 |
Τι σαν ανήλικα παιδιά ή σα γυναίκες χήρες
κλαίγουνται ο ένας τ'αλλουνού και πίσω θέν να πάνε.
Δεν λέω,μπορεί κι ο άνθρωπος να βαρεθεί στο τέλος
τους κόπους,και στο σπίτι να θέλει να γυρίσει.
Κι ένα φεγγάρι εδώ αν αργείς το ταίρι σου να σμίξεις,
στενάζεις μες στ'ανάφρυδο καράβι σα σε σπρώχνει
αλάργα η βαρυχειμωνιά και τ'αγριεμένο κύμα
μα εμείς,μας βρήκε ο ένατος που κυκλοφέρνει χρόνος ασάλεφτους εδώ.
Ιλιάδα Β 289-296.
Σαν με διάλεξαν οι Θεοί
-καλόγνωμος και γνωστικός που είμαι,
πήρα απόφαση,εδώ,τον λόγο μου να φέρω.
Σπέρμα ανδρός που πίσω δεν γυρίζει,
σαν το κάστρο που κληρώθηκε
δεν κατακτήσει.
Θάρρος Δαναοί! Και τόλμη.
Χρόνια εννιά εδώ βολεύουμε ανάμεσα
στις μάχες,
τις θύμησες και τα παιδιά μας.
Εγώ δεν φεύγω!Ποίος είναι μαζί μου;
Κι ας κάνω ακόμη χρόνια δέκα να γυρίσω,
δάκρυ δεν ρίχνω σαν γυναίκα ή σαν παιδί μικρό.
Τι αν είναι βολετό μεγάλος να επιστρέψω
από μακριά θα δώ το υφαντό,που έπλεξε
η Πηνελόπη
και τα λευκά-του κήπου μας τα ρόδα
τα κομμένα,απλωμένο στον ήλιο της Ιθάκης.
Ο λόγος μου αυτός που πίσω δεν γυρίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου