ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ - Υμνος στον Ερωτα

Πίνακας  - Odillon Redon

Η μέρα τρέμει από την ταπεινή χαρά του ήλιου που ακραγγίζει όνειρα στα βλέφαρα παιδιών… τρέμει να αρχίσει…. Λες και μάζεψε όλες τις λάμψεις από τα πεφταστέρια και μας τις προσφέρει στις ανοικτές της παλάμες…. ρευστή χαραυγή για την καθημερινή κοσμογονία... Με όλα τα παράθυρα του στήθους ανοιγμένα, ανασαίνω τη αύρα του απροσμέτρητου… ολόκληρος μια δέηση, με ρίγη συνδιαλέγομαι το αχανές. 

Ο κόσμος είναι όμορφος… και γίνεται πιο όμορφος γιατί πλάι μου υπάρχεις εσύ… Θάλασσα μου, φεγγοβολάς τη γαλήνη των ονείρων σου… κυματίζεις με ρυθμικές αναπνοές… πουλιά τα βλέμματα μου σε αγγίζουνε πετώντας….. θα μπορούσα να σε κοιτώ μέχρι να μην είμαι παρά η πνοή για να προφέρω το όνομα σου… διάβασε το στα χείλη μου… κάλεσμα στην απεραντοσύνη, μέχρι που να λάμψει ο αέρας γύρω απ το πρόσωπο σου…. ένθεος μπρος στην εικόνα σου, φιλάω την ιερότητα της ζωής -σε φιλώ… Ω!! Ανέτειλες στα μάτια μου! Χάρισες το φως σου στον κόσμο. Καλημέρα αγάπη μου!! Με κοιτάς κι υπάρχω. Χάδι-χάδι συνάζω τη χαραυγή από το κορμί σου. Μου χαμογελάς και κατεβαίνουν δροσερά νερά από ένα ποτάμι μέσα μου. Ω!! πόσο αγαπώ!! Ένα φιλί σου ανάσα απείρου… Ω!! πόσο αγαπώ τη ζωή… ολόκληρο τον κόσμο…

Κοίτα τον κόσμο!!! Είναι ένας καταρράκτης λάμψεων!!! ΚΟΣΜΟΣ!!! ας τον προφέρουμε σαν την πρωινή προσευχή των ψυχών μας!!. Όλα τα γράμματα, ένα προς ένα. Νιώσε το Κ σαν τα κλαδιά μιας λεμονιάς που μεγαλώνει μέσα μας, το Ο σαν αφωνο δέος, το Σ σαν χέρια απλωμένα σε όλες τις λάμψεις, το Μ κορυφογραμμές νοήματος. Κι όλο μαζί, φωτεινή έκρηξη μέσα στα στήθια…

΄Ελα, να σε πλύνω στην κολυμβήθρα του γέλιου μου… Ναι! γέλα μου κι εσύ! Γέλα!! Ας αφεθούμε στη ζωή!! Πηγάζουμε από τη δίψα. Είμαστε η ροή, είμαστε η βοή!! Του ποταμού της η αλήθεια!! Πλατυνόμαστε στους στήθους μας το δέλτα και χυνόμαστε στο απέραντο!!! … έλα! με όλα τα πανιά του στήθους φουσκωμένα να ταξιδέψουμε μες στο γαλάζιο κόσμο… Γεννιόμαστε κάθε πρωινό, θαμπωμένοι απ το φως!!! Και κάθε μέρα βαφτιζόμαστε μες στο ποτάμι της ζωής!! Δες!! Στάζουμε διάφανο φως απ τα νερά της… η κάθε μέρα είναι ένας μικρός παράδεισος όπου γεννιόμαστε αδιάκοπα, ξαναγεννιόμαστε πρωτόπλαστοι, γυμνοί στα ρίγη των αισθημάτων, που τρέμουνε στο χώμα μας σα λάμψεις καθώς οι αχτίδες του πρωινού διαπερνούνε τα φύλλα των κορμιών μας 

Κι όλα μας τα όνειρα, δέντρα που θα καρπίσουνε στο φως… Κράτα μου το χέρι να μετρήσω τούτο το φως με το άνοιγμα των φτερούγων, από τον μικρό στεναγμό των μπουμπουκιών ίσαμε το ένστικτο της ρίζας που βαθαίνει στο χώμα πλεγμένη μαζί σου και πίνει από θαμμένους αμφορείς λάδι ονείρων και μέλι αισθήσεων…. ΄Ετσι είναι η ζωή… παντού σφραγισμένοι αμφορείς που μας περιμένουν να γευτούμε το κρασί τους… Γεμάτη απροσόρατα δέντρα που απλώνεις και γεύεσαι. Δες, άκου, νιώσε, μύρισε!! Πόσο Απλά πράγματα…. Φως, αέρας, χρώματα… μαγεία της ζωής…τα επτά θαύματα της: οι πέντε αισθήσεις μας, ο κόσμος κι η αγάπη…. Η αγάπη!!!

Ας απλώσουμε την καθαρότητα του βλέμματος μας σαν ένα λευκό τραπεζομάντηλο στο αχανές… Έλα, ξεφλούδισε τούτη την πρώτη ώρα και γεύσου φέτα-φέτα τις στιγμές, άπληστα να στάζει η ζωή πάνω στα κορμιά μας… μέλι, βούτυρο, ψωμί, οπός από μυριάδες δώρα!!! εσύ απλώνεις το χέρι κι εγώ προσφέρομαι, κόβω ψίχα από τα μάτια σου, πιες γάλα απ’ τα δικά μου…

Πλέκω τον ήλιο μας με αχτίδες απ τα μαλλιά σου…. χώμα αθώας καρδιάς και της αγάπης μας νερό χρειάζεται μονάχα για τη ζωή. Τα πλάσματα των όψεων μας θα τα εμφυσούμε πνοές από τη ψυχή μας. Πνεύσε!!! Ναι!!! Με ρίγη μαθαίνεται η ζωή. Ω!! πως χλόισε το στήθος! Είμαι αυλός κι άπειρες πνοές. Χορδές κι αόρατα χέρια. Με νιώθω στους βλαστούς να μεγαλώνω. Κι η ζωή δροσερό αεράκι στις κορφάδες. Από λευκό χάος, σαν μουσική γεννούμε τις μορφές… τα σώματα μας κοσμογονούνε την Εδέμ… εμείς θαυματουργούμε κι όλα τα ελάχιστα πληθύνονται , όλα τα πουλιά μας επιστρέφουν σε μια κατάφαση ζωής, κοπάδια αισθημάτων βόσκουνε γαλήνια στην χλόη , διακόσιοι βίσωνες σφυγμοί στις όχθες μας σβήνουνε τη δίψα τους, λιβάδια ηλιοτρόπια τα μάτια μας στραμένα σε όλους τους ήλιους …κι εμείς με τη γύμνια της αθωότητας, ανοιχτές φτερούγες του έρωτα να αγκαλιάζουνε τα πλάτη… είμαστε μια προσευχή που ανεβαίνει να αγγίξει το θεό της,

Τι κι αν το φως τροχίζει λεπίδες εικόνων… τι κι αν αποσπάσματα ανθρώπων κυκλώνουνε με τα μάτια τους τα στόχαστρα την αθωότητα των ελαφιών. Με φυλακτό στον κόρφο μου την αγάπη, κινώ να συναπαντήσω τον κόσμο!!! Χαιρετώ σε, κόσμε… Σου φωνάζω… Καλημέρα! ΄Ετσι να ξεκινά η μέρα σου, κόσμε μου… Γάργαρα να λες την καλημέρα. Σαν άφατο ευχαριστώ για το δώρο που μας χαρίστηκε. 

Σου απλώνω το χέρι μου αγιόκλημα, άπλωσε μου το δικό σου, να πλέξουμε πύρινο κύκλο να σφίξουμε γερά, θηλιά στο λαιμό της αποξένωσης.. τώρα… πάντα το τώρα είναι η στιγμή να αγγίξουμε το χέρι του διπλανού μας… τώρα… τρυφερά… φαντάσου κόσμε… μια αδιάρρηκτη ανθρώπινη αλυσίδα…. Να σπέρνουμε σπίθες κι ο χρόνος θα θερίσει τις φλόγες… να μοιράζουμε τη φωτιά σε όλους, να πάρουν οι ψυχές το ανθρώπινο σχήμα τους… της φλόγας που είμαστε. Ο ουρανός υπάρχει ψηλά για τα πουλιά. Με σώματα ιπτάμενα, από όνειρο σε όνειρο θα δούμε τον κόσμο με τα μάτια του θεού. Ελα, φίλε μου, μελωδούμε σε κάθε μας άγγιγμα!! 

Κάθε μέρα είναι μια πορεία από φως. Εμείς είμαστε η πόρτα στο αχανές. Η αγάπη μας καλεί τους δρόμους που ονειρεύεται… Κι ο δρόμος που είμαστε, να συναπαντήσουμε την άνοιξη που πάντα περιμένει, ξεκινάει απ τα σπλάχνα μας. Με το τραγούδι των πλεγμένων μας χεριών. Με εκρήξεις λευκότητας διανοίγουμε περάσματα στη ροικότητα, κι όπου υπήρχε τίποτα γεννιούνται μονοπάτια, πηγές ορατότητας που αναβλύζουν δέος…. 

Όλοι ενωμένοι με μυριάδες αόρατους λώρους, ο ένας τον άλλο θρέφει, ο ένας δίνει στον άλλον την ανθρώπινη μορφή του, τη μορφή που μας δόθηκε να υπάρξουμε. Μην αφήσεις το χέρι μου… γέφυρα από φως να μας ενώνει και το ποτάμι που κατεβαίνει από τα σπλάχνα μας , ανάμεσα μας να περνά , να τραγουδάει τη ζωή… άνοιξε την καρδιά σου κόσμε. Η ζωή αξίζει μονάχα αν την προσφέρεις…. Αίμα, καρδιά, ψυχή….. όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι… Μας ενώνει η κοινή μας μοίρα…. Ένας να πονάει, πονάμε όλοι μας. Ας μοιραστούμε ….

Έλα !!! σαν ένα να προφέρουν τα σώματα μια μια τις λέξεις από τη γλώσσα των ονείρων, να μαθητεύσει η φλόγα με ανάσες πουλιών στο παραμύθι της ζωής. Το φως της η λαβή βαθιά μπηγμένη στο είναι μας κι η λάμψη κυλώντας στο χάρτη των κορμιών μας, χαράζει την πορεία για την ενδοχώρα των ονείρων… Έτσι να σταθούμε απέναντι στο θάνατο, φλεγόμενοι από ζωή. Ας ζήσουμε κόσμε μου… είμαστε όλοι αθάνατοι όσο ζούμε… γέλα όσο ζεις… Κι άνοιξε την αγκαλιά σου, πάλι. Τώρα… στον διπλανό σου… δες τον!! είναι κομμάτι της κοίτης σου … να κυλήσει γάργαρο το φως… Με τα τραγούδια της ζωής είμαστε ευτυχισμένοι… με τα ζωντανά μας σπλάχνα… Με τους ανθρώπους μας…» 

Κι εγώ με εσένα… Επιστρέφει η μέρα μου κοντά σου με πνεύμα προσκυνηματικό … με ένα φιλί… και κάθε φορά, είναι το πρώτο… συλλαβίζεται το άπειρο στα χείλη μας… κι η αγκαλιά σου ανάπαυση… σε κρατώ σφιχτά, κουλουριασμένοι στη μήτρα μας, ενωμένοι με πλακούντες από φως… 

'Ολο το πρωί, η ζωή ανάσκαβε το σώμα μου και φύτευε φωτόδεντρα. Τώρα, οι καρδιές μας πάλλονται σαν μία, καθώς τρέχουμε γυμνοί σαν ιαχή στο λιβάδι με τις ανθισμένες μας καρδιές…. 

Το φως της ζωής νούφαρα που πλέουνε στη λίμνη της ψυχής μας. Αναπαυόμαστε χλωροί πάνω σε μία αιώρα από πόες. Νιώθω άνοιξη ανάμεσα στις καρπισμένες σου ροδιές. Το σώμα μου τρέμει να ανθίσει εκατόφυλλα όνειρα. Ένα μελίσσι η ζωή στη γύρη του κορμιού σου. 

Το πύρωμα του καταμεσήμερου με λιώνει, με χύνει φως σε άπειρα πουλιά που από έκσταση σε έκσταση αξιώνονται τοπία αισθημάτων.

Ω ζωή!! Θρησκεία των σπλάχνων μας!!! 

Κάθε μέρα μαθαίνω να προφέρω τα χέρια μου. Μαθαίνω την ορθή στίξη της ματιάς, να αρθρώσω τη ζωή σε όλα μας τα όνειρα… δώσ’ μου σάρκα και αίμα, να γίνω ένα ζωντανό ποίημα αληθινό, μια λάμψη στα άπαντα της ζωής. Ένα παλίμψηστο με φως δυνατοτήτων είναι η ζωή, ζωή μου….. μια αέναη συμφωνία. Άκου την!! στη γλώσσα των καταρρακτών… με νότες σμήνη πουλιών που επέστρεψαν από τα ρίγη του αίματος ….απ τη πηγή των προσευχών ανέρχονται γίνονται μεγάλες κόκκινες φτερούγες… έτσι είναι η ζωή

Έλα να παίξουμε!!! Θα κάνω πως σε κυνηγάω, να κάνεις τάχα πως θέλεις να ξεφύγεις… να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια… πάντα θα σε πιάνω… σε τραβάω πάνω μου… και βρίσκουν όλα τη θέση τους… κατά πως έπρεπε από πάντα να είναι….

Αγκάλιασε με… δώσε μου την ευχή του κορμιού σου …ρόδι τινάξου πάνω μου να σκορπίσεις μυριάδες κόκκινες στιγμές. Να πυρωθούμε μαζί… σπουδή στην ανεξάντλητη θάλασσα του κορμιού…. κάθε στιγμή είναι μια νεογέννητη αιωνιότητα…. Νησιά που αναδύονται στο ρόχθο του ωκεανού… Στιγμές… λευκές στιγμές…. Λευκοί λαιμοί κύκνων που σαλεύουν και υψώνονται…. Κοίτα τους ύπερους μέσα στα βάθη των στιγμών…. Θα πνεύσουμε για την επικονίαση του απείρου. Κάθε στιγμή και μια μετάσταση φωτός… Κάθε στιγμή κι ένα νιογέννητο θαύμα… ένας ακόμα τρόπος να αγαπάω τον κόσμο… Σούρουπο, περπατάμε στη θάλασσα. Χέρι χέρι πιασμένοι, κρατιόμαστε και βαθαίνουν οι γραμμές ζωής στις παλάμες μας… μονάχα έτσι.. Χαρίζω σε ένα αστέρι το όνομα σου. Και κάθε νύχτα θα το αναζητώ… Κάθε νύχτα… μέχρι να γίνουμε φωτοστέφανο του αγγέλου μας… 

Να πλύνω τα πόδια σου… ταπεινά .. να σε χτενίσω, και να φυλάξω τα αποχτενίδια… να πιεις κρασί από το στόμα μου… Κι ώρα θα είναι πάντα η ώρα της καρδιάς μας ακριβώς….

Διάβασε με τα ακροδάχτυλα τους στίχους που γράφτηκαν με τα αποτυπώματα των άστρων που τρυφερά απόθεσες στο δέρμα μου… στη διάλεκτο του αίματος έχουμε 40 λάμψεις για τη φλόγα, μοναχά το δόσιμο για όλες τις καταφάσεις… έλα, μετάγγισε μου φως, να πλάσουμε καινούργιες έννοιες στη μητρική γλώσσα της ψυχής… Θέλω τόσα ποιήματα να σου γράψω με το σώμα. Ποιήματα στη γλώσσα των χεριών. Θέλω να ομοιοκαταληκτήσω με το άπειρο μέσα σου σώμα σου το διάπυρο. Αλλη μου κοίτη, ακολουθούμε το ποτάμι μας, κυλούμε τη χαρά μας ως την άκρη του κόσμου μας… … έλα! είμαι αφημένος στη ροή που εκβάλλει στη θάλασσα σου… θα γίνω πλώρη αιχμηρή να σχίζω τα νερά…. Και ένα πέλαγος θα πάρει το όνομα μας 

… Ω! φλεγόμενο μου όνειρο, να η εύφλεκτη θάλασσα του πόθου μας. Οι λάμψεις μας έφεραν το όραμα στο γόνο των δρομώνων, τη μακρά πορεία για Σαργάσσες. Τα δελφίνια μεσοπέλαγα στα μάτια το φως μας ακολουθούσανε στο αχανές. Κι μια ολόκληρη θάλασσα πήρε το χρώμα του πάθους μας… 

Αχνίζουμε αγάπη… το δωμάτιο γέμισε πουλιά…. Κοιμάσαι αγκαλιά μου… μονάχα η ανάσα σου και η φεγγοβολή σου… γέρνεις πάνω μου με όλο το βάρος των τσαμπιών σου κι απλώνουμε καταβολάδες φωτός κάτω από το δέρμα… από το πύρωμα διαστέλλεται ο πόθος του απέραντου και γεννιέται στα πλευρά μας η μήτρα των φτερών. Κι όλη η λάβα μας που ζητάει διέξοδο, γεννάει εκεί δύο αχτίδες από φως. Και σαν ποτάμι που πλάθει την κοίτη του, αναβλύζει το νόημα της ύπαρξης και τα ρίγη του πλάθουνε μικρά τρυφερά φτερά τριγύρω από την αχτίδες. Από όλες τις μικρές ευλογίες που ανασταίνονται στη ψυχή, ο άγγελος που υπάρχει μέσα στον καθένα μας κερδίζει τα φτερά του… γίναμε άγγελοι φωτός!! αξεδιάλυτα ενωμένοι, μια ψυχή σε μια διαρκή στιγμή και ζούμε φεγγίζοντας μέσα σε όλα τα θαύματα του κόσμου μας.

Η νύχτα τρέμει…. Βλέπει το φως των ονείρων να ανεβαίνει σαν μονοπάτι ψηλά στ αστέρια…τις προσευχές παιδιών σαν σπέρμα τιναγμένο μες στη νύχτα. Τη μαρμαρυγή από τις περιπόλους της αγρύπνιας…. Γαληνεύει. Η νύχτα κοιμάται με τα φτερά της διπλωμένα… όνειρα πουλιά στη φωλιά των βλεφάρων της…