ΣΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ "ΜΑΝΑ"

Π.Πικάσο - Μητρότητα 

  Ο χρόνος έβαψε με σημάδια καφετιάς σκουριάς το δέρμα των χεριών και η αρθρίτιδα άλλαξε πολύ τα δάχτυλά της.Όταν τα βλέπω, σκέφτομαι πως το άγγιγμα τους είναι πλεγμένο στο ύφασμα της ζωής μου. Η μνήμη κρατάει εικόνες μετά τα τέσσερα, πέντε χρόνια της ζωής μας κι έτσι οι πρώτες αγκαλιές και τα χάδια έχουν χαθεί.Ίσως κάποια τα διακρίνω στριμωγμένα στο φόντο των ασπρόμαυρων φωτογραφιών που έχει στολισμένες,όταν πηγαίνω στο σπίτι της .Κρίμα που μερικές αναμνήσεις είναι σαν το θαλασσινό νερό που σηκώνω με τις χούφτες και ξεγλιστρά γρήγορα όσο και αν προσπαθώ να το συγκρατήσω.
   Η πρώτη εικόνα είναι η αίσθηση της σιγουριάς όταν το χέρι της κρατούσε το δικό μου. Κανένας δε μπορεί να με πειράξει και τίποτα δε μπορεί να συμβεί σε ένα σύμπαν όπου εκείνη έχει ρυθμίσει όλους τους δείχτες.

   Αργότερα, είναι τα χέρια της μαμάς που χτίζουν τη πρωτόβγαλτη ζωή σου,μαγειρεύουν το φαγητό σου,παρακολουθούν τους πυρετούς σου,σιδερώνουν τα ρούχα σου, παίζουν με τα παιχνίδια σου, διορθώνουν τις εργασίες σου.

Γίνονται τα χέρια που δουλεύουν,

που ανησυχούν,

που σχεδιάζουν ,

που ονειρεύονται ,

που ψυχανεμίζονται για σένα .

Και μετά από όλα αυτά,αποσύρονται στους δεύτερους ρόλους,αφουγκράζονται και μιλάνε σιγανά .Ακολουθούν πατώντας στις μύτες των ποδιών,για να μην κάνουν θόρυβο, πίσω από τα μονοπάτια της δικής σου ζωής.Πάντα από κοντινή απόσταση γιατί πρέπει να σε προλάβουν όταν φωνάζεις για βοήθεια. 

Μόνο το Μάη θα μπορούσε να υπάρχει συμβολικά η θύμηση για τη μητρική αγάπη, με τόσο ανθισμένο χρώμα να είναι παντού παρόν .Μια αγάπη σαν το αλάνθαστο νήμα της στάθμης.Το μοναδικό θεϊκό μέτρο για τη μικρή και μίζερη ανθρώπινη ζωή.