ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φωτογραφία: Makis Bitos

Θυμάσαι...
Θυμάσαι λιβάδια με παπαρούνες,
πορφυροί φιόγκοι, λαμπεροί σαν φλόγες!
Θυμάσαι αστέρια με φεγγαροαχτίδες,
αστραφτεροί δάδοι, στης νυχτιάς διαμαντένιες δροσοσταλίδες.
Θυμάσαι ένα δροσερό αγεράκι,
να σου χαϊδεύει τα μαλλιά, να σου μιλάει για αγάπη,
να σου δίνει ασημένια φιλιά.
Μονοπάτια άλικα στου ουρανού την στράτα
και να έχεις τα χέρια από μαργαριτάρια γεμάτα.
Αγκαλιές στην σιωπή, να κάνεις μια ευχή.
Και το φεγγάρι να σου γελά,
να σου ψιθυρίζει, να σου λέει τα ακριβά του μυστικά.
Και μια καρδιά να χτυπά,
πετραδάκι στην λίμνη να κάνει σχήματα κυκλικά.
Θυμάσαι...22-10-2017

Φωτογραφία : Savvas Nicolaides

Ψυχή..
Αυτό το γλυκοθρόισμα των φύλλων
πάνω στης γης το χώμα,
όπως φτερούγιζαν οι ψυχές,
πάνω στα πέταλα της λιλά ανεμώνης,
όλο το στερέωμα τρανταζόταν στο σώμα,
από της καρδιάς τους παλλόμενους ήχους.
Δάκρυ και ευχές,
αστέρια, κομήτες και ανατροπές.

Ένα παράπονο πνιχτό,
για ότι αγαπημένο πήρε ο αγέρας στο λεπτό,
σε ένα μακραίωνο ταξίδι,
με μόνο σταλαγματιές και αναφιλητό.

Σταλαγματιές ψυχής,
φτερά ζωής,
τι είναι εδώ,
τι θα βρεις...
Σύμπαντα, γαλαξίες,
ταξίδι της μεγάλης φυγής...

Πού είσαι μαμά??!!
Σε αγαπώ...
Την τελευταία πνοή σου,
το δάκρυ της ευχής σου,
η καρδιά της καρδιάς σου,
η ίδια η ψυχή σου.
Που είσαι μαμά??
Σε αγαπώ...
Δεν σε έχω ξεχάσει ποτέ στον κόσμο αυτό...

Φτερά, φτερά στα χέρια σου,
να στροβιλίζονται οι ψυχές,
αιθέριες, όμορφες και φωτεινές.
Δώσε τους φιλιά και κάντε ευχές,
για αυτόν εδώ το κόσμο τον πρόσκαιρο και απλανές.

22-2-2020

Φωτογραφία : Savvas Nicolaides

Πορφύρα στο κάθε σου σε αγαπώ...

(Οι πευκοβελόνες μου αγκαλιάζουν τις ρίζες μου γλυκά...)

Οι πευκοβελόνες μου αγκαλιάζουν τις ρίζες μου γλυκά,
το σώμα μου θέλει να γευτεί τα καυτερά δικά σου τα φιλιά.
Ο χειμώνας φίλος μου καλός,
να μου δίνει δροσιά, φιλιά υγρά για να αναπτυχθώ.
Και εγώ να σε ποθώ,
η σάρκα μου πορφύρα στο κάθε σου σε αγαπώ.
Το πεύκο μου έδωσε την πολύτιμη σκιά,
με προστατεύει αθόρυβα, στοργικά.
Και εγώ τόσο εντυπωσιακά κόκκινη,
μια ψυχή που σε αναζητά,
που ακούει τα θροΐσματα,
ψιθυριστά μυστικά.
Μια καμέλια βασίλισσα καρδιά,
χαρισματική νεράιδα που ποθεί την κάθε σου ρυτίδα, την κάθε σου ματιά.
Φιλί, φιλί γλυκό,
μέλι το κάθε χάδι σε κάθε της αιωνιότητας λεπτό.
Και η ψυχή σαλεύει στον δικό σου τον σκοπό.
Αδέλφια μου, πνεύματα του ανέμου, σας γλυκοκαλώ.
Πύρινο, πύρινο το αγαπώ.

21-2-2018

Φωτογραφία : Georgia Petropoulou

Τα σπουργίτια τιτίβιζαν από το κρύο...

Τα σπουργίτια τιτίβιζαν από το κρύο.
Είχαν έρθει πουλιά από το βουνό.
Και μια νεράιδα γη με τον χιονιά για παρέα,
με νύμφες στα ροζ και τα λευκά το είχαν ρίξει στο χορό.
Έλεγαν κρυφούς όρκους και μελωδίες για της Περσεφόνης τον ερχομό.

Ήταν μια υπόσχεση σιωπηρή από μια συμφωνία μέσα στους χρόνους ισχυρή.
Ήρθαν οι αφυπνιστές της ζωής και σαν πεταλούδες στους κάμπους και τα βουνά
είχαν χυθεί.
Αμυγδαλιές ανθισμένες, νεράιδες του ονείρου, σκορπισμένες.

Όπως ο αγέρας τις αγκάλιαζε μια δυνατά μια απαλά
σαν χιονισμένες κορφές,
προεόρτια της Άνοιξης,
χόρευαν στην σιγαλιά.
Όλα μέσα στην σιωπή γιατι ο κάτω κόσμος την κυρά του δεν ήθελε να χαθεί.
Αλλά ο όρκος ήταν όρκος ισχυρός
γυμνά πόδια στο χώμα, αστράγαλοι και Ιαπετός.

Φώναζε η ψυχή της αμυγδαλιάς, στροβιλιζόταν,
χάιδευε το γαλάζιο του ουρανού,
έπαιζε με το βοριά και τα πουλιά του βουνού. Το φεγγάρι ασήμιζε από χαρά
και τα λουλούδια που ήταν κρυμμένα περίμεναν το έναυσμα για νέα φιλιά.

Ήταν γλυκά τα φιλιά της Αρχής,
βούιζε από μέλισσες ο τόπος και ήταν όλο χαλιά της φύσης καταγής.
Αλλά και αυτές οι μυρωδιές!!!!
Μυρωδιές της Ανάστασης,
του Άδη αμπάρες και χαλάσματα.
Βέλαζαν τα πρόβατα και τραγούδαγαν οι ρεματιές,
φτερούγιζαν σπόροι και χόρευαν οι ανεμώνες στις πεδιάδες, χορεύτριες πραγματικές.

Με την πανσέληνο ειδικά
η αμυγδαλιά έλεγε τα μελλούμενα και τα μυστικά.
Φιλενάδες από παλιά,
μαινάδες της ζωής και της χαράς.
Φύσηξε ο αγέρας, ψιθύρισε λόγια γλυκά.
Έρχεται, έρχεται η κυρά.
Τίναξε τα άνθη της τα ονειρικά,
τα έδωσε προσφορά στο χώμα,
όρκο ότι θα έρθει ξανά.
19-2-2019

Φωτογραφία : Szilvia Baloghné Győrffy

Ροδαύγινα φτερά...

Ροδόχρυσο το φιλί να χορεύει αγέρινα ανάμεσα στους κίονες!
Πέτρα, μάρμαρο, θάλασσα και αγκαλιά,
να πλέκει αόρατα δίχτυα μαγικά
πάνω στις καρδιές και τις ψυχές του ονείρου,
της αγάπης βελονιά.
Και τα χέρια ροδαύγινα φτερά,
να ταξιδεύουν μέχρι το άπειρο και ακόμα πιο μακριά.
Κρίνοι, αγριολούλουδα και αστραποστόλιστα δάκρυα του έρωτα,
φλόγα και πυρά.
Και γαλάζιο!!!!
Γαλάζιο όσο σου αντέχει ο νους...

19-1-2020