 |
Βασανιστικά κυλούν οι αργοπορημένες Ώρες
της διάτρητης Μοναξιάς
Mισοκρυμμένες στο ιριδισμένο Θάμπος της εαρινής ακτινοβολίας
Με Μάτια φραγμένα από τα δάκρυα του Κόσμου
Μόνο κοιτώ... δε βλέπω
Χάθηκε το δάσος
Κλείνει το δείλι τις χρυσάκτινες Στιγμές του.
Δοσμένη στη δυσθεώρητη Θωριά σου
Υπνοβατώ...γυροφέρνοντας την Ουράνια Κλίνη σου
Γερμένη στην κουπαστή των Αναμνήσεων
Τη γεύση από τη Μέθη του “εναγκαλισμού” σου αποζητώ...
Κουρνιάζει η Μέρα στου Δειλινού την Πορφύρα
Σέρνω τις δύσθυμες Ώρες τ' απομεσήμερου
Ως του Απόδειπνου τη Σιγαλιά
Κι ως τη βαραθρώδη Υφή της Νυχτερινής Ξαγρύπνιας
Αμφίρροπα Σχήματα και Φωτοσκιάσεις
Φευγατίζουν απολογητικά την αχθοφορία της Ημέρας
Ατονούν στην αχλή της Νυχτερινής Ατμόσφαιρας
Οι εκφάνσεις του Εγωισμού μου
Τεχνουργώ
τζαμώνοντας τις σπασμένες Θύρες της Ψευδαίσθησής μου...
ΑποΛογία Ημέρας
Π.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου