ΣΤΕΛΛΑ – ΣΟΦΙΑ ΖΥΓΟΥΡΗ “Στους δρόμους που περπάτησα…”

Στέλλα- Σοφία Ζυγούρη -   Η ρομαντική ποιήτρια από το Γύθειο

      Την Ποιητική της Συλλογή  "στους δρόμους που περπάτησα" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις "ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ"παρουσίασε  η Στέλλα - Σοφία Ζυγούρη την Πέμπτη 3 Ιουλίου και ώρα ) 08 μ.μ. στο " Μικρό Καφέ" στο Γύθειο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Η Στέλλα- Σοφία Ζυγούρη γεννήθηκε και ζει στο Γύθειο Λακωνίας.

Έχει σπουδάσει Τουριστικές Επιχειρήσεις (σπουδές απαραίτητες για την οικογενειακή επιχείρηση ξενοδοχείο «ΜΙΛΤΟΝ»).

Η μεγάλη της όμως αγάπη είναι η ποίηση. Τις ποιητικές συλλογές μέχρι τώρα τις ετοιμάζει μόνη της και τις χαρίζει σε όμορφες εκδηλώσεις παρουσίασης στους φίλους που την τιμούν με την παρουσία τους.

Η παρούσα ποιητική συλλογή «στους δρόμους που περπάτησα», είναι η πρώτη της «επίσημη» έκδοση. 

Περιλαμβάνει επιλογή ποιημάτων της, από το 1998 έως και τις αρχές του 2014.

Ανήκει (από τα ιδρυτικά μέλη) στην Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος».

Άρχισε να γράφει από την Β΄ τάξη Γυμνασίου μ’ αφορμή μια προαιρετική εργασία της πολυαγαπημένης της φιλολόγουΠαναγιώτας Λαγάκου - Κοιλάκου.

Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό «ΜΥΡΤΙΛΟ» και στο λεύκωμα

« ματωμένα χρώματα – πικραμένα λόγια » της Ένωσης Π. Δ. Λακωνίας για τα «μανιάτικα μοιρολόγια».

Επίσης διατηρεί σελίδα στο διαδίκτυο με τίτλο: Ποίηση! σε κάνει να πετάς ψηλά…

Στον πρόσφατο Διαγωνισμό ΠΟΙΗΣΗΣ ΕΠΑΙΝΟΣ 2013 για τη συμμετοχή τους στον 8ο

 Διαγωνισμό Ποίησης – Στίχου βραβεύτηκαν (όλες οι κατηγορίες):

Στέλλα - Σοφία Ζυγούρη (Γύθειο), Αντώνης Πατσιούρας (Αθήνα), Ευγενία

Μπαλωμένου (Αθήνα), Παναγιώτης Μπέλλας (Θεσσαλονίκη), Άννα-Μαρία

Αντωνιάδου (Ιωάννινα)

ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 

Είναι άκρως επαινετέα η απόφασις της αφ’ ικανών ετών,δοκίμως, ενασχολουμένης με την στιχουργίαν κυρίας Στέλλας Ν.Ζυγούρη να συλλέξη εις ένα “corpus” όλη αυτήν την πολυχρόνιον δουλειά επιλεκτικώς, βέβαια, μέσα από την οποία εκφράζει τον πλούσιο ψυχικό της κόσμο. Πράγματι η γραφίδα της στιχουργού μας έχει δώσει λαμπρά δείγματα μιας βαθυστόχαστης σκέψης, η οποία, βέβαια, αφορμάται από τον αβυθομέτρητο πυθμένα του έσω Ανθρώπου. Η ενδοστρέφεια, ενίοτε, στον θεοειδεί ψυχικό περίγυρο, αλιεύει πάντοτε ψήγματα ευγενών και πολύτιμων μεταλλευμάτων, τα οποία, όντως, εκπλήττουν τον μελετητήν. Φαίνεται είχαν πολύ δίκαιο οι αρχαίοι πρόγονοι, όταν συνιστούσαν το «ένδον σκάπτε». Το θεοειδές της ψυχής, που έγκειται στο εμφύσημα Του Δημιουργού του Ανθρώπου όταν το επισημάνη η ευαίσθητος μαγνητική ράβδος του νου, εξάγει από το υπέδαφος της ψυχής «καινά και παλαιά». Αυτό συνέβη, ίσως, και τη συνεργία της πολυετούς δοκιμασίας της ποιητρίας μας, η οποία χωρίς άγχος, αλλά με υποδειγματική υπομονή απέβη η χαριματική στιχουργός και ποιήτρια, αντλούσα θέματα από μιαν άλλην οπτικήν γωνίαν. Η δοκιμασία, ανυπερθέτως, εκλεπτύνει τον ψυχικόν κόσμον και ο Άνθρωπος αποβαίνει «διδακτός Θεού» χωρίς να έχει τύχει Ακαδημαϊκών διεργασιών και τίτλων. Αρδεύει πλέον τους Αναγνώστας, και τουτ’ αυτό, βαθύ ψυχικό φρέαρ, που είναι και ζωηφόρον και ανεπιτήδευτον. Όθεν ευχόμεθα από μέσης καρδίας εις την στιχουργόν μας και αυτό το συμπιληματικόν πόνημά της να είναι καλοτάξειδον.

 Μετ’ ευχών και εξιδιασμένης τιμής

 + Ο της κατά Μάνην Τοπικής Εκκλησίας

 Επίσκοπος Χρυσόστομος Β΄

«Στους δρόμους που περπάτησα…» της ποιήτριας Στέλλας – Σοφίας Ζυγούρη,δε χρειάστηκε να γίνω ιχνηλάτης για να ψάξω να βρω πού οδηγούντ’ αχνάρια της και να δω.. ¨ πού το πάει.. ¨ και.. ¨τι θέλει να πει η ποιήτρια..! ¨Ο λόγος της τρυφερός, σαφής, ξεκάθαρος, χωρίς υπονοούμεναβγαίνει αυθόρμητα και εκφράζει όσα αισθάνεται, όπως τα πιστεύει,όσα παρατηρεί, από το μπαλκόνι του μυαλού της.Κάθε ποίημα είναι και ένα λουλούδι ανθισμένο πάνω στη μανιάτικη πέτρα, που έχει το νέκταρ της καρδιάς της, δροσερό, μα και διψασμένο για ζωή, που το πρώτο το προσφέρει στους γονείς, το δεύτερο το αποθέτει με σεβασμό στη μνήμη του πατέρα της, στη συνέχεια με αγάπη το προσφέρει στη μάνα, για να περάσει μετά σε προσφιλή της πρόσωπα και προσωπικότητες, που έγραψαν ιστορία! Ανοίγει τα πατζούρια της καρδιάς της να πάρει αέρα από την ανυπόταχτη Μάνη, κλείνει μέσα της βαθιά, πατρίδα – θρησκεία –οικογένεια!

Θαρρώ ότι σεργιάνισα σε μια πνευματική συστάδα αρχών και αξιών,έχω την αίσθηση ότι ταξίδεψα με ούριο άνεμο στα ανοιχτά του Λακωνικού κόλπου κι αγνάντεψα από εκεί τη ζωή μέσα από τη γαλήνη της σκέψης της, για να ζήσω ένα όνειρο και να γνωρίσω έναν κόσμο όπως θα τον ήθελα αληθινό, ιδανικό και όχι ψεύτικο και αμαρτωλό, για να νιώσω ότι πλέω σε πελάγη ευτυχίας, για να αισθανθώ κάποιες στιγμές ότι πετάω στα σύννεφα και τέλος για να προσγειωθώ ομαλά και να συμφιλιωθώ με το σήμερα, για να έχω

φίλο το αύριο..

Μέσα από το απέραντο γαλάζιο και ξάστερο μυαλό της, άκουσα με ρυθμό το φλοίσβο των στίχων της να μου ψιθυρίζουν μηνύματα, ένιωσα να χαϊδεύουν την ψιλή άμμο των συναισθημάτων μου, είδα να παίζει η πίστη με την ελπίδα πεντόβολα με τα χαλίκια στην

παραλία της μοναξιάς της, ο ήχος τους να γίνεται τραγούδι και με το δροσερό αεράκι να δροσίζουν το μαυρισμένο πρόσωπό μου από τον καύσωνα της καθημερινότητας..

Η Στέλλα – Σοφία, έχει πολλούς ακόμη δρόμους να περπατήσει!

ΣΤΕΛΛΑ-ΣΟΦΙΑ!

Ελεύθερος ο στίχος σου πετά σαν χελιδόνι

στην αναζήτηση της ηθικής

ωκεανός η ποίησή σου!

Κύματα οι στίχοι σου, φάρος η έμπνευσή σου

σωσίβιο η πίστη σου, βάρκα σου η ελπίδα

αρκείται στα ελάχιστα

νηστεύει η ζωή σου

κι από την άλλη απλόχερα μοιράζει η γραφή σου!

Άνοιξη η πορεία σου, διαμάντι η ψυχή σου

άρωμα η αγάπη σου

χρυσάφι η καρδιά σου

είσαι κοντά στο όνειρο, λατρεία η πατρίδα

αγγίζεις το γαλάζιο, πιάνεσαι απ’ το Θείο

τα χρώματα της Ίριδας

μέσα στην καταιγίδα

στο χάος της απόγνωσης η πέννα σου ελπίδα!

 Β. Γ. Βλαχάκος

Εκπαιδευτικός – Λογοτέχνης

Πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας

¨Χείλων ο Λακεδαιμόνιος »

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Και μας προέκυψε... Ποίηση!

Ίσως γιατί η καθημερινότητα είναι πολύ πεζή

για να κυλήσει..

Η σιωπή βαριά για τη σκέψη..

Η ψυχή προσπαθεί να αντιμετωπίσει

τα δικά της …αδιέξοδα.

..Και μας προέκυψε ποίηση ..!

Μήπως γιατί η τέχνη αντιπαλεύει

χρόνο και θάνατο;

Θέλησα να σε δροσίσω με σταγόνες

από το «αθάνατο νερό» της.

Γι’ αυτό σ’ έκρυψα σε στίχους

για να σε κρατήσω αθάνατο!

Φωτεινά τα πρόσωπα

Φλογίτσες ελπίδας κι ομορφιάς

κάθε «κενής» στιγμής μας.

Μπουμπούκι πανευώδιαστο

και μια δροσιά αγάπης

απ’ της ψυχής τις πιο γλυκές

κι αθώες απολαύσεις.

Ευφραίνεται η καρδούλα σου

καθώς τα αντικρίζεις

και τρυφερά αισθήματα

συμπάθειας πλημμυρίζεις.

Του Παραδείσου μια γωνιά

νομίζεις πως αγγίζεις.

...Ανέμελα χαμογελούν

κι έμπλεα καλοσύνης

αγάπη αυτά δεν σου ζητούν

μα εσύ πολλή τους δίνεις.

Και τον σκληρό τον άνθρωπο

αυτά τον μαλακώνουν

όταν γλυκό χαμόγελο

κι αγάπη τον «φορτώνουν».

Τότε η σκληράδα χάνεται

και λιώνει σαν το χιόνι

και πίστη πια του γίνεται

πως λάλησε ένα αηδόνι.

Είναι το δώρο του Θεού

να βλέπεις τέτοια μάτια

τέτοια γλυκά χαμόγελα

Αγάπης μονοπάτια…

Πού είναι ο ΘΕΟΣ

Το πέταγμα αν δούμε των πουλιών

την ομορφιά, τη θεϊκή την αρμονία

τα μάτια της ψυχής θα ιδούν

τα θαύματα πώς γίνονται

και της ζωής τ' αυθεντικά τα μεγαλεία.

Ένα λουλούδι που φυτρώνει μοναχό

και κάθε μέρα μεγαλώνει κι ομορφαίνει

ανθρώπου χέρι κι αν δεν φρόντισε γι' αυτό

στη Θεϊκή στοργή ανθίζει κι ευωδαίνει...

Αν ψάχνεις το Θεό να βρεις

κι αναζητάς ..στοιχεία κι αναλύσεις

για κοίτα με τα μάτια της ψυχής

κι όπου στραφείς.. Θεό θα αντικρίσεις!.

« Θεοί »

« Θεοί » πολλοί κυκλοφορούν όμορφοι

λαμπεροί, ανάμεσά μας.

Κρατούν σφικτά, καμαρωτά, τα σύμβολα

της δόξας, που τους όρισαν.

Την ασπίδα, τον κεραυνό, την τρίαινα

το δόρυ, τη σοφή κουκουβάγια.

Τα πίστεψαν, τα λάτρεψαν, και τέλος

έγιναν ένα μαζί τους.

Κάποια στιγμή κουράστηκαν να τα σηκώνουν

και τα άφησαν.

Βγήκαν έξω ανάλαφροι χωρίς αυτά.

Αλλοίμονο!

Κοινοί θνητοί, αδιάφοροι στα μάτια μας

ομοιάζουν.

Με καθημερινά, συνηθισμένα ονόματα

 χωρίς λάμψη κι ομορφιά.

Νοιώθουν ξαφνικά μόνοι και ασήμαντοι

και λυγίζουν.

Τι έφταιξε; Αναρωτιούνται.

Τα σύμβολα τους έχουν ξεγελάσει.

Μα είναι πια αργά!

Δροσοσταλίδες ψυχής 

«…Αν δεν μου ’δινες την ποίηση Κύριε..» 
 (Νικηφόρος Βρεττάκος) 

Πως θα παρηγορούσα τις λέξεις μου; 
Τις σκέψεις πώς θα τις ηρεμούσα..., 
που παγωμένες και φοβισμένες 
...απ’ το σκοτάδι 
τις νύχτες κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου 
της γαλήνης γυρεύοντας καταφύγιο. 
Σαν αργοπορημένα πουλιά 
που καρτερούν μια πρώιμη Άνοιξη. 
Τα όνειρα.. θα τρόμαζαν κι αυτά 
αγγίζοντας την άγνοια της ημέρας. 
Ο κάθε πόνος πώς θα γινόταν ύμνος 
και η ανάμνηση ευωδία σπάνιου ανθού. 
Το δάκρυ δροσιά στα ξεραμένα χείλη. 
Και κάθε καρδιοχτύπι μελωδία 
σε άρπα Αγγελική. 

Πώς θα άντεχες ψυχή μου χωρίς φως; 

Το βίντεο από την παρουσίαση του βιβλίου