ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ " Ποτέ πια .. "

Ποιος τον ύπνο μου ταράζει κι απ’ το λήθαργο με βγάζει 

τη ψυχή μου σκοτεινιάζει, μες στη νύχτα τη βαθιά 

σαν μπότες που τραντάζοντας βαδίζουνε, και τη σιωπή μας σχίζουνε 

σαν χρόνια που ραγίζουνε, τη πόρτα μου βροντοκτυπά 

Πραγματευτής, είπα θα ‘ναι, που να πουλήσει, με ζητά

Τούτο θα ναι μοναχά

Μήπως δεν ήταν χτύποι μα το τρένο, που οδεύει πια χαμένο 

Με τα όνειρα μας φορτωμένο, μες στη λησμονιά; 

Βγαίνω με τις αισθήσεις μου θολές, σε μια σιγή από άλαλες κραυγές 

σε δρόμους όρνεων σκιές, μέσα στη νύχτα που τρυπά

Κι ο άνεμος που κλαίει, ίδιο φάντασμα ψυχής που μας ζητά

Ο άνεμος μας που βοά 

Απ’ το σκότος της νυχτιάς το λαξεμένο, από την ερημία μας γεννημένο 

ένα πουλί το μαύρο του ζωσμένο, λες κι έβγαλε η νύχτα μας φτερά

Σαν μια ψυχή που φτερουγίζει πριν χαθεί, πέταξε και ήρθε να σταθεί 

ψηλά επάνω σε γυμνό κλαδί, και πήρε όψη η ερημιά

όψη ασάλευτη με μυριάδες πρόσωπα θαμπά

και με βλέπει μοναχά

Η Μορφή η σκοτεινή είσαι τίνος όντος; ή μήπως είσαι όντως, 

Όλα τα αύριο ενός μελανού παρόντος, ήδη από χθες νεκρά;

είσαι των λιποτακτών τα πλήθη; ο άνεμος που μαύρος πάγωσε στα στήθη;

οι ενοχές που επιστρέψαν απ τη λήθη να μας στοιχειώσουν τρομερά;; 

κάνε να πάψουν όσα έφερες, τα βουβά του κόσμου ουρλιαχτά

και μου λέει: Ποτέ πια 

Φύγε μακριά στης λήθης μας τα μέρη, της σκοτεινιάς μας ταίρι 

Είσαι η αποκάλυψη που μας κοιτά και ξέρει, το ξένο μέσα στην καρδιά 

είσαι όσα άτολμοι δε ζήσαμε, οι δρόμοι που δεν ακολουθήσαμε

οι άγγελοι που ξεπουλήσαμε, της θλίψης μας τα αποσιωπητικά 

Χάσου!!! του εαυτού μου ανεξάλειπτη σκιά

και μου λέει: Ποτέ πια 

Όλα τα συντελεσμένα, δάση απολιθωμένα

Στην όψη σου βαλσαμωμένα μου μιλούνε με απονιά 

Κι αν σκορπίζουμε κομμάτια, ακόμα και με ραμφισμένα μάτια

της στάχτης μας τα μονοπάτια, ριγούνε αναπολώντας τη φωτιά

ρίζες τα κορμιά πλεγμένα, άραγε θα ζωντανέψουν της καμπάνας τα σχοινιά;

και μου λέει: Ποτέ πια!!! 

με «γιατί;;» απεγνωσμένο με ρωτάει απελπισμένο

το κεφάλι της αλήθειας που κομμένο, σε μένα κύλησε μπροστά 

πότε θα βρουν οι ακρωτηριασμένοι, και όσοι άφησα πνιγμένοι 

που αναδύονται πρησμένοι από μέσα μου βαθιά

μια ανάσταση σε μένα που θάνατο υπέγραψα στυγνά;

Και μου λέει: Ποτέ πια 

Στέκεσαι ακοίμητο η δίκη, η ετυμηγορία και η καταδίκη

εύγλωττη νέμεσις στη φρίκη, που προσαρμόστηκα σκαιά. 

' Ολα μου τ’ ανεμομαζέματα, και τα μυριάδες μου τα ψέματα

στα πετρωμένα σου τα βλέμματα. Πες μου, ό,τι απέμεινε αληθινά

θα ‘ρθει να τα δικαιώσει άγγελος με πύρινα μαλλιά;

και μου λέει: Ποτέ πια

Η φωτογραφία είναι από  http://theakanism.tumblr.com/