ΠΟΠΗ ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ " Οι δικοί μου ΔΕΛΦΟΙ "

Καταμεσής του γόνιμου κορμιού μου ,
Γλυκιά ‘νιωσα μια ταραχή.
Σειόταν η γης μου και τ’ ανθοφόρα λιόδεντρα
Έγερναν τρομαγμένα .Η γλύκα πόνος έγινε
Μου κέντριζε τα σωθικά, έσπαζ’ η ραχοκοκαλιά,
Τρύπαγε η κοιλιά μου .
Μάνα ήμουν πολυγέννητη , μ’ αυτό δεν το ξανάδα.
Γύρω στ’ απομεσήμερο είδα θείο σημάδι.
Δυό αετών το πέταγμα σκοτείνιαζαν την μέρα .
Εσίμωναν και μάκραιναν , μέχρι που αγκαλιαστήκαν.
Τότε καλοκατάλαβα πως έφτασε η ώρα
Γοργά στυλώνομαι ορθή, τα χέρια απλώνω σε γερό κλαδί
Βγάζω κραυγή μεγάλη. Νέος με ολόλαμπρη μορφή
Πετάχτηκε μπροστά μου και με την λύρα την χρυσή
Μελίρρυτη άρχισε ωδή:
‘Μάνα μου Γη , μάνα θεοποιούσα , καλώς σε βρήκα κραταιά
Με σέβας προσκυνώ σε.
Μ’ έφταξες με κορμοστασιά γερή , μού’ δωκες ομορφάδα,
Μα έχω χρέος ιερό , μονάχη να σ’ αφήσω. Με της σοφίας την
λαλιά ,της μουσικής τα τέλια, θα ανέβω λίγο πιο ψηλά,
στις κορυφές της γνώσης. Τα επίγεια θ’ απαρνηθώ , το πνεύμα θα δοξάσω
κι εδώ που εγεννήθηκα, αθάνατος θα μείνω.

Πόπη Πασχαλίδου