Άλικο στίγμα,
ματωβαμένο κόκκινο ο κόσμος μου,
πορφυρένια χλαμύδα οι εικόνες στο μυαλό μου.
Κόκκινα τα βράχια της θάλασσας
στης μέρας το φευγιό,
βάλσαμο κι ανάσα στ’ ανθρώπου το παίδεμα.
Κόκκινο μπρούσκο
το δώρο του Νεστοριανού αμπελιού,
σύντροφος πιστός
στη παραζάλη και στα ταξίδια της σκέψης.
Άλικα τα τρυγημένα χείλη της ξένοιαστης παρθένας,
κόκκινο σημάδι στα λευκοσέντονα των κοριτσιών.
Κόκκινες οι ανταύγειες
τ’ αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα,
ερωτικό κάλεσμα στις αρσενικές ορμές και τις αισθήσεις.
Άλικο διάφανο πέπλο η μυρωδιά του γυμνού κορμιού,
θεϊκή των κυττάρων τροφή
στης ψυχής το φτερούγισμα.
Κόκκινο πύρινο ποτάμι
στα έγκατα της μάνας γης,
του θυμού των Θεών ξέσπασμα στην ανθρώπινη μιζέρια.
Άλικο το χρώμα της παλιάς μπολσεβίκικης παντιέρας,
κατακόκκινο το αίμα
στις φλέβες της δικιάς μου φυλής.
Κόκκινη η ελπίδα
κουρνιάζει τρομαγμένη στα εσώψυχα,
το ροζιασμένο χέρι της μάνας αιώνιος τροφός της.
Άλικο άγριο ρόδο και κατακόκκινο μυρωδάτο γαρύφαλλο,
απλόχερη καθάρια πληρωμή
στης ζωής το τελείωμα.
γιώργος θ. τζιας
από τη συλλογή «…του αστεριού ο τοκετός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου