ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ - ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ - Απόσπασμα από το βιβλίο «Κοριός στο μαξιλάρι του προέδρου»

…Το αχανές μαύρο πέλαγος απλωνόταν μπροστά του. Η βροχή που άρχισε να πέφτει λοξά χτύπαγε το καράβι, το ‘δερνε κι εκείνο πόναγε, βογκούσε με μια φωνή που κόντευε να χαθεί μέσα στα κύματα που μούγκριζαν κι έμοιαζαν να το κλωτσάν κι εκείνο δεν μπορούσε να αντισταθεί.

Πέρασαν ώρες να βολοδέρνονται μέσα στην καταιγίδα μέχρι που βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα πανύψηλο βράχο. Ρίγος διαπέρασε το κορμί του Σπύρου. Όλοι οι δαίμονες, οι κακές οι μάγισσες, τα αρπακτικά πτηνά, οι βρικόλακες, τα τέρατα του κάτω κόσμου και κάθε τι μακάβριο, που μπορούσε να περάσει απ’ τις σκέψεις του, παρέλασε μπροστά του, κάτω απ’ την βροχή, που χωρίς οίκτο σάρωνε το πλοίο και συνόδευε τα τρελά κύματα που στριφογύριζαν και τον αλάφιαζαν με τους υπόκωφους θορύβους τους καθώς κτυπούσαν στους βράχους. Άφριζαν κι έμοιαζαν να τους παρασέρνουν σ’ έναν επιθανάτιο χορό.

Κάτι ακούστηκε, κάτι δυνατό, που όμως δεν μπορούσε να ξεχωρίσει μέσα σ’ αυτό το ασυνήθιστο βουητό της νύχτας.

“Βουλιάζουμεεε... Θα πνιγούμεεε.”

“Εγκαταλείψτε το πλοίοοο...”

Μόνο αυτές τις λέξεις θυμάται πως άκουσε. Μόνο αυτές τις φωνές ξεχώρισε σαν κραυγές που έβγαιναν μέσα απ την σκοτεινή άβυσσο για να φτάσουν στον κόσμο. Κι εκείνος έμεινε ακίνητος μόνο για λίγο, για λίγα δευτερόλεπτα. Όλοι εγκατέλειψαν το καράβι που σε λίγο πράγματι παραδόθηκε, ακυβέρνητο, μόνο του και τσακίστηκε σ’ εκείνους τους μαύρος βράχους, αφήνοντας μια πνοή που βγήκε από μέσα του, σα λυγμός, σαν κλάμα, κάτι παράξενο, κάτι που πραγματικά κάλυψε τη φωνή των κυμάτων. Ο ένας κοντά στον άλλον ανέβηκαν τους βράχους και προχώρησαν μέσα στην ζούγκλα. Μια ακόμα πάλη με την φύση, με κάθε τι άγριο που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς. Μια ακόμα προσπάθεια για ζωή, ανάμεσα στους κανίβαλους και στα θηρία, στα φίδια, σε κάθε αρπακτικό που σου ξεριζώνει την καρδιά, που σου τρώει τη σάρκα, γίνεσαι κι εσύ κανίβαλος για να ζήσεις. Όλα είναι εναντίον σου, δεν υπάρχει κόσμος γύρω σου. Είσαι μόνος και πρέπει να προστατέψεις τον εαυτόν σου, πρέπει να ορμήσεις πριν ορμήσουν οι άλλοι κατ’ επάνω σου και σε φάνε, πριν μείνεις πεσμένος στο υγρό χώμα της ζούγκλας και σαπίσεις και γεμίσεις σκουλήκια.

Από το βιβλίο «Κοριός στο μαξιλάρι του προέδρου» Εκδόσεις Ωκεανός 2015.