ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ -ΕΙΡΗΝΗ ΤΕΚΟΥ “Μνήμες χαμένες στην άμμο”

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Η Ιφιγένεια-Ειρήνη Τέκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων.Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρίες ως διοικητική υπάλληλος, ενώ παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά.

Το Μνήμες χαμένες στην άμμο είναι το πρώτο της μυθιστόρημα

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ - ΥΠΟΘΕΣΗ 

  ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 

“…Τα απογεύματα εξακολουθούσαμε να κάνουμε την καθιερωμένη μας βόλτα στο Μπεμπέκ, αν και όχι πάντα, μια και οι υποχρεώσεις ήταν πλέον περισσότερες και για τις δυο μας. Θα θυμάμαι πάντα εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ που το είχαμε σκάσει από το σπίτι κρυφά. Είχαμε βάλει στο σάκο μας τυρόπιτα και ψωμί με κασέρι καθώς και μια σοκολάτα τυλιγμένη σε χρυσόχαρτο. Ήμαστε αποφασισμένες να δοκιμάσουμε για πρώτη φορά τσιγάρο. Με κάποια πρόφαση, η αδελφή μου απασχόλησε τη νένε μας, κι εγώ εκείνη την ώρα βούτηξα δυο τσιγάρα από το πακέτο της. Σίγουρα δεν θα το καταλάβαινε, αφού ποτέ της δεν τα μετρούσε.

Εκείνο το βράδυ, ξαπλωμένες κατάχαμα, ρεμβάζαμε τους προβολείς των πλοίων που φώτιζαν τον Βόσπορο. Μια συνωμοτική ματιά που ανταλλάξαμε ήταν αρκετή για να συννενοηθούμε ότι η στιγμή είχε φτάσει. Πρώτη ανέλαβα να ρουφήξω εγώ, ως μεγαλύτερη και ως ηθικός αυτουργός της ιδέας. Ο καπνός σχεδόν με έπνιξε καθώς μπήκε απότομα στα πνευμόνια μου, και η Μαρίκα άρχισε να χαχανίζει κοροϊευτικά. Την προκάλεσα να καπνίσει κι εκείνη. Η Μαρίκα, προς μεγάλη μου έκπληξη,κατέβαζε τον καπνό με τέτοια έμφυτη χάρη, λες και είχε γεννηθεί με ένα τσιγάρο στο στόμα.

Άξαφνα σηκώθηκε παίρνοντας το σοβαρό της ύφος, που δεν ήταν  καθόλου ταιριαστό με το θολό από το τσιγάρο βλέμμα της.

«Εδώ και τώρα, ενώπιον αυτής της θάλασσας, των αστεριών και των ψαροκάικων, εμείς οι δυο θα δώσουμε μια υπόσχεση», είπε.

«Τι υπόσχεση;» ρώτησα παραξενεμένη.

«Θα υποσχεθούμε πως, όπου κι αν μας οδηγήσει η ζωή, εμείς πάντα θα έχουμε η μία την άλλη. Δεν θα χωρίσουμε ποτέ, για κανένα λόγο, για κανέναν ασίκη, για καμια φιλοδοξία, και πάντα θα βρίσκουμε χρόνο να ερχόμαστε εδώ, σ’αυτό το μέρος».

«Πάντα μαζί», είπα συγκινημένη.

«Και πάντα ενωμένες», συμπλήρωσε η αδελφή μου.

Μετά η Μαρίκα έσκαψε ένα λάκκο εκεί δίπλα μας κι έβαλε μέσα το βραχιόλι της.

«Έλα! Βάλε μέσα και δικό σου μέσα».

Έκανα ό,τι μου είπε απορημένη, και την είδα να τα θάβει και τα δύο, μαζί με τ’αποτσίγαρά μας.

«Εδώ είναι θαμμένη η υπόσχεσή μας, και εδώ θα μπορούμε να τη βρούμε όποτε θελήσουμε».

Ήταν γραφτό να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναέρθω σ’αυτό το μέρος και να ξεθάψω  τις αναμνήσεις μου, όμως τώρα μπορώ να πω, πως, όταν μεγαλώνεις, δεν υπάρχει τίποτα πιο αγνό και μαγικό από το να ξεδιπλώνεις στη μνήμη σου τέτοιες μοναδικές στιγμές!...”

“…Εκεί, σ’αυτό τον κόλπο, μας έφερε η νένε μας τα καλοκαίρια,όταν ήμαστε μικρές, και βουτούσαμε με τα βρακιά μέσα στο νερό. Καθώς μέχρι να φτάσουμε είχαμε στοιβαχτεί στο τραμ ή στα ντολμούς και τα κορμιά μας είχαν γεμίσει ιδρώτα, αμέσως μόλις μπαίναμε στη θάλασσα, νιώθαμε σαν να εξαγνιζόμαστε. Η νένε μας έβγαζε πάντα με το ζόρι από το νερό, και παρ’όλο που εκείνη μας κυνηγούσε με τις πετσέτες για να μας σκουπίσει, εμείς προτιμούσαμε να ξαπλώνουμε κατάχαμα στον ζεστό από τον ήλιο δρόμο, για να νιώθουμε τα ρεύματα του Βοσπόρου να κυνηγάνε τις σταγόνες νερού που είχαν μείνει στα σώματά μας.

Έπειτα, όταν στεγνώναμε, αρχίζαμε το παιχνίδι μας. Μετρούσαμε τα καράβια που διέσχιζαν τον Βόσπορο. Η αδελφή μου πάντα θαύμαζε τα μεγάλα πετρελαιοφόρα, τα ρωσικά αντιτορπιλικά και τα υπερωκεάνια. Εμένα πάλι την προσοχή μου τραβούσαν τα ψαροκάικα που έρχονταν από την τραπεζούντα, τα καρβουνάδικα και τα ξεβαμμένα και φθαρμένα από το χρόνο κι από τα πολλά ταξίδια φορτηγά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με γοήτευε πάντα το παλιό, αυτό που φαίνεται ότι κρύβει μια ολόκληρη ιστορία πίσω του. Συχνά στο σχολείο, όταν μας έβαζαν να γράψουμε ελεύθερο θέμα, εγώ γέμιζα το χαρτί με φανταστικές ιστορίες που εκτυλίσσονταν πίσω από τους τοίχους παλιών κτιρίων ή που αφορούσαν παλιά αμερικάνικα αμάξια. Φοβάμαι όμως πως καμιά συμμαθήτριά μου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την ιστορία της Αγίας Τριάδας στην πλατεία Ταξίμ ή  για το ταξίδι της σεβρολέτας του θείου μου…”