ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΤΟΥΣΗ "Ποίηση..."

Ένα ποτήρι δροσερό νερό
καλοκαιριού καταμεσήμερο,
κάτω από φλύαρης λεύκας τον άνεμο.

Ένα αχνιστό καρβέλι από της μάνας
τα βασανισμένα χέρια στο μικρό της αυλής τραπέζι.

Ένα ξύπνημα από το χτύπημα του ήλιου
στο τζάμι του Μάη.

Ένα κορίτσι, που τρέχει με το κυριακάτικο φόρεμα σε λιβάδι ολάνθιστο, 

κυνηγώντας πεταλούδες.

Ένα φιλί, που ακόμα ριγεί στα χείλη τα άλικα
από το αίμα της άνοιξης.

Ένα καρφί, που ξυπνάει της καρδιάς τον πόνο τον πρώτο, το πρώτο αιμάτινο δάκρυ.

Ένα ξεχασμένο τραγούδι, που ξαφνικά
ποτίζει παλιές χορδές, ξεραμένες από το χρόνο.

Ένας παλιός φίλος στο άνοιγμα της πόρτας,
φορτωμένος καημούς αλησμόνητους.

Ένα καράβι, που σφυρίζει και φέρνει
τις παλιές σου αγάπες στων γηρατειών σου το λιμάνι.

Είναι η ποίηση...

Ζεστό χέρι στον ώμο.
Κύμα που φέρνει στα πόδια σου
αρώματα καλοκαιριών,
αρμυρά φιλήματα του ανέμου.

Είναι η ποίηση...

Μια φωνή που σου λέει:
στάσου, είσαι κι εσύ μέσα μου.
Μέσα σου είναι όλο το χρώμα,
όλο το αίσθημα, όλη η ανατριχίλα
των στιγμών, που έγιναν πηγή
και αυγινό μονοπάτι
και κάλεσμα στην κοινή
της ζωής αποτίμηση.

Ό,τι κινεί τη μυστική θάλασσα
είναι ποίηση...

Μ.Κ.
30/4/2020