ΒΛΑΧΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ - Πες μου μάνα

Φωτογραφία -  Maria Kossifidou

Πες μου μάνα
Είναι το φιλί πληγή και δίνει ο αέρας πόνο ; 

Και δίνει η θάλασσα αφορμές η δρεπανοφορούσα ;

Κι είναι τα λόγια σα καρφιά τ' αναθεματισμένα ; 

Κι είναι και κείνη μάγισσα που πρέπει να φοβούμαι ;

Γιε μου και παλικάρι μου και νιο φεγγάρι , σώπα.

Εφτά σπαθιά τα μάτια της κι όλά ναι ματωμένα.

Δυο μαχαιριές απάνω της και δυο στο πέταγμα της

Κι είδα αετό να κάθεται απάνω στα μαλλιά της 

κι όφη να την ορέγεται σαν να τανε δικιά του.

Μάνα δε θα σ' ακούσω μπλιο γιατί λυσσομανάω 

μέσα στη γλώσσα της να μπω και να μιλώ σα κείνη.

Τρελό να με φωνάζουνε κι αναπαμό μην έχω.

Του κεραυνού τη φορεσιά να πάω να φορέσω

και να ποθάνω πάνω της ετσά ναι το γραμμένο.

Γιε μου, που σαι αλειτρούητος στου έρωτα τα πάθη

πάρε και την καρδούλα μου για να χεις αποκούμπι 

οντε η σκύλα σ' αρνηθεί , απού ο θεός να κάψει

και τρεις φορές να γεννηθεί απάνω στα αγκάθια 

και να ξημεροβραδιάζεται γυμνή κι ελεημονούσα

του φεγγαριού, τση θάλασσας και στ΄ αγεριού το κύμα 

να την πάρουνε μακριά και αυτά να μην ακούνε

γ.β.