ΥΦΑΝΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ "ΑΠΟΠΛΕΥΣΗ "

Κάποτε,
στη μακρινή Ανατολή των πόθων,
στις καυτές ακτές μιας θερινής προοπτικής
που βούρτσιζε το κύμα,
πλατσούριζε το νιόβγαλτο όνειρο.

Δίψαγε μοναχά η ψυχή του,
ν΄ανοιχτεί σε βαθιά πελάγη.
Να βουτά στων άμεστων καιρών
τους μαινόμενους κυκλώνες.
Να λούζεται τη λυσσασμένη αλμύρα του Βορρά,
το μανιασμένο αφρό του Νότου.
Να παίρνει τα παράφορα φιλιά της Σοροκάδας,
στου Ήλιου το φλόγινο γέρμα.
Με μάτια σφαλιστά, ν' ακούει
τ' ουρανού τον ερωτότρoπο ψίθυρο.
Να στραγγίζει της νεφέλης την περιούσια δροσιά.
Να τρυγεί τ' αστέρια στη βάρδια της νύχτας.
Να οδηγείται απ΄τους χρησμούς της σελήνης
στην άγρια της φυγής ελευθερία.
Να νανουρίζεται
απ' του Απηλιώτη το γλυκόπνοο φλάουτο,
αγνάντια στο βλεφάρισμα των φάρων,
συντροφιά στην αύρα της αυγής,
στο πέταγμα των γλάρων.

Λαχταρούσε σαν άνεμος
να περιπλανιέται στις χώρες του Παντού και Πάντα.
Πέρα από προσορμίσεις συμβάσεων.
Ανάπλωρα, δίχως όρια, συντεταγμένες,
πυξίδες, ανεμούρια, άγκυρες και πηδάλια.
Να αγνοεί δελτία θυέλλης,
να μετρά κατακλυσμούς.
Μουσκεμμένες προσδοκίες,
να κωπηλατούν την πλησμονή.
Να ντύνεται την πολυχρωμία του αδόκητου.
Μ' ένα ακτινόδετο στεφάνι από κοχύλια,
την άγια ελπίδα φυλαχτό,
τα επτάστερα της θυμηδίας φτερά,
να σκορπίζει τη στάχτη των δισταγμών,
να λικνίζεται αέρινα
στη γαλάζια πλάτη του ωκεανού
και η λευκή λεπίδα του πανιού
να σχίζει την κορυφογραμμή
της αφυδατωμένης πραγματικότητας.

Γενναίο κι ακριβοσπάνιο πια ν' αφήνεσαι.
Μα μόνον έτσι λειώνουν οι χειμώνες.
Με πύρινες ανάσες κι ανυπότακτες πορείες
τρέφεται και μεστώνει το όνειρο.
Σε περιστάσεις σκουριασμένες,
μαθαίνει ν' αποστηθίζει ανοξείδωτα χρώματα
της ευφορίας των ηλιόλουστων ημερών.
Πιο δυνατό κι από το πεπρωμένο,
παλεύει τον χλευασμό του ανεκπλήρωτου,
κι όσο πεισματικά θ' αλαργεύει
κόντρα στη κατήφεια των άδοξων καιρών,
τίποτα δε μπορεί να χαθεί!