ΦΡΑΓΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ "ΕΛΑ "

Δίσταζε απελπιστικά να της πει τη λέξη, μία και μοναδική, δισύλλαβη, "έλα". Ήθελε να την ξεστομίσει, μάταια, οι μέρες περνούσαν κι αυτός την έφερνε στο στόμα και πάλι την έπνιγε. Υπήρχε όμως κι άλλος τρόπος, να τη γράψει, σαν σημείωμα, τάχα να του φύγει από το χέρι και να πέσει στο πάτωμα κοντά της. Αλλά πάλι, τι θα έλεγε εκείνη, θα έσκυβε να πάρει το χαρτί, θα διάβαζε, θα τον κοίταζε αυστηρά ίσως, ή ακόμη και περιπαικτικά. Έβλεπε κι όλας στο βλέμμα της την ειρωνία, α όχι δεν θα το επέτρεπε. 

Την έγραψε με τα πιο καλά του γράμματα, "έλα". Τύλιξε το χαρτάκι, το έχωσε σ' ένα μικρό φάκελλο, κι αυτόν σ' εναν μεγαλύτερο. Τον κόλλησε καλά, έπειτα πήρε ένα κουτί, άνοιξε το καπάκι και τον κλείδωσε μέσα, αφήνοντας το κλειδάκι να μισοφαίνεται στην κλειδαρότρυπα. Χτυπούσε τρελά η καρδιά του, άθλος του φάνηκε η απλή πράξη, δεν θα σταματούσε όμως, θα το άφηνε στα χέρια της. Ώσπου εκείνη ν' ανοίξει το κουτί και τα χαρτιά, ώσπου να μάθει τις μυστικές προθέσεις του, αυτός θα είχε τον χρόνο να φύγει απ' το οπτικό της πεδίο, να τρέξει στο δρόμο. Κι αν εκείνη ήθελε, αχ αν ήθελε... θα τον καλούσε σίγουρα, αλλιώς θα σιωπούσε. Κι αυτός, είτε θα ζούσε τη μεγάλη ευτυχία, είτε θα γλύτωνε τη ντροπή της απόρριψης, κατάμουτρα.

Έτοιμος πλησίασε με το πολύτιμο πακέτο. Εκείνη άπλωσε τα χέρια να το πάρει. Κοιτάχτηκαν κι όπως αυτός έτοιμάστηκε να κάνει μεταβολή σύμφωνα με το σχέδιό του, "άσε τώρα το κουτί" του είπε γλυκά και το απόθεσε στο κομοδίνο της. Άνοιξε τα χέρια της, χαμογέλασε γνωρίζοντας πως είχε έρθει η ώρα για τη λέξη. "Έλα" του είπε.

Ιωάννα