Επιμέλεια: Μαρκέλλα Μαρμαρινού
Το Εσπερινό Λύκειο Καλλιθέας είναι ένα σχολείο όπου ξεφεύγει από τα ''στενά όρια'' του ρόλου του και αυτό μας το αποδεικνύει κατά καιρούς με διάφορα επιτεύγματά του που μας παρουσιάζει. Οι εκδηλώσεις τους είναι ποικίλες και η θεατρική ομάδα με τις εξαιρετικές παραστάσεις που παρουσιάζουν κάθε χρόνο (με αποκορύφωμα την συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ Θεάτρου Νέων στην Ιταλία το 2012) μας εκπλήσσουν συνεχώς. Πίσω φυσικά από αυτές τις δημιουργίες κρύβονται μαθητές που κρύβουν μέσα τους μια απεριόριστη δίψα για μάθηση και πέρα από τα πλαίσια ενός σχολικού προγράμματος έχουν την θέληση και το πείσμα να φτάνουν πάντοτε μέχρι το πιο ψηλό σκαλοπάτι, αλλά και εκπαιδευτικοί με άπειρα αποθέματα αγάπης για τους μαθητές τους αλλά και με μεράκι και χαμόγελο, και είναι αυτοί που θα σταθούν δίπλα σε κάθε τους βήμα προσφέροντας στον καθένα ξεχωριστά τη στήριξη και την αγάπη τους.
Το Εσπερινό Λύκειο Καλλιθέας ήρθε λοιπόν να μας εκπλήξει για μια ακόμη φορά παρουσιάζοντάς μας κάτι πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα πλαίσια του συγκεκριμένου σχολείου, αλλά και γενικότερα όλων των σχολείων αφήνοντας μας μαγεμένους..... Ένα βιβλίο.... Ένα βιβλίο που αποτυπώνει μια σταλαγματιά ψυχής από τον καθένα.. Ένα βιβλίο που διαβάζοντας το μας αφήνει την αίσθηση πως τίποτα δεν φαντάζει απίθανο όταν έχεις θέληση και πείσμα. Μια ευκαιρία που δόθηκε στους μαθητές και όχι μόνο, να ξεκλειδώσουν την ψυχή τους και να διηγηθούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο αυτό που οι ίδιοι θεωρούν δεύτερο τους σπίτι.
Η ιδέα αυτή ξεκίνησε από την φιλόλογο κ. Ξανθή Νοέα όπου στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Γραμματείας και προκείμενου να κεντρίσει το ενδιαφέρον των μαθητών της για την έκθεση ιδεών σκέφτηκε την ιδέα της δημιουργικής γραφής...παρότρυνε δηλαδή τους μαθητές της να γράψουν....γιατί όχι..; ένα διήγημα χωρίς βέβαια η ίδια να γνωρίζει πως η ιδέα της αυτή που αρχικά ξεκίνησε ως ένα πείραμα για να παροτρύνει τους μαθητές της να ασχοληθούν με την έκθεση και την συγγραφή θα έπαιρνε σάρκα και οστά και θα παρουσιαζόταν στη συνέχεια ένα βιβλίο με θεματικό άξονα το νυχτερινό σχολείο. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη και κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως μέσα από ένα μάθημα μπόρεσαν για ακόμη μια φορά να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα πλαίσια και να καταπιαστούν με έναν ακόμη στόχο.
Η διευθύντρια του σχολείου κ. Μαυροδόντη Ανθίππη. |
Ο Κώστας Πάλλη μαθητής Α΄Λυκείου διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο. |
Η Χρύσα Μπαλαμπάνη μαθήτρια της Α΄Λυκείου η οποία συμμετείχε με ένα διήγημα στο βιβλίο ,αλλά και δημιούργησε τα Βίντεο της παρουσίασης . |
Η απόφοιτη του Εσπ. Λυκείου Καλλιθέας Μαρκέλλα Μαρμαρινού πρωτοετής φοιτήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών,η οποία συμμετείχε με ένα διήγημα στο βιβλίο, κατά τη διάρκεια της ομιλίας της. |
Η Μαρία Γιάτσιου τελειόφοιτη μαθήτρια του εσπερινού σχολείου, η οποία επίσης συμμετείχε με ένα διήγημα ,κατά την εκφώνηση του συγκινητικού λόγου της . |
Στο τέλος απονεμήθηκαν έπαινοι σε όλους τους συμμετέχοντες στη συγγραφή και παρουσίαση του βιβλίου.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται 24 διηγήματα από τα οποία τα 14 είναι μαθητών 1 απόφοιτης και 9 καθηγητών.
Φιλολογική καθοδήγηση και επιμέλεια :
ΞΑΝΘΗ ΝΟΕΑ και ΓΙΟΥΛΗ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
Επιμέλεια εξωφύλλου
ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΥ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΝΤΙΤΣΗΣ
Σκίτσα
ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΠΑΧΤΣΙΑ
ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΠΑΧΤΣΙΑ
Εκτύπωση -βιβλιοδεσία
ΛΥΧΝΟΣ PRINTHOUSE - ΑΘΗΝΑ
ΛΥΧΝΟΣ PRINTHOUSE - ΑΘΗΝΑ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Στα αποσπάσματα παρεμβάλλονται σκίτσα που δημιούργησε ο μαθητής ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΠΑΧΤΣΙΑ κοσμώντας με την δική του πινελιά τα διηγήματα.
….Κι έγινε φάρος μέσα στη νύχτα για να φωτίζει όλους αυτούς που έχουν κατέβει από το δικό τους τρένο της γνώσης και να τους λέει πως ποτέ δεν είναι αργά ,για να ανέβουν ξανά στο τρένο και να συνεχίσουν το ταξίδι…κι όπου τους βγάλει! Κι εγώ ήμουν τόσο υπερήφανη που ήμουν πάνω του, που έκανα την προσπάθειά μου, που απέδειξα πως ποτέ δεν είναι αργά!
Είναι, τελικά, η μάθηση ένα τρένο που έχει πολλούς σταθμούς που ποτέ δεν τελειώνουν. Ο καθένας σταματά σ’αυτόν που θέλει ή που αναγκάζεται. Όμως, το τρένο πάντα περνά και πάντα μπορείς να πηδήξεις πάνω του, έστω και την τελευταία στιγμή…!
Σοφία Αθανάσογλου
Όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ…
ΑΡΑΓΕ, ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ; (γιατί να είναι αργά;)
Τα όνειρά μας είναι κάπου εκεί έξω μαζί με το ηλιοβασίλεμα της ζωής μας, μπορεί να μην τα καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε όλα, αλλά κανείς δε μας στερεί το δικαίωμα να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, να συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα όνειρά μας!
Αισθάνομαι πιο δυνατή, πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να βάλει έναν ίσκιο ανάμεσα σ’ εμένα και το φως του φεγγαριού. Τα σύννεφα που σκίαζαν το φεγγάρι καθώς προσπαθούσε να ψιθυρίσει το μυστικό του συντροφιά με τ’αστέρια, χάθηκαν. Σαν ήλιος λαμπερός με λούζει με το φως του και τ΄αστέρια τρεμοπαίζουν ένα όμορφο σκοπό και μου κλείνουν όλο πονηριά το μάτι!
Υπάρχει φως…Υπάρχουν όνειρα…Δεν είναι αργά!!
Μαρία Γιάτσιου
…..αισθάνθηκε να
δένεται μαζί του για πάντα σ’ αυτή την αιώνια μέρα, σ’ αυτή την «ισόβια
στιγμή», που χώρεσε όλες αυτές τις απίθανες διαδρομές των ανθρώπων και των
πραγμάτων, τις ανίκητες πορείες της ζωής και της τύχης, που χώρεσε αυτές τις
αλλόκοτες συναντήσεις, που χώρεσε όλο το χρόνο, όλο τον κόσμο, που επέστρεψε τα
πράγματα εκεί όπου ανήκαν, στα αρχικά χέρια, απ’ τα οποία με κάποιον άγνωστο,
μυστηριώδη τρόπο – ίσως από ένα λάθος - είχαν αποκοπεί, σ’ αυτήν τη σχολική
αίθουσα, που ήταν ήδη μια απέραντη χώρα, μια νέα νυχτερινή αλλά φωτεινή πατρίδα,
που έμοιαζε να περιβρέχεται από τη θάλασσα των συμπτώσεων και του πεπρωμένου,
τη θάλασσά τους…
Ήθελα μόνο να κυνηγήσω το όνειρό μου. Να περάσω στο πανεπιστήμιο. Τίποτε άλλο δε με ενθουσίαζε, τίποτε άλλο δε με ενδιέφερε....
.......Έβαλα βιαστικά το σακίδιο στον ώμο μου και βγήκα στην παγωμένη νύχτα. Ένας κρύος αέρας χάιδεψε το πρόσωπο μου. Έβαλα τα χέρια στις τσέπες και ξεκίνησα να περπατώ με μεγάλα βήματα μέσα στα σοκάκια της φτωχογειτονιάς μου με ένα σωρό σκέψεις να πλημμυρίζουν το μυαλό μου.
...Να ανοίξω τα φτερά μου. Ναι.. αυτό ήθελα.. Είχα πίστη μέσα μου και ήξερα πως θα τα καταφέρω.Ναι, θα τα κατάφερνα...Άλλωστε τα πάντα μπορείς να καταφέρεις αν έχεις μέσα σου πίστη. Μου πήρε πολύ χρόνο για να το καταλάβω αυτό.
Μαρκέλλα Μαρμαρινού
Η φωνή την έκανε να
πεταχτεί και να κοιτάξει τρομαγμένη γύρω της…κανείς! Τότε; Της πήρε λίγα
δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει ότι δεν είχε ακούσει τίποτα. Η φωνή ερχόταν
από μέσα της! Το ένιωθε…η θύμηση την πλημμύριζε…Δέκα χρόνια πριν…Σεπτέμβριος.
….Τυλίχτηκε ακόμα πιο σφιχτά
με το πανωφόρι της, ενώ έφερνε στο νου της μαθητές όλων αυτών των χρόνων.
Χαμογέλασε, καθώς γνώριμα πρόσωπα έρχονταν μπροστά της: ο Γιάννης που
τραγουδούσε θεϊκά και πρωτοστατούσε στις γιορτές και τα γλέντια τους, ο
Στέλιος, που του άρεσε να γράφει ποιήματα, ο Βασίλης, που στην πρώτη τάξη ήταν
συνεσταλμένος, γιατί ντρεπόταν που ερχόταν όλο μουτζούρες από το συνεργείο κι
έφτασε στην τελευταία τάξη να αναλύει Καβάφη. Ήρθε ακόμη η Κατερίνα,25 χρονών,
που έμενε μόνη της από μικρή, με ακατάλληλη οικογένεια, που της άρεσε να γράφει
κάρτες με αφιερώσεις, που ονειρευόταν να περάσει στο πανεπιστήμιο, που τα
κατάφερε….
Ξανθή Νοέα
….Και μέσα από το
σχολείο γεννήθηκε μέσα τους μια ελπίδα ότι μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο
στη ζωή του. Όπως και εγώ. Όπως και οι δύο φίλες μου. Όσο για τους καθηγητές; Ήταν όλοι τους εκεί
και για τον καθένα χωριστά... Αυτό ήταν αλήθεια κάτι που δεν περίμενα να
αντιμετωπίσω όταν πήρα την απόφαση να ξεκινήσω ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή
μου. Η κα Μελίνα μάς έδειχνε πάντοτε την σιγουριά ότι θα τα καταφέρναμε. Εγώ
και η Λυδία στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και η Αριάδνη
στην Θεατρολογία Αθηνών.
Τελικά το σακίδιο στον
ώμο μου έγινε το πιο γλυκό μου βάρος.
Πέτρος Προδρομίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου