Χάνια και Τριζόνια Φωκίδος.
Νησάκι Λιλιπούτειο μεν,το μεγαλύτερο του Κορινθιακού δε.Και το μοναδικό κατοικημένο.Ενα άγνωστο νησί σε ένα σημείο-πέρασμα...
Μικρό,πολύχρωμο,ήσυχο.Μόλις 2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα,με μέγιστο μήκος τα 3 χλμ.,διεκδικεί επάξια τον τίτλο ενός από τα μικρότερα νησιά της χώρας.Τα χρωματιστά του σπίτια, οι ελιές και ατελείωτες πικροδάφνες συνθέτουν τον χρωματικό πίνακα.Οι μοναδικοί ήχοι που ακούει κανείς στα Τριζόνια είναι αυτοί των σκαφών που φθάνουν συνεχώς, των τζιτζικιών και των κυμάτων. Και των χαρούμενων επισκεπτών του.Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται διά νόμου στο αγαπημένο νησί των ντόπιων και από τις δύο πλευρές - και από τη Φωκίδα και από την Αχαϊα.
Τα Τριζόνια βρίσκονται μια... δρασκελιά από τη στεριά, σε απόσταση μόλις 500 μέτρων από τις ακτές της Φωκίδας.Τα καΐκια μεταφέρουν το ένα πίσω από το άλλο, σε μερικά λεπτά, όσους αποζητούν να απολαύσουν λίγες στιγμές ηρεμίας και να κάνουν και τη βουτιά τους στις πεντακάθαρες ακτές του μικρού αυτού νησιού με τις γωνιές που μοιάζουν να βγαίνουν από άλλη εποχή...
Για την προέλευση του ονόματος του νησιού υπάρχουν τρεις εκδοχές. Η μία θέλει να το οφείλει στο συμπαθές ομώνυμο έντομο, μια άλλη από παραφθορά της λέξης «τριονήσια», καθώς με αυτό το όνομα περιέγραφαν οι ντόπιοι το σύμπλεγμα των Τριζονίων που περιλαμβάνει τα τρία μεγαλύτερα νησιά, και μια τρίτη σχετίζεται με την ύπαρξη τριών θαλάσσιων ζωνών, απ’ όπου μπορεί κανείς να επισκεφτεί το νησί, δηλαδή από Ιόνιο (δυτικά), από Πειραιά (ανατολικά) και από Πελοπόννησο (νότια)
Εδώ δεν σε τρομάζουν τα πολύωρα ταξίδια του Αιγαίου...Με το που θα μπεις στο πλοιάριο,έφτασες!
Χάνια.
Ο μικρός οικισμός/πέρασμα είναι καταπράσινος και γεμάτος λουλούδια όπως και τα Τριζόνια απέναντι.
Χάνια. Ήσυχα,απλά και όμορφα!
Χάνια.
Χάνια.
Χάνια.
Χάνια.
Χάνια.
Χάνια. Χάνομαι στο μπλε της...κι είμαστε ακόμα στην αρχή!
Χάνια.
Χάνια.
Χάνια.
Χάνια.
Χάνια.Τα γλαρόνια πήραν θέση και αγναντεύουν.
Ώρα να περάσω κι εγώ απέναντι!
Τριζόνια:Πιθανολογείται ότι στα νεότερα χρόνια οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οικογένειες από την Ηπειρο και την ορεινή Ρούμελη που εγκαταστάθηκαν εδώ κυνηγημένες από τον Αλή Πασά και τις δολοπλοκίες του. Κύρια ασχολία τους, όπως είναι φυσικό, ήταν το ψάρεμα και ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα τα Τριζόνια διέθεταν ασφαλές λιμάνι και φάρο.
Τριζόνια:Αυτή η σχεδόν μεταφυσική γαλήνη του νησιού ήταν που ξελόγιασε και τον Αριστοτέλη Ωναση, ο οποίος, όπως θέλουν οι αναφορές, την περίοδο που έψαχνε να αγοράσει ένα δικό του νησί, επισκεπτόταν συνεχώς τα Τριζόνια και αναζητούσε τρόπο να τα αποκτήσει. Κάποιοι παλαιότεροι θυμούνται ακόμη τις επισκέψεις του με τη θαλαμηγό «Χριστίνα» και το υδροπλάνο. Ο Ελληνας κροίσος όμως, όσο κι αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να αποκτήσει το μικρό αυτό νησάκι του Κορινθιακού και έβαλε πλώρη για το Σκορπιό.
Eδώ πραγματικά ηρεμείς!
Το καλωσόρισμα είναι απλό, νησιώτικο. Τα Τριζόνια σε υποδέχονται με την χαρακτηριστική ησυχία ενός τόπου όπου δεν κυκλοφορούν μηχανοκίνητα οχήματα και μ’ ένα κουκλίστικο λιμανάκι όπου απλώνουν τα τραπεζάκια τους οι ψαροταβέρνες. Αυτό ήταν! Από εδώ και πέρα δεν έχεις να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να συντονιστείς στους ρυθμούς του, βόλτες στα καταπράσινα μονοπάτια, χάζι στην προβλήτα και σπονδές στον Ποσειδώνα με ούζο και θαλασσινούς μεζέδες
Το μοναδικό χωριό με καμιά πενηνταριά σπίτια όλα και όλα, βρίσκεται κτισμένο στο στενότερο σημείο του νησιού, στον μυχό ενός ορμίσκου που βλέπει την απέναντι ακτή της Ρούμελης. Λίγα μέτρα από το λιμάνι και προς τα νότια διαγράφεται ένας δεύτερος βαθύς και καλογραμμένος κόλπος.
Εδώ μόλις πριν από λίγα χρόνια δημιουργήθηκε μια μεγάλη μαρίνα η οποία χρησιμοποιείται ως ενδιάμεσος σταθμός για σκάφη αναψυχής που κατευθύνονται από τον Σαρωνικό και το Αιγαίο προς τον Πατραϊκό και το Ιόνιο και αντίστροφα.
Στη μικρή μαρίνα,ειδικά τα Σαββατοκύριακα,αράζουν πολλά σκάφη με προορισμό τη Λευκάδα για μια ενδιάμεση στάση.
 |
Το σκηνικό γύρω από τη μικρή αποβάθρα είναι απλό, νησιώτικο και ευχάριστο. Τέσσερις ταβέρνες, ένα μπακάλικο, τα χαμηλά σπίτια των ελάχιστων κατοίκων και τρία μικρά ξενοδοχεία αποτελούν όλη κι όλη την αστική υποδομή των Τριζονιών.Μπροστά από τη μικρή προκυμαία υπάρχει μια μικροσκοπική αμμουδιά που το καλοκαίρι γεμίζει με πιτσιρικάδες. Βέβαια, δεν είναι λίγοι αυτοί που βουτούν από τα βράχια
Από τις εικόνες που έχουμε ξεχάσει...στάθηκα αρκετή ώρα...εδώ ζουν ευτυχισμένα και μ'αρέσει!
Το must μπλε παραθυράκι.
Το Δημοτικό Σχολείο του νησιού.
Αυτή η σκεπή τα έχει όλα.
Βόλτα στα στενά.
Το νησί άλλωστε σε 2-3 ώρες το έχεις γνωρίσει περπατώντας.
Ακριβώς πίσω από τη μαρίνα προς την πλευρά του νησιού που κοιτά την Πελοπόννησο, υπάρχουν οι λιλιπούτειες παραλίες Ασπρα Χαλίκια και Καψάλες.
Το αγνάντεμα.
Από την πίσω πλευρά του νησιού.
Εισβολή στην ξένη αυλή.
Το σπίτι του ψαρά.
Κι εδώ...ξαναχάνεσαι!
Στη δυτική άκρη του λιμανιού σε μια βραχώδη έξαρση κρυμμένη μέσα στα πεύκα, ξεχωρίζει η μεγάλη εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου (1955) σε σημείο ιδανικό για να αγναντεύεις το θαλάσσιο δίαυλο.
Λεπτομέρειες από τον Ι.Ν.Αγίου Γεωργίου
Εκκλησάκι σε ιδιωτικό χώρο.
Ανηφορίζοντας...
Ωραία να περπατάς μόνος,χωρίς αυτοκίνητα και πολυκοσμία...η απόδραση άλλωστε,αυτήν ακριβώς την έννοια έχει!
Το πράσινο που λέγαμε...Όχι,δεν βρισκόμαστε σε βουνό!
Από τα μέρη που σίγουρα θέλεις να ξαναπάς.
Με την αγάπη μου!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
Πηγές πληροφοριών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου