ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑ "Για τη γιαγιά μου "

Πίνακας Γεώργιος Ιακωβίδης

Ψιλή, αδύνατη, με δυο μακριές κοτσίδες να στεφανώνουν το κεφάλι, που επιμελώς τις έκρυβε κάτω από το τσεμπέρι.

Αυτή ήταν η λάλη μου. Ίσως και η μάνα μου θα μπορούσα να πω.

Δεν βγήκα απ΄ τη μήτρα της, μα πάντα πίστευα πως με γέννησε η ψυχή της.

Οι χρόνοι δύσκολοι τότε που προσπαθούσα να σταθώ στα αδύνατα ποδαράκια μου. Οι γονείς βγάλαν διαβατήριο για τη Γερμανία, φεύγαν πολλοί τότε, όπως και τώρα.

Η λύση για μένα ήταν το χωριό, η γιαγιά. Δοξάζω το Θεό γι αυτό.

Στη Γερμανία δεν πήγαν ποτέ, μα εγώ βολεύτηκα στο μικρό μου παράδεισο.

Η γιαγιά ήταν ο άγγελος μου, μα και ο τιμωρός μου αναλόγως με τις πράξεις μου.

Πάντα δίκαιη, τρυφερή μα και σκληρή όταν το θεωρούσε απαραίτητο.

Ακόμη κι η τιμωρία όταν γίνεται από αγάπη δεν πονάει ποτέ.

Από μικρή στα καπούλια του γαϊδάρου και κείνη στο σαμάρι, αξημέρωτα τραβάγαμε για τα χωράφια, τα ζώα, τ' αλώνια. Έμαθα να περπατώ ξυπόλητη ανάμεσα σε καλαμπόκια, λιόδεντρα και φραγκοσυκιές.

Με μάθαινε ν΄ αγαπώ τη γη, τα ζώα, τ' αστέρια, το νερό στ' αυλάκι. Να μαζεύω ελιές, να πλέκω κρεμμύδια, να φυτεύω, να κόβω φραγκόσυκα χωρίς να μπαίνει ούτε μια τσίτα στα χέρια μου, να περπατώ νύχτα χωρίς φόβο, ν, αρμέγω τις αίγες, να γίνομαι ένα με το μελίσσι σαν ερχόταν η ώρα του μελιού. Το μόνο που δεν κατάφερε ήταν να με μάθει ν΄ανοίγω φύλλο. Τον πλάστη όμως τον δούλευα καλά ( σαν όπλο ), εκτός απ΄ τη σφεντόνα που ήταν μόνιμη στη κωλότσεπη. 

Η θάλασσα να γλύφει το χωριό και κείνη να μου λέει τα βράδια κρατώντας με αγκαλιά, " γρικάς τα κύματα ; δεν ηρεμούνε ποτέ...ετσά κι η ψυχή σου να ναι.

Στράφου μου λεγε...στράφου και δες ψηλά. Θωρείς κεια τ' αστέρια απού ναι αναμαζωμένα ; είναι ο Ιορδάνης ποταμός...εκειά σε βαφτίσαμε γι αυτό είσαι ξεχωριστή και πάντα θα σαι. ( ένα ατύχημα στους 8 μήνες της ζωής μου, μου στέρησε το μαρτύριο της κολυμπήθρας όπως αργότερα έμαθα ).

Το πίστεψα πως βαφτίστηκα στον ιερό ποταμό.

Αγράμματη γυναίκα, ούτε δημοτικό καλά καλά, μα εκεί που οι άλλες διάβαζαν βίους αγίων, η δική μου διάβαζε λογοτεχνία. Ίωνα Δραγούμη, Παλαμά, Δροσίνη...

Μεγάλωνα και κείνη καμάρωνε ...

'' Δέκα αγόρια να χε κάνει η μάνα σου, πράμα δε θα φτουρούσανε μπροστά σου έλεγε. Μετά από χρόνια πολλά κατάλαβα τι ήθελε να πει μ αυτό.

'' Περπάτα ντρέτα μωρή '' έλεγε... θηλυκό είσαι, πως θα σε παντρέψουμε ;

Αχ γιαγιά... ευτύχησες να με δεις παντρεμένη κι ευτυχισμένη.

Ντρέτα περπάτησα στη ζωή και περπατώ ακόμη.

Βασιλικό, κατιφέ και αρμπαρόριζα μυρίζουν τα βράδια μου ακόμη.

Ψάχνω τ αστέρια που δειχνες τότε και σε βλέπω εκεί μ' ανοιγμένες φτερούγες πάντα έτοιμη να με σκεπάσεις αν χρειαστεί.

Δε φοβάμαι το θάνατο γιατί ξέρω πως εκεί με περιμένεις κι έχω τόσα πολλά να σου πω...

Γιαγιά, προσάναμα εσύ της φλόγας, που όσο ζω θα καίει μέσα μου.

Δήμητρα Καββαδία 26/06/2014