Με το πρώτο αστέρι
σαν κάθε χρόνο
εσύ με τ' άλλα παιδιά
στην ίδια πλατεία έλα.
Πάμε να κόψουμε
-Τώρα που η Ζωή δεν ξαγρυπνά-
όλα τα λουλούδια
πίσω από τον φράχτη που γαβγίζει.
Φόρεσε το μακό το λεκιασμένο
από ' κείνο το νεραντζοπόλεμο
να σε αναγνωρίζω.
Ξημερώνει Πρωτομαγιά
και θέλω πάλι
να πλέξω ένα στεφάνι
Έλα.
Μαιρη Μπριλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου