ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ " Φωτοστέφανη αγάπη "

Σε ζήλεψε, είπες,
το φεγγάρι.
Έτσι όπως μαδούσες
το κορμί μου,
ξεφλούδιζες κι αυτό
με το σπινθηροβόλο
βλέμμα σου,
φέτα τη φέτα να το γδύσεις,
να το λιώσεις
σαν τον οδυρμό.
Δεν τη μπορούσες τη
σελήνη του,
πως σ έκοβε έλεγες
σαν τα οδυνηρά φιλιά μου,
δεν άντεχες τόση ηδονή
ούτε και λαμπυρίσματα,
ζούσες για τα σκοτάδια,
πονούσες στη σιωπή.
Και ήταν ένα φλύαρο
φεγγάρι
κι εσύ κατάπινες τα λόγια
σαν αμάσητο ψωμί,
κι ένας ιδρώτας σ έλουσε
που έγλειφε τις άμυνες
και τα κορμιά μας,
κι έτρεμες μήπως
από τον έρωτα μου ηττηθείς,
γι αυτό και ύφαινες
μι αγάπη σκοτοδίνη,
το φέγγος να μη δει.
Κι έτσι κρυφά με όργωνες
και στα τυφλά
με κατακτούσες,
με αγαπούσες
αναπηρικά,
ιδιόμορφα ρουφούσες
το εντός μου φως
για να πιστέψεις,
η ψυχή για να λυθεί.
Κι ο έρωτας κλωτσούσε,
σκόνταφτε στη στίξη
της καχυποψίας,
στα ημίμετρα αντιδρούσε,
ναι,
γιατί όλα τα ήθελα
στο φως,
ναι,
γιατί όλα χτίζονταν
στον ήλιο
και οι φωτοστέφανες αγάπες
οφείλουν
να πρωτοστατούνε λαμπερές......................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ