Με της χαράς τα χρώματα βαμμένα
χαρά χαρίζουν στη γόνιμη τη γη.
Κακός εχθρός ο χρόνος που περνάει
τα λουλουδάκια από τη γη τα κόβει.
Φυσάει βοριάς, θεριεύουνε οι φόβοι
πως του αγρού το άνθος θα χαθεί.
Εδώ κι εκεί, σε τόσα άλλα μέρη
τα λουλουδάκια ζούνε σκορπισμένα.
Μια έννοια έχουν στο μυαλό τους τα καημένα:
άμα το ένα τ' άλλο θα το ξαναδεί.
Αθώες πούναι οι άδολες ψυχές τους!
Δέντρα ψηλά, δεν ξέρουν πως θα γίνουν!
Πάνω απ' όλους το στίγμα τους θα δίνουν.
Δάσος θα είναι ενωμένο μια ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου