ΙΩΑΝΝΑ ΛΑΖ " Ερήμην σου "

Ποτέ μην κουβαλάς
τα χρόνια της νιότης σου

μπερδεμένα τα χτένια

τα μαλλιά σγουρά

από αέρα αλαργινό

μνήμες μακρινές 

και πώς να σταθείς

το αλάτι πλένει πληγές

και πώς να κλείσουν

στην αποβάθρα συσκευές 

παλιές με ταξίδια αταξίδευτα

ανοίγουν ενίοτε

κραυγές πνίγουν τις σιωπές

άπλυτα ρούχα με μούχλα

Και εκείνος ο ασβεστωμένος τοίχος

καλύπτει τις σαθρές επιφάνειες

ασπρίζει τις μέρες

οι ελβιέλες άσπρες 

σκληρά πατήματα τα δάχτυλα ματώνουν

μαντεύεις τα χρώματα

θέλεις εκείνο το γαλάζιο του ουρανού

μα το κεφάλι που κοιτάει ψηλά

μετράει τα σύννεφα

είναι άσπρα

καλύτερα να κλείσεις τις αποσκευές

η βαλίτσα σου έχει ετικέτες από ταξίδια

ίσως εκείνες μετρούν

το μπλε του ουρανού σου

ερήμην σου