 |
Πόσο ανυπεράσπιστα γλιστρούν οι στιγμές...
Με τις φτερούγες τους
μας αγκαλιάζουν όσο κρατάει
μια ανάσα,ένας αναστεναγμός.
Μικρές προστατευτικές στεριές
πλεγμένες κλωστές με όνειρα.
Στο πέρασμα τους σταλάζουν α
ποχρώσεις και ψιθύρους εποχών.
Ύστερα σκορπίζουν...
Ανέστιες ψυχές στο χρόνο.
Υπογραμμίζοντας το εφήμερο τους.
Το εφήμερο μας...
Ευαγγελία Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου