 |
Την εποχή των μεγάλων ανατροπών
οι μικρούλες λέξεις
δραπέτευσαν απ’ των άστρων το σκοτάδι
περιπλανήθηκαν ολομόναχες στο σύμπαν
και όσες λιγοστές επέζησαν
απαγκιάσανε χαράματα στη γης.
Εδώ και κει
σπαρμένες από τ’ ανέμου το φύσημα
μίλησαν με τα κύματα
παίξανε με τις ηλιαχτίδες
γεύτηκαν τις μυρωδιές
και κάποτε φίλιωσαν με τον άνθρωπο.
Και πέρασαν χρόνια αμέτρητα
αιώνες που δεν χωρά ο νους
κι είδαν οι λέξεις που πλήθαιναν λοιμούς
και γνώρισαν αφανισμούς
πλημμύρες, καταστροφές
κι άφθονο απ’ τους πολέμους αίμα.
Φοβισμένες απ’ της φύσης την αλοκοτιά
κι από των άμυαλων ταγών την απραξία
οι γερασμένες λέξεις
κρύφτηκαν βαθιά στο χώμα
μόνες κι απροστάτευτες
στης χέρσας γης την αγριάδα.
Και τότε ρίζωσαν
ποτίστηκαν με δάκρυ
με του κάματου τον άφθονο ιδρώτα
έγιναν δένδρα με κλαδιά με φυλλωσιές
κι οι καρποί τους μ’ ονόματα περίεργα
όπως χαρά-πόνος-λύπη
ταΐσανε απλόχερα του ανθρώπου το συναίσθημα.
γιώργος θ. τζιας
Η φωτογραφία είναι από http://10onipiagogioher.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου