Σήμερα το πρωί ξύπνησα και είχα την ανάσα σου στα χείλη μου και τη μυρωδιά από την αλμύρα, αφού όλη νύχτα κάναμε μπάνιο σε κείνη την ερημική παραλία στην Αμοργό. Και γω σου θύμωσα, γιατί ανοίχτηκες στα βαθιά και έμεινα μόνη να κοιτάζω με αγωνία το σώμα σου να μικραίνει και να γίνεται μικροσκοπική και μετά αόρατη κουκίδα στο γαλάζιο. Και φοβήθηκα πολύ. Το βράδυ στο κρεβάτι σου γύρισα την πλάτη, αλλά το πρωί μας βρήκε το φως της μέρα αγκαλιασμένους σφιχτά. Γιατί πάντα το σώμα λέει όσα δε λέει το στόμα.
Το άλλο πρωί πήγαμε για τυρόπιτα και καφέ στα σοκάκια και χάζευα σαν έφηβη εκείνον τον ηλιοκαμένο νεαρό με τα σγουρά μαύρα μαλλιά. Μπορεί και να ήθελα να σε κάνω να ζηλέψεις...μα εσύ μου γέλασες και με τράβηξες απ'το χέρι τρυφερά να προχωρήσουμε, όπως κάνει η μάνα στο παιδί. Σε τσάτιζα, που μασουλούσα το καλαμάκι του καφέ. Κοιταζόμαστε στα μάτια και με διαβάζεις:'' Θα μου γελάσεις λίγο;'' παρηγοριά! Θέλω ένα παιδί, δεν σκέφτεσαι τα παιδιά...
Άκου, παίζει ο Μάνος στο πιάνο και τραγουδά η Μελίνα! Να πάμε ένα ταξίδι; Το χειμώνα θέλω το σπίτι μας να έχει τζάκι και κεραμίδια που στάζουν όνειρα και έρωτα και να κουρνιάζουμε στον καναπέ και να με σκεπάζεις, όταν θα με παίρνει ο ύπνος...να με προσέχεις. Δε θέλω να αποκτήσουμε πολλά λεφτά, σπίτι με κήπο και σκύλο και χαλάκι καθαρό στην εξώπορτα. Θέλω να έχουμε συνοχή και συνέπεια και συνέχεια από την πρώτη μας συνάντηση μέχρι να γίνουμε δυο γέροι και να μπερδεύουμε τις ώρες και τις δοσολογίες των φαρμάκων. Θέλω να οπλιστείς με δυνατά επιχειρήματα, για να στηρίζεις ''το μαζί''.
Παίρνω πάντα τη δεξιά πλευρά του κρεβατιού, αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. Και στη ζέστη κοιμάμαι γυμνή, για να έχει το σώμα τη δική του θερμοκρασία και τη δική του γλώσσα. Κάνω λάθη, δεν είμαι τέλεια, μπορώ να σε πονέσω πολύ. Όσο αγαπώ, τόσο μπορεί να πονέσω κάποιον.
Σου ανακατεύω τα μαλλιά την ώρα που διαβάζεις, με κυνηγάς στο δωμάτιο, μου πιάνεις το λαιμό σφιχτά...θα σπάσει...θέλω κι άλλο...σ'αγαπάω...με το ''-άω'' στρογγυλό και ασυναίρετο...''Σ' αγαπάω'' σκέτο και απλό και με ψυχή, μέχρι το μεδούλι σου! Σε κοιτάζω και νομίζω ότι έχω στα μάτια μου την απεραντοσύνη. Να δεις που είναι τόσο εύκολο τελικά!...
Ξύπνησα από τη τηλέφωνο, κουδούνιζε δαιμονισμένα και απαιτητικά. Κάποιος κάτι μου είπε να σου πω για δόσεις, μνημόνια, κρίση...Κρίση ξεκρίση έχω εσένα και δε φοβάμαι. Έχω το όνειρο που είδα και ξέρω πως τα καλύτερα έρχονται, είτε στην Αμοργό, είτε σε ένα δυάρι στο κέντρο, με τσαλακωμένα, ιδρωμένα σεντόνια και χωρίς κλιματισμό!
Τίποτα δε γίνεται ''αναίμακτα'', αλλά δεν εκλογικεύονται όλα και δεν εξηγούνται. Γεννημένοι στην Ελλάδα, αυτό δεν αλλάζει...ο ήλιος και το γαλάζιο μας κλείνουν το μάτι και μας προκαλούν! Τι στην ευχή, θα την κάνουμε την έκπληξη... Έλα, πάμε, θα χάσουμε το πλοίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου