Σίγουρα υπάρχει κάτι σχετικό με την ανατολή που δεν το ξέρουμε, υπάρχει μέσα μας κάτι σχετικό με τη ζωή που δεν το ζούμε. Μια μνήμη, μια ανάμνηση, μια θύμηση ξεχασμένη. Σίγουρα υπάρχει κάτι μέσα μας που το νοσταλγούμε, κάτι βαθύ και σκεπασμένο, που ούτε ως υποψία το υποψιαζόμαστε.
Μα είναι κάτι σαν οργασμός διαρκείας κι ακόμα ανώτερο. Σαν έρωτας διαρκείας κι ακόμα ανώτερο,
αν υπάρχει ανώτερο απ’ αυτό. Κι ο όρος, ο ορισμός της διάρκειας είναι το κλειδί.
Σίγουρα υπάρχει μέσα μας κάτι διαρκώς σταθερό κι αμετάβλητα όμορφο κι είναι βέβαιο πως απ΄το χρόνο μας θρηνεί. Τρεμοπαίζει, πέφτει, σηκώνεται, ορθώνεται, βουλιάζει κι ίσως μόνο ως άρωμα κάποια νύχτα μπορείς να το αντιληφθείς.
Το ψάχνουν όλοι με μανία - να 'ξερες πως το ψάχνουν - θα έδιναν όλη την περιουσία τους για να το αποχτήσουν κι αν χρειάζονταν να κλέψουν θα έκλεβαν, ακόμα και θα σκότωναν γι' αυτό - τόσο πολύτιμο είναι, σαν ένας θησαυρός. Και σκάφτουν, και σκάφτουν να βρουν τη φλέβα. Και φέρνουν, και φέρνουν απ’ έξω και γεμίζουν τα σεντούκια τους και κάθονται τις νύχτες και τα μετρούν, μα πάντα κάτι λείπει κι ένα σκουριασμένο κέρμα τραβά όλη την προσοχή.
Μα υπάρχει κάτι μέσα μας σίγουρα που λάμπει κι είναι σε όλους τους ανθρώπους εκεί,
το κρίμα τους. Υπάρχει μέσα μας σίγουρα κάτι κι ίσως αυτό να είναι το μόνο για τ’ οποίο αξίζει να ζεις
και χωρίς αυτό ίσως να μην αξίζει. Το ψάχνεις, το θέλεις, το ποθείς, μα δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να στο δώσει, πρέπει μόνος σου να το βρεις επειδή μόνος σου το έχασες.
Όμως υπάρχει, κάτι, που και για μια στιγμή μόνο να το αντίκριζες, θα μπορούσες ευχαριστημένος
να πεθάνεις. Τόσο είναι και ποτέ μακριά. Τόσο κοντά, μέσα μας, μέσα σ’ εμάς τους ίδιους·
μα είναι κοντά αυτό το μέσα σ’ εμάς τους ίδιους? Κανείς δεν ξέρει.
Τόσο κοντά που το αγγίζεις, το πιάνεις στα χέρια σου και καίει. Τόσο μακριά που καμιά φορά, κι όλης της ζωής η περιπλάνηση δεν φτάνει να το βρεις, ούτε καν να το διακρίνεις. Μα είναι τόσο κοντά όσο το ίδιο σου το χέρι, το ίδιο σου το πόδι, τόσο, τόσο κοντά! Μα τι κρίμα! Να είναι τόσο κοντά αυτό που σε όλη τη ζωή μας ψάχνουμε!
Μα ποιος πηγαίνει τόσο κοντά στον εαυτό του? Και τι σημαίνει αυτό? Ίσως θα ήταν καλύτερα να γνωριστούμε. Μα ποιοι είμαστε για να γνωριστούμε? Και ποιος είναι αυτός από εμάς που με τους άλλους γνωρίζεται? Τι ξέρουμε εμείς για τους άλλους κι επιπλέον τι ξέρουν αυτοί για εμάς?
Και γιατί αυτά τα πράγματα ποτέ δεν αρκούν?
Μα υπάρχει κάτι μέσα μας, που ίσως κάνει όλη την πάλη και τον αγώνα ν' αξίζει. Ακούς? Να αξίζει!
Λέω τώρα, ίσως και να υπερβάλω, μα πως να πω με σιγουριά? Δεν γράφει κανείς ποτέ ένα τέτοιο κείμενο αν το έχει φτάσει, αν το έχει βρει· έστω αγγίξει.
Μα υπάρχει κάτι - αυτό με βεβαιότητα μπορώ να το πω και να δώσω, ίσως, την ελπίδα πως υπάρχει.
Αν δεν το είδα - κι αν δεν το ξέρω ούτε καν πως μοιάζει - υπήρξαν μέρες κι υπήρξαν περίπατοι,
που το ένιωσα να με σηκώνει· λιγάκι πιο ψηλά, λιγάκι πιο ψηλότερα απ’ το καθιερωμένο ύψος. Κάτι άγνωστο, ξεχασμένο, παλιό, που μια μυρουδιά του και μόνο αρκεί να νιώσεις κατά πολύ ελαφρύτερος.
Κάτι παλιό, μια θύμηση, που δεν μπορώ αλλιώς να την ορίσω παρά μόνο ως κάτι ατόφιο, γνήσιο, απλό,
μια μυρουδιά αυθεντικής υπερβατικής παιδικότητας, κάτι σαν εξαΰλωση, που δεν έχει συμπέρασμα,
ούτε αφορμή και λόγο· εντούτοις, πηγαίο τόσο, που από μόνο του αρκεί.
Υπάρχει μέσα μας κάτι τέτοιο, ειλικρινά. Που ούτε μπορώ να το καταλάβω ούτε και θέλω να το καταλάβω. Που δεν έχει γιατί, ίσως και μήπως. Είναι κάτι που είναι έτσι όπως είναι. Είναι ένα είναι.
Είναι η ανατολή. Δεν ξέρω κατά που πέφτει η ανατολή
όμως είμαι σίγουρος πως είτε είναι είτε δεν είναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου