ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΛΙΛΗ " Προσδοκίες "

Η πίκρα ολοφάνερα παρούσα
μαδά των τοίχων την υγρή λύπη.
Κι η γη, στεγνή,
πνίγει σε σχάσεις τα παιδιά της
πριν ανθίσουν.
Μα να!
Έπηλυς Έρωτας
με μάτια μουσικές,"φουμάροντας",
σαν έξω απ'το χρόνο
λούζει με Φως
τα φάσμα τούτης της σκιάς
γλυκαίνοντας την ήβη.
Και παραδίνεσαι στην τρέλα
ενός μικρού Θεού
προσδοκώντας ...