατί’’ Μου είπε ‘’θα μετεξελιχθείς’’ Της είπα ‘’γιατί’’ Μου είπε ‘’πέπρωται’’ Της είπα ‘’θα υποφέρω;’’ Μου είπε ‘’ενδέχεται’’ Της είπα ‘’θα αγαπηθώ;’’ Μου είπε ‘’είδες που μετεξελίσσεσαι;’’ Της είπα ‘’δε θα αγαπηθώ’’ Μου είπε ‘’ενδέχεται’’ Της είπα ‘’μπορώ να μην μετεξελιχθώ;’’ Μου είπε ‘’αδύνατον’’ Της είπα ‘’γιατί;’’ Μου είπε ‘’πέπρωται’’.
Η θάλασσα, η μάνα, μου είπε, κι εγώ δεν μπόρεσα να 
μείνω αμοιβάδα ευδαιμονική στους αιώνες κι ένιωσα.

ν.σ.

Φωτογραφία από : A Lifetime Photography