ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Β. - Ο μονομάχος (I)

- Για ένα ξύλινο σπαθί -

“Για ένα ξύλινο σπαθί,

αυτό, που θα μου χαρίσει καινούργια ζωή.

Έγινα σφαγέας,

μέρος και εγώ, ενός άγριου παιχνιδιού.

αντίχειρας πάνω, αντίχειρας κάτω.

Είμαι ζωντανός. Είμαι νεκρός.

Αλαλάζον το πλήθος, για αίμα διψάει.

Διέταξε με καίσαρα. Ή αυτός ή εγώ.

Αυτή η μάχη, έχει πλούσιο χορηγό;

Έτσι και αλλιώς, σε εκείνο το λάκκο, δεν ξαναγυρνώ.

Πέντε χρόνια, για ένα ξύλινο σπαθί.

Αυτό, που θα μου χαρίσει καινούργια ζωή”. 

Ξύλινο σπαθί (και φύλλα δάφνης):
Δινόντουσαν στους μονομάχους, και συμβόλιζαν την ελευθερία τους, συνήθως μετά από πέντε χρόνια στις αρένες ή μετά από θεαματική μονομαχία.

Λάκκος:
Έτσι ονόμαζαν τα ορυχεία όσοι υπόδουλοι είχαν την ατυχία να εργάζονται εκεί.

Η θέση του αντίχειρα (του καίσαρα ή του εκάστοτε επιβλέποντα), υποδείκνυε στο μονομάχο που στεκόταν όρθιος, αν άφηνε τον αντίπαλό του να ζήσει ή θα τον εκτελούσε.

Μόνο το 10% των μονομαχιών έληγαν με θάνατο.
Ο χορηγός έπρεπε να πληρώσει για την αντικατάσταση του μονομάχου που θανατωνόταν. 

                                 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 

http://stixopoiimatakaikeimena.blogspot.gr/