ΦΡΑΓΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ "ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ "

Kenvin Pinardy Photography

   Η κάμαρα γεμάτη θαλασσινές ομορφιές. Εικόνες με κύματα έκρυβαν τους τοίχους. Καράβια από κοχύλια κρέμονταν απ' το ταβάνι. Μια γοργόνα με βλέμμα αθώο και ουρά λαμπερή στο μισόφωτο, έγνεφε αδιόρατα. Στο πάτωμα, κοράλλια στερεωμένα σε βότσαλα, ήταν βαλμένα να δείχνουν το δρόμο προς την πόρτα. 

Πήρε απόφαση, όχι άλλο κλείσιμο, θα πήγαινε στη θάλασσα, δυο βήματα άλλωστε ήταν. Ωραίος καιρός, συνθήκες ιδανικές για μπάνιο. Πήγε λοιπόν, κάθισε στην άμμο καμαρώνοντας το κρυστάλλινο νερό, την αύρα που όμοια της δεν εύρισκε αλλού, τον ήλιο του απομεσήμερου, που ζέσταινε όσο χρειαζόταν. 

"Μα πώς να βουτήξω" σκέφτηκε έξαφνα. "Η θάλασσα θέλει κολύμπι, μακροβούτια, ανάσες ρυθμισμένες στην εντέλεια. Θέλει μυς γυμνασμένους, καρδιά γερή, τεχνικές συγκεκριμένες αν κάτι στραβώσει"...

Έπειτα μετάνιωσε, "ας μπω στα ρηχά, να βρέξω το σώμα, να κάνω βόλτες περπατώντας, ίσα να νιώθω το χάδι του νερού. Ας πλατσουρίσω χαρούμενα, όπως τότε που παίζαμε παιδιά, στα ρηχά, κάτω απ' το άγρυπνο βλέμμα της μάνας"...

Η ώρα περνούσε κι η μια σκέψη έφερνε την άλλη. Δύσκολα γινόταν όλα, τι να βρέχεται και να χρειάζεται στέγνωμα, άσε που εκείνα τα τοσοδούλικα ψαράκια έτρεχαν να τσιμπήσουν πότε τα πόδια, πότε την κοιλιά. Κι αν είχε κάποιο κομμάτι γυαλιού πεταμένο κι από λάθος το πατούσε;

Έγειρε ο ήλιος, άλλη δικαιολογία. Τι στο καλό, μπάνιο βραδινό θα έκανε; Σηκώθηκε, τίναξε την άμμο και χώθηκε πάλι στην κάμαρα. Το βλέμμα της γοργόνας είχε αλλάξει, καλωσόριζε καθαρά, δεν της άρεσε να μένει μόνη, με τα καράβια και τα κοράλλια. Συμφώνησαν τα βλέμματα τους. Ό,τι ήθελε απ' τη θάλασσα, το είχε στην κάμαρα, όλα τα άλλα ήταν μόνο βάσανο, εντελώς περιττά. 

Ιωάννα