 |
| Φωτογραφία - Patrick Gonzalès |
Το σπίτι … το αγάπησα αυτό το σπίτι . Απ΄την αρχή ένιωσα πως με περίμενε Ο Μπερνάρ με είχε αποκλείσει στο εξοχικό .Έξι ολόκληροι μήνες … πως πέρασαν θεέ μου …μετά τις καλοκαιρινές διακοπές μου απαγόρευσε να επιστρέψω στην πόλη.
Το σπίτι ήταν δικό του και δεν είχα κανένα δικαίωμα να βρίσκομαι εκεί …Δε με ήθελε πια στη ζωή του … έλεγε πως είχα αλλάξει … πως τον είχα κουράσει …έλεγε πως ασφυκτιούσε μαζί μου . Ο άμεπτος, ο έντιμος ,ο αψεγάδιαστος Μπερνάρ .Ποτέ δε μου χάλαγε χατήρι Διάβαζε τις επιθυμίες στα μάτια μου και πριν προλάβω να ζητήσω κάτι το είχα μπροστά μου. Ο αψεγάδιαστος Μπερνάρ που μ΄αγαπούσε … Όσο εγώ κοιμόμουν κατεβάζοντας με τις χούφτες τα χάπια για να μη νιώθω… για να μη σκέφτομαι για να μην πονάω εκείνος πήρε τα χρήματα απ΄τους κοινούς μας λογαριασμούς κι άλλαξε κλειδαριά στην πόρτα .Ύστερα από είκοσι χρόνια γάμου με πέταξε στο δρόμο χωρίς ρούχα , χωρίς χρήματα …με πέταξε στο δρόμο σα στημένη λεμονόκουπα . Στην αρχή νόμιζα πως ήταν φάρσα .Περίμενα πως θα επέστρεφε να μου ζητήσει συγνώμη και να με πάρει πάλι κοντά του. Ήταν πλέον χειμώνας κι εγώ περπατούσα δίπλα στη θάλασσα με τα καλοκαιρινά ρούχα μιλούσα μόνη μου.κι έκλαιγα ασταμάτητα Είχα πάψει να κρυώνω … να φοβάμαι .Τα λίγα τρόφιμα που υπήρχαν στο ντουλάπι της κουζίνας άντεξαν για πολύ …Μάλλον είχα σταματήσει να τρώω .Δεν ένιωθα τίποτα . Είχα κρυφτεί στο κενό μου. Με προστάτευε και πάλι το κενό μου …
Στην αρχή μου τηλεφωνούσε . Υποθέτω πως φοβόταν μήπως κάνω κακό στον εαυτό μου και βρεθεί ξαφνικά μπλεγμένος. ¨Ήταν πια ένας άγνωστος για μένα. Δεν είχε καμμία σχέση με το Μπερνάρ που κάποτε ερωτεύτηκα. Τον απειλούσα πως θα έπαιρνα χάπια και δε θα ξυπνούσα ποτέ αν δεν ερχόταν να με πάρει … Αν είχες σκοπό να το κάνεις δε θα το έλεγες ηλίθια Ζανέτ … μου απαντούσε κυνικά . Ωστόσο συνέχιζε να μου τηλεφωνεί και να μου μιλάει για τον καιρό και τις δουλειές του .Κι εγώ τον άκουγα με οργή και μίσος .Κρατούσα τη γραμμή ανοιχτή μόνο για να νιώθω εκείνο άγριο φίδι να εκσπερματίζει μέσα μου γεμίζοντας την ψυχή μου δηλητήριο .Κι αυτό με κρατούσε όρθια… αυτό με κρατούσε ακόμα ζωντανή. Όμως εκείνο το βράδυ … εκείνο το βράδυ …ένιωθα πολύ αδύναμη . Ξάπλωσα από νωρίς στο κρεβάτι γιατί ζαλιζόμουν και τα πόδια μου έτρεμαν. Χώθηκα σε μια βαθιά ρωγμή στον απέναντι τοίχο και σκεφτόμουν … ένιωθα γαλήνη εκεί ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου