ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΥΙΟΥ " Διψασμένη κραυγή "

πηγή φωτογραφίας 

Κάθε που ο καιρός σημαδεύει τον έρωτα, 
εγώ, ξαποσταίνω στης μοναξιάς τα υψίπεδα.
Στων βουνών τις κορφές εδραιώνω το θρόνο μου,
και προσμένω.
Σταυρώνω τα στήθια της νύχτας και κεντώ προσμονές
στου ήλιου το πρόσωπο.
Σαν τον κρύψει το σύννεφο,
αδιάβαστη κι ανέραστη η μέρα μου
στων ονείρων την μέγγενη αμπαρωμένη.
Διψασμένη κραυγή, ρουφώ της βροχής το πρόσωπο
και ξαπλώνω στης ηδονής το πλευρό.
Μυρίζει αμαρτία η ανάσα σου, μα, 
δραπετεύω στης φυγής σου το χτες.
Αρθρογραφώ στις σελίδες του νου
και εκτυπώνω στου πόθου το υπόλοιπο.
Αναριγώ στου πάθους το βλέμμα κι αυτοσαρκάζομαι,
ζωγραφίζοντας αγάπες στις γυμνές μου σιωπές.
Βράδιασε νωρίς η νοσταλγία μου.
Μου είπε: Κοιμήσου, το χάραμα αργεί…

28/6/2016