ΚΑΡΟΥΣΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ( + 3/8/2012 )

   Κοντεύουν 2 χρόνια που ο Αγγελος δεν είναι πλέον κοντά μας . Η ευγενική και γεμάτη αγάπη καρδιά του σταμάτησε στις 3 Αυγούστου του 2012. Ο Αγγελος ήταν μία πολύ ευγενική ,διακριτική, αθόρυβη αλλά πολύτιμη παρουσία στο  Facebook.Τα ποιήματά του αντανακλούν την ευγένεια της ψυχής του και φανερώνουν μια απέραντη πίστη και αγάπη στον Ανθρωπο.Ελάχιστος φόρος τιμής η παρούσα δημοσίευση. 
Τις φωτογραφίες και το βιογραφικό του μας το παραχώρησε η κόρη του Ευρυδίκη και την ευχαριστούμε πολύ γι αυτό .

                                   

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

   Ο Άγγελος γεννήθηκε στην Αθήνα, λίγα χρόνια πριν τον Β΄παγκόσμιο. Στην ίδια πόλη έζησε μέχρι τις 3/8/2012, ημερομηνία που ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Καταγόταν από μεγάλη οικογένεια της Κεφαλονιάς. Τέλειωσε το νυχτερινό σχολείο, μαζί με τον τότε συμμαθητή και φίλο, Απόστολο Κακλαμάνη. Αγαπούσε πολύ τα γράμματα και τη Γνώση. Αυτοδίδακτος στα Γαλλικά, μιλούσε και έγραφε άπταιστα τη ξένη γλώσσα. Παρ ότι είχε μεγάλη δεξιοτεχνία στο σχέδιο, προσανατολίστηκε από παιδί, στην Ποίηση και στην Λογοτεχνία. Το πρώτο του ποίημα, λυρικό, το έγραψε συντετριμμένος από τον θάνατο της μικρής του αδελφής Ευρυδίκης (12 ετών). Ακολούθησαν πολλά. Ο επηρεασμός του Άγγελου Σικελιανού έφυγε γρήγορα και ο Άγγελος Καρούσος άφησε ελεύθερους τους στίχους του, να ξεχύνονται, χωρίς ομοιοκαταληξία, σαν άγρια πολεμικά άλογα..

Ο λόγος του πύρινος και δροσερός, σκληρός και τρυφερός, κυνικός και ρομαντικός, επικριτικός και δίκαιος. Τα ποιήματα του δεν ήταν απλά το ξέσπασμα των συναισθημάτων και των εμπειριών ενος ποιητή, ήταν ολοζώντανες εικόνες της Ζωής, της Καθημερινότητας και της Ιστορίας. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Μεσονιακά", "Ανάμεσα απο τα Τατουάζ", "Από την Πολή Μαμούθ","Αλλοτροπίες","Αναλοτροίωτα", "Ακεραιότητες", "Ποιήματα-Κάδρα", "Σημερινότητες", "Το Γεγονός", "Σας ενδιαφέρουν", "Πινκπονικά", "Μπιλιάρδο", "Μαγεμένα" και "Στη Βαρβάρα" (Ωδή για τον χαμό της γυναίκας του), ένα φιλοσοφικό δοκίμιο "Η Θεωρία των Μέσων", το θεατρικό έργο "Το Αηδόνι του Μυστρά" (Καλοκαιρίνειος Έπαινος) και το Ιστορικό Μυθιστόρημα "Διογένης ο Κυνικός" (εκδόσεις Διόπτρα).Αρθρογραφούσε στα περιοδικά "Δαυλός", "Ιχώρ" και στην εφημερίδα "Έρευνα". Ήταν τρυφερός σύζυγος και άψογος πατέρας.

Η γυναίκα του, Βαρβάρα, σκοτώθηκε τον Ιούλιο του 1991 και ο Άγγελος δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Ένα κομμάτι του, είχε θαφτεί στο Ίσβορο, στην Αξιούπολη του Κιλκίς. Στα πάτρια εδάφη της Βαρβάρας. Αγαπούσε πολύ το ποδήλατο του και έκανε ατελείωτες βόλτες όποτε εύρισκε την ευκαιρία. Ο Άγγελος εμφάνισε καρδιακά και κυκλοφοριακά προβλήματα από την Καθαρά Δευτέρα του 2012 . Από τα τέλη του Μάη του 2012 νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο "Γεννηματάς", όπου έχαιρε της εκτίμησης και του θαυμασμού Ιατρών και Νοσηλευτικού Προσωπικού. Η αγάπη και η προσοχή που έδειξε όλο το νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου στον Άγγελο, είχε συγκινήσει τόσο τον ίδιο όσο και τους δικούς του. Ο Άγγελος ήταν μαχητής. Πολέμησε δυνατά , κανεις δεν φανταζόταν τέτοια αντίσταση στο θάνατο, αλλά, στις 3 Αυγούστου, στις 2 παρά τέταρτο το μεσημέρι, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, να συναντήσει αγαπημένους, που είχε χάσει από καιρό.. Όσα και να γράψω για τον Άγγελο θα είναι μόνο λόγια, που δεν τα χειρίζομαι τόσο επιδέξια όπως εκείνος. Το μόνο που θα πω είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι γεννιούνται σπάνια..τίποτε άλλο.

Ευριδίκη Καρούσου

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

Μια σπάνια ευαισθησία , μια απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο, και ένα ανεξάντλητο πάθος για τη ζωή,αποτυπώνονται στα ποιήματά του . Ο Αγγελος λάτρευε τη ζωή και την υμνούσε σε κάθε έκφανσή της. Πνεύμα ανήσυχο επιχειρούσε να δώσει έμμετρες απαντήσεις στους προβληματισμούς του και τις αμφιβολίες του. Πηγές άντλησης των θεμάτων του είναι εικόνες της καθημερινής ζωής, εικόνες της φύσης, άνθρωποι πάσχοντες, ήρωες της διπλανής πόρτας.

ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

Είναι η ζωή ό,τι τι δεν μπορείς να σκεφθείς

αυτό που έρχεται και όλα τ' ανατρέπει 

αυτό που νόμιζες για αλήθεια βγαίνει ψέμα 

κι ένα φάντασμα σκέψης στο υποσυνείδητο 

-σκιά μιας υποψίας- 

μπορεί να γίνει ευτυχία- πράξη. 

Ό,τι τι προγραμμάτισες και το πιστεύεις είναι ουτοπία σου. 

Η ζωή δεν αγαπάει τα προγράμματα γιατί είναι φύση 

κι έχει αυτή τα δικά της τελείως ανεξάρτητα απ' τ' ανθρώπινα 

κι αυτός είναι ο λόγος 

που αυτή τρώει όποιους δεθούν με τα προγράμματά τους. 

Η απόλυτη σιγουριά είναι για τους ηλίθιους 

και τους συντροφεύει σ' όλη τους την ζωή. 

Κάθε τι έχει την δύναμή του 

που νόμος της φύσης ειναι αυτήν την δύναμή του εσύ ναν την αγνοείς. 

Ο αιφνιδιασμός είναι το κυρίαρχο στοιχείο της 

και μέσα σ' αυτόνε παίζεται η Τύχη: 

ατυχία ή ευτυχία 

και σου φέρνει πάλι απότομα κάτι 

που ούτε το περίμενες 

αλλά κι ούτε καν το είχες φανταστεί. 

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ -ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ

Να κλάψω ή να μιλήσω

και τι μπορώ να πω

πού ν' ακουστούν τα λόγια μου

γι' αυτό το φονικό.

Κοιτάζοντας την φωτογραφία

του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

που τον εσκότωσε ένας πίθηκος όντας αστυνομικός 

σε μια λαϊκή διαμαρτυρία

έτσι για μπραβισμό,

επίδειξη ισχύος σε άοπλα παιδάκια

σκέφτομαι:

Πόσα εκατομμύρια σώφρονες γονείς

θα θέλανε πώς και τι να έχουνε ένα τέτοιο όμορφο παιδί

τόσο λογικό

ευγενικό

με ανθρωπινά όνειρα για το αύριο

και ανώτερα ιδανικά!

Το πρόβλημα πάντοτε θα είναι

που μέσα στην ίδια εποχή 

θα υπάρχει διαφορά

πολλών χιλιάδων πολιτιστικών χρόνων στον καθένανε.

Τον πίθηκο φονιά και το σκοτωμένο παιδάκι

τους χωρίζανε

πολλές χιλιάδες πολιτιστικά χρόνια

και το μόνο κοινό που είχανε μεταξύ τους

ήτανε η ανθρώπινη μορφή και η ομιλία.

Ο πίθηκος θα ζήσει όσο θα ζήσει 

και θ' αγνοεί

όπως κι όλοι οι εκάστοτε πίθηκοι

πως σκοτώνοντας ένα παιδάκι

έχουνε σκοτώσει και το δικό τους το παιδί.

Μα ότι και να πω

να σκεφτώ ή να τραγουδήσω

ο Αλέξανδρος πια είναι

ύπαρξη υπερβατική

που πιάνει απ' τους δικούς του

μετά όλους τους Ανθρώπους

μέχρι κι Αυτούς τους νέους

που θα 'ρχονται συνέχεια

στην φυσική πορεία της ζωής.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Αχ Κυρά Καταρτοκαβαλήστρα

εσύ αρμενίζεις στα ψηλά κι εγώ στα χαμηλά

εσύ πιάνεις ότι θέλεις με τα χέρια σου

κι εγώ μόνο την άμμο

που δεν σπάει, δεν μελανιάζει, ούτε πονά

τα γόνατά σου μη μου λες να πιάσω θα μελανιάσουνε.

Τρίζω τα δόντια μου Θεά

κι η αιωνιότητα περνάει στο κορμί σου

ενώ τα μάτια μου που κλείνω δυνατά δακρύζουνε.

Πόσο θα ζήσουμε Κυρά σ' αυτό της μιας φοράς ταξίδι-φως;

Πόσο θα πίνουμε ήλιο και φεγγάρι;

Πόσες Θεές θα βρω να τραγουδώ;

Με πόσες Θεές θα πίνουμε την χάρη;

Κι αν δεν σας λέω ονόματα γιατί

δεν ξέρει ο κόσμος από ζωή κι ελευθερία.

Καταρτοκαβαλήστρες μου Κυρές

Καταρτοκαβαλήστρες μου μαγεία. 

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ

Κατέβηκα αργά

η θάλασσα εκοιμότανε

μόλις κι ακουγότανε το κύμα

μόνον οι γρύλοι είχανε

το ίδιο μυαλό με εμένανε.

Ήξερα

πως η ζωή είναι αγώνας.

Σε χιλιάδες άλλα μέρη

μια τέτοια ολόιδια γλυκιά ώρα θα σκοτωνόντουσαν

θα κάνανε πολέμους ενέδρες

η ζούγκλα μπερδεμένη με τον πολιτισμό

η επίφαση με τα ένστικτα

ο καθένας με τα δικά του διάφορα προβλήματα

κρυφτούλια κτήνους και Θεού

άνθρωπου και πίθηκου.

Μόλις κι ακουγόντουσαν

οι μουσικές και κάποια τραγούδια

από την άλλη άκρη του γιαλού.

Όλα τα σκεφτόμουνα.

Κι όμως

ήτανε το φεγγάρι εγώ

είχαμε αλλάξει βάρδια

κι ακούγαμε τους γρύλους.

ΔΟΚΙΜΕΣ ΤΟΥ ΘΕΛΩ

Θέλω έτσι 

να σπάσω ένα δέντρο 

να δω την δύναμή μου 

να χορτάσω πιο πολλές κι απ' τις Θεσπιάδες 

αυτές που έχουνε θηλυκάδα πληθωρικά έντονη 

όχι τις ψεύτικες 

αυτές που κεντρίζουνε το μάτι μου 

και ξυπνάνε το πιο γλυκό μου κτήνος

-ελληνικό Θεό- 

και να τραγουδήσω σε μια κορφή 

και να πω πως η γη τραγουδάει.

ΜΥΘΟΖΩΙΚΑ

Η μαγεία

η θρησκεία

και η πρόληψη

έχουν την ίδια βάση:

το σύμπλεγμα του προστατευόμενου.

Ναν το αγνοήσει ο άνθρωπος

είναι αδύνατον

γιατί είναι μια πραγματικότητα

του ίδιου του του είναι,

ναν το τραγουδήσει

θαν τον πολτοποιήσει,

ναν το ξέρει απλά

είναι το πιο τέλειο, 

είναι η ελπίδα του ένστικτου

που δεν θέλει να φύγει. 

ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Το πιο μεγάλο παραμύθι είναι η πιο όμορφη ζωή.

Μια φορά ήταν λέει γαλάζιο

μια φορά ήτανε ένα πράσινο

κι εσύ.

Τα δέντρα πάνε προς τον ουρανό

τα όνειρά μας στο κύμα, στο κογχύλι, στα άστρα

μια προϊστορική ζωή:

δυο δεινόσαυροι παν να πιουν την θάλασσα

οι Πενταλιοί δεινοσαυράκια φεύγουνε

πιο μεγά εμείς σπονδυλωτά.

Η ιστορία λέει.

Ποιά ιστορία;

Ποιός Ζωγράφος είδε το Μαρμάρι;

Ποιός μουσικός άκουσε τους γρύλους;

Το φεγγάρι φτιάχνει ασήμι μες στους κόρφους.

Τα χωράφια θα αλατρεύονται

-χώμα κάτω από τον ήλιο-

θα ρωτιέται ένα μυστικό

ομορφιά γαλάζια η Ελλάδα.

Δεν μιλάει μόνο ένας Έλληνας

αλλά μια γη.

Το παραμύθι θα πίνει παραμύθι

θα αρθρώνει μια ιστορία, μια ζωή

πουλί θα παίζει

πουλί θα φεύγει

έτσι όνειρο της μέρας

θα τραγουδάει και θα ζει. 

ΚΑΠΟΙΟΙ "ΦΙΛΟΙ"

Κάποιοι "φίλοι" σοκαριστήκανε για το εξώφυλλο ενός βιβλίου μου

που μοναχά φοράω ένα σορτς και πάνινα παπούτσια

κι είμαι καβάλα πάνω στο ποδήλατο.

Οι "φίλοι" μου αυτοί είναι καλοί δεν λέω τίποτα 

δεν έχουν αποξηραμένα γεννητικά όργανα

για να έχουν την ηθική των απωθημένων

την αγαθομανία, την σεμνοτυφία και την ηθικοφάνεια 

κι όχι αυτή την άγρια φύση και την άμεση

που έχουνε κάποιοι νεότροποι στην ζωή

και που θέλουν μια καλύτερη ανθρώπινη διαβίωση

υγεία και δύναμη σε νου και σε κορμί

χωρίς βέβαια να ενοχλούν κανένανε.

Θέλουν τους Ποιητές ευγενικούς

εκεί που δεν θα'πρεπε να είναι ευγενικοί

να είναι σαν τον Παλαμά

που για να μην χάσει το μεροκάματάκι του ο άνθρωπος 

ή που ήταν από την φύση του πράος

μικρόσωμος και αδύναμος

όταν του είπε ο προϊστάμενός του Πρύτανης:

Δεν πιστεύω κύριε Παλαμά τώρα που επιάσατε δουλειά

να ασχολείσθε με τα ποιηματάκια σας.

Δεν του είπε να πάει να ....

κι αν του'λεγε και τίποτε άλλο ακόμη 

ναν τον έκανε σόνικο στο ξύλο.

Α, όλα κι όλα

οι "φίλοι μου" είναι ευγενικοί 

κι αν σφάξουνε κανένανε σφάζουν με το μπαμπάκι και από πίσω

Θέλουν τους Ποιητές αιθέρια πλάσματα

να λεν για τα όνειρά τους, για αδυναμίες ανθρώπινες

να είναι σκεπτόμενα ανθρωπάκια

να'χουν δυο πακέτα τσιγάρα πάντοτε πάνω τους

να πίνουν και να είναι μπίραθλοι ή ουίσκαθλοι

να μιλάνε κουλτουριάρικα

να'ναι πολύ εξαρτώμενοι, γυμνοσάλιαγκες

κονσέρβες των σωματείων, υπουργείων

οπότε κι αναγκαστικά μηχανορράφοι

διακοσμητικά ανθρωπάκια-φυτά των πλούσιων σαλονιών

και γενικά

να είναι έξω από την πραγματικότητα

-ποίηση και πραγματικότητα γι' αυτούς

είναι δυο πράγματα αντίθετα και ασύμβατα-

κι έτσι

να μπορούν οι Ποιητές να είναι γραφικοί

για να γελάν μαζί τους.

Ευχαριστώ τους "φίλους" μου

που τους σοκάρισε η φωτογραφία μου

-που να'βλεπαν εκείνη στον στρατό

που ήμουνα ολόγυμνος και ιθύφαλλος Σάτυρος

καθισμένος σ' ένα βράχο  πλάι σ' ένα ποτάμι-.

Δεν θέλουνε αυτοί οι "φίλοι" μου

οι Ποιητές να είναι δυνατοί

να ξέρουνε πάντοτε την φυσική αλήθεια

που η άγνοιά της δημιουργεί

τους εξωπραγματικούς της πραγματικότητας.

Α φουκαράδες "φίλοι"

οι μονοπλευρισμοί είναι υστερίες

η μερική γνώση δημιουργεί τον φανατισμό σε οτιδήποτε

και η γενική το θαύμα:

είτε Ποίηση, ή Μουσική, ή Ζωγραφική,ή  Γλυπτική

ή Θέατρο είναι αυτό

μέχρι και γλυκειά κυριαρχία. 

Ε ρε πόσο χρειάζονται κάποιοι Ποιητές.

ΙΚΑΡΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΔΑΛΟΙ

,Μη μου μιλάτε για ήρωες και κάστρα

για ανθρώπινα μεγάλα κι ανθρώπινα μικρά

για ιδανικά και ελευθερία.

Μπερδεύω τους ήρωες με τα θύματα

τα κάστρα με τον αέρα

τα μεγάλα με τα μικρά

τα ιδανικά με το ψωμί

και την ελευθερία με την ζωή.

Μέσα στης φύσης το ψυχρό προχώρημα 

χύνεται ζεστό το ανθρώπινο αίμα

στις ανα πάσα στιγμή ισορροπίες της

φυσοποιήσεις της

είτε πολέμοι είναι αυτές

θεομηνίες, καταποντισμοί, σεισμοί ή ηφαίστεια  

ή ζούγκλες ή κοινωνίες ανθρώπινες

-ζούγκλες κι αυτές-:

που φουκαράδες κλεισμένοι μέσα σε υπόγεια εργοστασίων 

δουλεύουνε για ψίχουλα

ή φουκαριάρικα κοριτσάκια

στις ζούγκλες των μεγαλουπόλεων 

στα πεζοδρόμια, στα πορνεία

στα μπαρ και πάμπ τελείως πατημένα.

Η φύση διατηρεί πάντα την ισορροπία της

και μέσα στις κοινωνίες ο άνθρωπος

είναι κι αυτός στοιχειό της φύσης που όμως ο ίδιος το αγνοεί

και αποκαθιστά κάποιες  ισορροπίες της

οι Γκάνγκστερ-Μπανκ που εφτιάξανε τον γκάνγκστερ

αυτές οι βιομηχανίες κονσερβών ανθρώπινου κρέατος

κι ανθρώπινων ελπίδων κι ονείρων

θα είναι οι πρώτες στο ολοκαύτωμα-φυσοποίηση

και μετά οι εξουσιαστές και οι εκμεταλλευτές του κάθε είδους

αυτά τα μεγάλα φυσικά πιόνια

που μιλάν για τρομοκρατίες κι άλλα δικά τους εφευρήματα.

Δεν έχουνε σκεφθεί ότι για τους άνθρωπους

αυτοί οι ίδιοι είναι οι ανθρωποι-ποντίκια

που βλέπαν το τυράκι μια ζωή κι όχι την παγίδα

ούτε τα μαχαίρια πλάι στα λαρύγγια τους

ούτε τις ηθικές φωτιές που ήδη τους έχουν ζώσει.

Δεν έχουν δει ότι

το ιερό το ανθρώπινο εκτός απ' την ζωή

που είναι ο σεβασμός του δίπλα τους

το έχουν αγνοήσει

ενώ σαν άνθρωποι στην φύση είμαστε ολομόναχοι

με μόνη αναξιοοποίητη βοήθεια μας

το είδος μας.

Κάθε πάλι είδος για να ζει στην φύση

πρέπει οπωσδήποτε αυτή ναν το χρειάζεται για κάτι

-η φύση δεν αφήνει ποτέ κενά-

οπότε κι αυτό να'χει τα προσόντα του γι' αυτό.

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας αλλά και ζωή μας

είναι η φύση

κι ένα λάθος αν κάνουμε

μας έχει εξαφανίσει

βάζοντας μετά από λίγα εκατομμύρια χρονάκια

άλλους στην θέση μας

να συνεχίσουνε για μας.

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΘΕΟΥ

Έλα Χίπισσα ένα ροκ

που βγάλαν οι νεκροί.

Έλα Χίπισσα ένα ροκ

με μουσική δική μου.

Νομίζεις ποια'ναι η ζωή;

αυτή που σου'παν από κει;

αυτή που σου'παν από δω;

Εγώ είμαι Χίπισσα η ζωή

οι άλλοι πέφτουν έξω.

Η ζωή είναι η αίσθηση η σωστή

αυτή η θάλασσα δίπλα

το δικό μου γερό κορμί 

το ίδιο η γερή μου σκέψη.

Κορμί γερό χωρίς μυαλό

είναι για ένα μουλάρι

και πάλι το αντίθετο

για έναν πολύ παππού.

Το κυπαρίσσι αγκάλιασ'το

και κοίτα με απ' τα κανιά σου κάτω

θαν το τραντάξουμε μαζί

αυτό'ναι Χίπισσα το ροκ

πιο δυνατό, πιο δυνατό.

Το πιο μεγάλο αλκαλοειδές

Χίπισσα ε'ιναι η ομορφιά

η ομορφιά μέσα από σε

μέσα από με

τα χρώματα, τα σχήματα, τους ήχους.

Μια προσευχή με το κορμί.

Μια προσευχή, μια προσευχή.

ΑΟΥΡΑΛΙΑ

Η Αουράλια χόρεψε

γυμνή στην Ακρόπολη

ένα καλοκαιριάτικο σούρουπο.

Το κορμί της γυάλιζε σαν το μάρμαρο στο φως.

Πόσες Αουράλιες θέλω να χορέψουνε στο Αιώνιο Μεγαλείο

-πιο μεγαλείο αυτές αλλά όχι αιώνιο-.

Ένας ανθρωπος αξίζει πιο πολύ

κι απ' τον ωραιότερο Ναό.

Να χορέψουνε έτσι για να δείξουνε την δροσιά της σάρκας

τα καλοφτιαγμένα μέλη

που δεν μπορεί ναν τα δευτεροφτιάξει κανείς.

Έτσι

για να κεντρίσουνε τον χρόνο

και εμέ

να χορέψουνε για εμέ

ή και για με.

Η ΔΗΛΩΣΗ

Είμαι ο μαγεμένος απ' τον ήλιο

από την ομορφιά.

Είμαι λιγάκι μόνος

γιατί αγαπάω το ιδανικό

αυτό που το πλησιάζει

ή που νομίζω πως το πλησιάζει,

λιγάκι δυνατός

γιατί έχω την λογική της φύσης

και λεπτεπίλεπτος

γιατί είμαι άνθρωπος.

Εκεί που χωρίζει το ζώο από τον άνθρωπο

εμπνέομαι

κι εκεί που ταυτίζονται

προβληματίζομαι κι ανάλογα λυπάμαι ή όχι.

Αγαπάω το τίμιο όσο δύσκολο και να είναι

αντιπαθώ το βρόμικο όση μυθολογία και να έχει

και σιχαίνομαι το ψέμα και το γέλασμα.

Ξέρω πως αιώνιο αυτό καθεαυτό δεν υπάρχει

και τραγουδάω την δροσιά.

Δεν θέλω τον διωγμένον ναν το κυνηγώ

τον πατημένον ναν το πατάω.

Λυπάμαι την ανθρώπινη εξαθλίωση

είτε υλική είναι αυτή είτε ηθική

και ξέρω

πως το δίκαιο του υλικά ισχυρού

είναι το άδικο

και το δίκαιο του αδύναμου

κάτι που ούτε καν συζητιέται.

Βλέπω πού είναι τα νεκροταφεία των ζωντανών

τις συμβιώσεις τους

τους συμβιβασμούς τους

τις παραλλαγές τους.

Τις θρησκείες τις σέβομαι

μα πιστεύω ότι θέλω εγώ.

Όλες οι Παναγίες μοιάζουν στην μάνα μου

και όλοι οι Θεοί στα ένστικτά μου.

Η αγνότητά μου γγίζει την αφέλεια

η αφέλειά μου την παιδικότητα αν όχι την βλακεία

κι ο αυθορμητισμός μου την γκάφα.

Τα νεραϊδένια μάτια μου μου φταίνε.

         

                  

ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ  Θα σε θυμόμαστε πάντα, Άγγελε!

( Ο Ποιητής Γιώργης Δρυμωνιάτης έγραψε το ποίημα αυτό με την ευκαιρία του Σαραντήμερου μνημοσύνου του )

Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες από το φευγιό σου. 

Μακριά, πολύ μακριά να πας, πήρες το δρόμο... 

Μέρα Αυγούστου πάγωσε η καρδιά σου... 

Μα εγώ εδώ ακόμα συναντώ τη ζεστασιά σου... 

Είν' η καρδιά σου ζωντανή στα ποιήματά σου 

και στου χαμόγελού σου την Αγγελική ιαχή. 

Αγάπη! Και ψυχή!! Και όνειρα. 

Κι αν έφυγες εσύ, μείνανε εκείνα πίσω. 

Αγάπη! Και ψυχή!! Και όνειρα..... 

Καλοδρομιά σου Άγγελε Καρούσο, 

όμορφε Άνθρωπε, ατόφιε Ποιητή..... 

Κρατώ τα θέλω σου στην τσέπη, 

στο πουκάμισό μου. Και την ανάμνησή σου 

ακριβώς μέσ' από εκεί!! 

(με τύψεις που δεν σε τίμησα, 

όσο εσύ με τίμησες, εν ζωή...) 

Αντί μνημοσύνου