ΕΛΥΑ ΒΕΡΥΚΙΟΥ " Ανάληψη"

Στους λογισμούς μπροστά γκρίζα θάλασσα ο χρόνος,
Τα πάθη που δεν ημέρεψα
απελπισμένα ζητούν εξιλασμό. 
Βουβός ο πόλεμος, βροχή στις ώρες μου
και ποιός να με λυτρώσει;
Αυτή η σάρκα, που με πόνεσε,
ασίγαστη και πορφυρή,
σελήνη λαβωμένη.
Μες στα κλαδιά τρέμει ακόμη
ο πόθος για τον ήλιο.

Θα Σε καλέσω από μακριά,
γιατί έχεις μάθει να αντέχεις τα σκοτάδια μου.
Ξέρω πώς είναι όταν η θλίψη αποσύρεται απ' των χειλιών την άκρη,
κύμα που σπαρταρά πάνω από την άμμο του απρόσιτου.
Δεν είμαι άτρωτη.
Τα σφάλματά μου, νησιά μενεξεδιά,
δεν παύουν να βυθίζονται.
Το " Σ' αγαπώ " που σου ψιθύρισα,
όταν με έπλασες,
της μνήμης θρόισμα.
Εκείνο το φτερούγισμα στο βλέμμα,
μία Ανάληψη,
η αφορμή μου για ανακωχή και αυτοθυσία.

από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης.