ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ "περίεργη άνοιξη "

(φωτό από " Άγνωστη Κρήτη", κορφή Κυρμιανού, 'Αγιος Ιωάννης Α.Β. Ρέθυμνο)

Χλόη και πέτρα Κι η εκκλησιά
μοναχή να κρατεί σφαλιχτούς
τους σφυγμούς της σιωπής
στων αιώνων το πέρασμα

Δώσ’ μου το χέρι στο αλάργεμα του βλέμματος
ψηλά στην κορφή της κόψης του ορίζοντα
όπου κυματίζουν την προσμονή τους
σκαλισμένη στο άδειο γαλάζιο του αιθέρα τους
σίγουρα στέρεα αδρά των νόστων τ’ αγάλματα

Βρέξε τα χείλη στη στέρνα
του νερού που καθρεφτίζει τους κλώνους
γυμνούς των δεήσεων σε ήλιους
κι αέρηδες ριζώνοντας δίψες
εκστάσεων στον καθρέφτη του σύννεφου και
δάγκωσε τα πλοκάμια των οίστρων
στα χείλη της ξερολιθιάς
που μωλώνει τον άνεμο

Νιώσε την αιχμή της περίφρασης
αιφνίδια να βαθαίνει το χρόνο
μηδενίζοντας μήκη και πλάτη απόστασης
κι ανάτειλε τη θωριά σου στο αντάμωμα
της συλλαβής των βημάτων στα σύμφωνα
της πέτρας και στα φωνήεντα βαθιά
του φασκόμηλου γνέθοντας
ποίημα την αχλή του συννέφου
στων κορυφώσεων τα ξέφωτα

Εκεί που ο ήλιος καταλύοντας προλήψεις αβάτων
σαρώνει την ισχύ του απρόσιτου
και πατεί του σταυραετού τα φωλιάσματα
χλοΐζοντας κοίτες αιώνων σε ρήματα
βράχων λευκών με ανεξίτηλα πάνω τους
σημάδια πυρά κεραυνών μακρινών
-παρελθόντων τωρινών επερχόμενων; -
χρυσισμένα στης σιγής σου το άγγιγμα

α. ζ. 28/3/2014