- Παιδί τι περιμένεις μπροστά στην κοίτη του ξηραμένου ποταμού κρατώντας το χάρτινο καράβι σου;
-Την βροχή μου απαντά το θαύμα τ' ουρανού.
- Γιε μου έχει να βρέξει χρόνια αυτήν εδώ την γη. Άντε στην μάνα σου να παίξεις με τ' αδέρφια σου μην χάνεις τον καιρό σου.
Με κοίταξε με απορία.
- Εγώ θα περιμένω θέλω το καραβάκι μου στην θάλασσα να πάει ...
Και τότε άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες κι όλο δυναμώναν μέχρι που γίνανε βροχή.
Ναι ο ουρανός πολύ τ' αγαπάει τα παιδιά κ' έτσι πότε δεν τους χαλά χατίρι.
Ποιος τάχα μένει ασυγκίνητος μπροστά σε τέτοια πίστη; ακόμα και η πέτρα βγάζει καρδιά όταν σε δει πως με τ'αυτί σου σκύβεις πάνω της τους κτύπους της ν' ακούσεις....
Η φωτογραφία από http://gallery.mobile9.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου