ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ " ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ "

Vincent van Gogh - The Potato Eaters

Έλα ομορφούλα μου, να σου πω τη μοίρα σου, να σου πω το ριζικό σου, ασήμωσε να σε τα πω. 

Και λύνεις η χαροκαμένη το κομπόδεμα, γιατί χωρίς αυτό, πώς θα λυθούν τα οικονομικά προβλήματα της δόλιας της ‘’Πυθίας’’!

- Αμάν τσιγέρι μου, πλάκωμα έχεις στην καρδιά και ποιος είναι αυτός ο καστανός που σε πισωπλατεί;

Και πάνω στην απόγνωση , πιάνεσαι εσύ απ΄το μαλλί και της τα ξερνάς όλα με το ‘’νι’’ και με το ‘’σι’’

-Ε, αυτό είναι κόρη μου, μη χολοσκάς! Στο δρόμο βρίσκεται αυτός, όπου να΄ναι θα ξαναγυρίσει και μόλις σου λύσω εγώ τα μάγια θα με συγχωρνάς. Θα στον κάνω εγώ τον προκομμένο σου, τσακίζοντας να έρθει να σε βρεί.

Και δώστου βουτιές εσύ στα βάθη του ντελβέ, να βγαίνει η καφετζού με ρόμπα κλαρωτή και το βυζανιάρικο από δίπλα να της τραβάει το μαλλί και συ να την βλέπεις σαν Μεσσία, που θα σου αλλάξει τo πεπρωμένο της ζωής.

-Αχ κυρά Καλλιόπη μου να σε φιλήσω, αλλά σήμερα, γιατί δεν είσαι καλά εσύ;

-Πώς να είμαι; Δέκα χρόνια τον είχα σπιτωμένο. Νηστικό τον περιμάζεψα και μόλις λάδωσε το αντεράκι του, την κοπάνησε με άλλη. Τώρα μαθαίνω, τρέχουν για τις άδειες, που να σπάσει το ποδάρι του ο κερατάς, που μου ρούφηξε τα νιάτα μου και μου΄φαγε, λίρα με ουρά.

Ααααχ… και τρέχεις εσύ ο αφελής, επώνυμος και μη, να σου λύσει το πρόβλημα αυτή, μέσα από το ξελόγιασμα της ‘’σολωμονικής γητείας’’

Μ΄ αρέσει που ρωτάς! Τι θέλεις τώρα σου πω; 

-Εγώ είμαι ‘’κουλτουριάρα’’ και δεν πήγα; Ασφαλώς και πήγα.

Τι, πότε; Τότε, που γύρευα μια σταλιά ελπίδα!

Ακριβό το τίμημα, θα πεις! Μα, εδώ ακρίβυναν τόσο τα αισθήματα, που βγήκε στο σεργιάνι να γλεντήσει η ντροπή.

Έρωτες κι αγάπες πήραν βίζα για μέρη αλαργινά, για λίγη θαλπωρή!

Πανάκριβο το χέρι που θα σου χαϊδέψει της πληγωμένης νίκης σου, την ήττα.

Απλησίαστο το ράντζο που θα γειάνει, της κατάντιας σου την ανεργία, με το σπίτι στο σφυρί.

Δυσεύρετο το χαμογέλιο στην ελεημοσύνη της στοργής.

Αδιάφορο το βλέμμα, στο σάλτο μορτάλε της απελπισίας. 

Και δεν θ΄ακριβύνει η ΕΛΠΙΔΑ;

Ελάτε για την αναγκαία κατάδυση παιδιά, στο καταφύγιο... του ''Ζητείται Ελπίς''

Όχι βέβαια στα μέντιουμ της συμφοράς αλλά,

στη ΜΑΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ 

της προσωπικής μας γοητείας, και της αύρας που εκπέμπει η καρδιά!!!

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ  ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ