Τα ράθυμα απομεσήμερα των Κυριακών
Γυρίζοντας εδώ
ψάχνω στις δαχτυλιές των ποτηριών
για κάτι χνάρια λησμονιάς
Κομματιάζω τα γέλια σου
στο βάθος της μνήμης
και τα ρίχνω στη θάλασσα
μα τα κύματα τραγουδούν ένα όνομα
Το δικό σου.
Στους πέντε ανέμους σκορπάω τις στάχτες
απ΄τις χαρές που είχα κάποτε
Αλλά οι άνεμοι μου φέρνουν πίσω ένα όνομα
Το δικό σου.
Πέταξα το κλειδί που σου κράταγα φυλαγμένο
κάτω από τη γλάστρα.
Έξω από την πόρτα μου στοιβάχτηκαν
σφαγμένες οι επικοινωνίες
Δεν έχω δάκρυα πια
-και να'χα τι ωφελεί;-
άδικο να κλαις όταν γέρνει ο ήλιος.
Η λυσιτέλεια των ματιών σου
ζει μέσα μου και μου ανήκει
Μ'ενα σφίξιμο των δοντιών
αυτές τις μέρες θα ρίξω
τους ορίζοντες πίσω μου
και θα φύγω για τις μακρινές θάλασσες
της αυτοεξορίας μου
~Άννα Γεωργαλή~
Υπέροχο ποίημα από μια ευγενική ψυχή, κι έναν αξιοθαύμαστο άνθρωπο. Μπράβο ΄Αννα !
ΑπάντησηΔιαγραφή