Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο.
Τον έχω τόσο ονειρευτεί,
τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του
που πια
είναι αδύνατο να μην υπάρχει..
Ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης (1931- 11 Ιουνίου 2008) γεννήθηκε στο Χάβαρι της Ηλείας και μεγάλωσε στην Πάτρα. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου. Εργάστηκε ως τη συνταξιοδότησή του στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων του Δήμου Πατρών. Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, που εκδόθηκαν από διάφορους εκδ. οίκους της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, κυκλοφόρησε το 2004 από τις εκδόσεις "Γαβριηλίδη". Το 2007 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο "Καβάφη" -με το όνομα του ποιητή ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να τον επηρεάζει ("ανήκω στην καβαφική ποίηση και στην Παλατινή Ανθολογία", είχε πει). Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γερμανικά, πολωνικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Πέθανε στις 11 Ιουνίου 2008, σε ηλικία 77 ετών
.- Απόγευμα προς βράδυ, έκδοση Γαβριηλίδης,
- Δωμάτιο για έναν, έκδοση Γαβριηλίδης,
- Ποιήματα (1978), έκδοση Γαβριηλίδης,
- Να εμποδίσεις τις σκιές (1982), έκδοση Διαγώνιος
- Να τελειώνουμε (1986), έκδοση Διαγώνιος,
- Σύντομο βιογραφικό (1991), έκδοση Διαγώνιος,
- Ποιήματα (1995), έκδοση Μπιλιέτο,
- Τέλος προγράμματος (1997), έκδοση Μπιλιέτο.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Εγκατάλειψη
έβρεχε πολύ
κι είχε βουλιάξει η ψυχή
στην υγρασία.
ακόμη μια χαμένη Κυριακή,
εδώ, στην επαρχία.
❀ ❀
Παιδιά των ασανσέρ
μ' ακίνητα τα μάτια σας μπρος στις τηλεοράσεις
με κοιμισμένο το μυαλό και τις ψυχές νωθρές
καθώς γλυκά βουλιάζετε στις κεντρικές θερμάνσεις.
Κι όταν ξάφνου την άνοιξη βρεθείτε σε πλαγιές
μένετε να κοιτάζετε στις ίδιες νεκρές στάσεις
καθώς στα διαμερίσματα μπροστά στις τηλεοράσεις
και δε μεταλαβαίνετε τις θείες ομορφιές.
Η αγαπημένη του εποχή
όχι τόσο για τα φρούτα του,
όσο γι' αυτούς
τους μακρινούς περίπατους μέσα στο βράδυ,
εκεί στις φτωχογειτονιές.
με τις καταβρεγμένες τους αυλές,
τα τηγανίσματα.
❀ ❀
Μας φέρνανε κεφάλια σε ντουρβάδες,
και τα καταγράφαμε:
τα πιο πολλά
στάζαν ακόμα αίμα
με τα όνειρα
μες στα θολά μάτια τους
νωπά
τα χείλη μισάνοιχτα
σα διψασμένα.
Καταστολή εξέγερσης
Μας φέρνανε κεφάλια σε ντουρβάδες,
και τα καταγράφαμε:
τα πιο πολλά
στάζαν ακόμα αίμα
με τα όνειρα
μες στα θολά μάτια τους
νωπά
τα χείλη μισάνοιχτα
σα διψασμένα.
❀ ❀
Στη μάντρα του νεκροταφείου,
με μαύρα, κεφαλαία γράμματα,
το σύνθημα:
ΨΩΜΙ
ΠΑΙΔΕΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Σα να βλέπω τους νεκρούς
να διαβάζουν
και να χαμογελούν.
Τρέφω
μια έντονη αποστροφή
για τα μεγάφωνα.
Έτσι όπως τα βλέπω
από πάνω μου να χάσκουνε,
μου θυμίζουν επίμονα
την εξουσία.
❀ ❀
❀ ❀
Μέσα σου να σκάβεις:
ξεθάβοντας
μέρες παιδικές
για τρυφερά,
εξαίσια ποιήματα.
❀ ❀
Μέρες πάνω στις μέρες,
κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη
μια ζωή
Ούτε ευτυχισμένος,
ούτε δυστυχισμένος.
απλώς,
μια επιφάνεια,
που πάνω της
κάνει τσουλήθρα ο χρόνος.
Το σύνθημα
με μαύρα, κεφαλαία γράμματα,
το σύνθημα:
ΨΩΜΙ
ΠΑΙΔΕΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Σα να βλέπω τους νεκρούς
να διαβάζουν
και να χαμογελούν.
❀ ❀
Τα μεγάφωνα
μια έντονη αποστροφή
για τα μεγάφωνα.
Έτσι όπως τα βλέπω
από πάνω μου να χάσκουνε,
μου θυμίζουν επίμονα
την εξουσία.
❀ ❀
Μέρες του '50
Επιστροφή σε χρόνια φτώχειας:
ασπρόμαυρη ζωή,
γεμάτη αξιοπρέπεια -
πού η σημερινή υπερπληθώρα.
Οι απολαύσεις μας λιτές:
κάνας Καβάφης,
κι αυτός δυσεύρετος.
ασπρόμαυρη ζωή,
γεμάτη αξιοπρέπεια -
πού η σημερινή υπερπληθώρα.
Οι απολαύσεις μας λιτές:
κάνας Καβάφης,
κι αυτός δυσεύρετος.
Αθωότητα
Δεν ξέρει τίποτα η αυγή
όταν χαράζει ευτυχισμένη
και δυναμώνει
και σε μέρα ξετυλίγεται.
όταν χαράζει ευτυχισμένη
και δυναμώνει
και σε μέρα ξετυλίγεται.
❀ ❀
Μέσα σου να σκάβεις
Μέσα σου να σκάβεις:
ξεθάβοντας
μέρες παιδικές
για τρυφερά,
εξαίσια ποιήματα.
Χωρίς τίτλο
κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη
μια ζωή
❀ ❀
Απλώς, μια επιφάνεια
ούτε δυστυχισμένος.
απλώς,
μια επιφάνεια,
που πάνω της
κάνει τσουλήθρα ο χρόνος.
❀ ❀
Χρησιμοποίησα τις λέξεις,
κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές.
Μ' αυτές εργάστηκα,
μ' αυτές, και με ένα φόβο.
Στη λέξη θάνατος,
κατέφυγα πολλές φορές.
μου φαίνονταν,
η μόνη αληθινή.
❀ ❀
Ψάχνω να βρω
μια καινούργια λέξη,
λέξη που να μπορεί
τη μοναξιά της πόλης να χωρέσει
τη θλίψη των λεωφόρων της
το χάραμα.
❀ ❀
Θα μιλήσω γι' αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ' έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος,
μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους.
Γι' αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.
❀ ❀
Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.
❀ ❀
Πώς να αντιμετωπίσεις το χρόνο,
πώς θεέ μου να τον γεμίσεις
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
και πάλι
μένει αρκετός
να σου επιτεθεί.
Είναι ο περίφημος ελεύθερος χρόνος μας.
Ο χρόνος που πρέπει να σκοτώσουμε.
Σύντομο βιογραφικό
Χρησιμοποίησα τις λέξεις,
κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές.
Μ' αυτές εργάστηκα,
μ' αυτές, και με ένα φόβο.
Στη λέξη θάνατος,
κατέφυγα πολλές φορές.
μου φαίνονταν,
η μόνη αληθινή.
Ψάχνω να βρω
μια καινούργια λέξη,
λέξη που να μπορεί
τη μοναξιά της πόλης να χωρέσει
τη θλίψη των λεωφόρων της
το χάραμα.
❀ ❀
Θα μιλήσω γι' αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ' έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος,
μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους.
Γι' αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.
Μοναχικοί ταξιδιώτες
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.
Το θηρίο
πώς θεέ μου να τον γεμίσεις
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
και πάλι
μένει αρκετός
να σου επιτεθεί.
Είναι ο περίφημος ελεύθερος χρόνος μας.
Ο χρόνος που πρέπει να σκοτώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου