 |
| Σκίτσο ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΠΑΧΤΣΙΑ |
Η Άννα έκλεισε με δύναμη πίσω της την πόρτα και βιάστηκε να βγεί
στον καθαρό αέρα. Η ώρα ήταν έξι παρά ακόμη. Πολύ νωρίς για να φύγει για το σχολείο. Αλλά, αν έμενε
ακόμη λίγο μέσα εκεί, σίγουρα θα εξελισσόταν ακόμη χειρότερα το απόγευμα.
Ένιωθε να πνίγεται. Σαν ένα αόρατο χέρι
να την έσφιγγε δυνατά στο λαιμό μέχρι να
μη μπορεί να πάρει πλέον ανάσα. Βγήκε στο δρόμο. Είχε σουρουπώσει από ώρα και η
κίνηση ήταν έντονη. Στο μυαλό της τριγύριζαν λέξεις, εικόνες, προσβολές, φωνές,
όλα μαζί σα δαίμονες που ούρλιαζαν μες το κεφάλι της.
Ανηφόριζε την κεντρική
λεωφόρο με γρήγορα βήματα. Τα μάτια της ήταν θολά από τα δάκρυα και αρκετοί
περαστικοί την κοίταζαν άλλοι με
περιέργεια κι άλλοι με ένα είδος συμπόνιας. Μα δε την πολυένοιαζε αν και
αισθανόταν κάπως αμήχανα. Το κρύο σήμερα ήταν τσουχτερό και κάποιες στάλες,
μάλλον χιονόνερο πρέπει να ήταν, έπεσαν στο πρόσωπό της. Δεν άργησαν να
κυλήσουν τα πρώτα δάκρυα από τα μάτια
της. Η φόρτιση μέσα της ήταν ανώτερη από
τις δυνάμεις της. Κι άλλα βλέμματα περαστικών πάνω της.
‘’Ποιος ξέρει τι θα
σκέφτονται για μένα’’ αναλογίστηκε. Μετά από λίγο έφτασε στο σχολείο της. ‘’Μα
τι κάνω εδώ από τώρα, γαμώτο; Ήρθα μια ώρα νωρίτερα και τώρα θα κάθομαι σαν την
ηλίθια μες το κρύο εδώ έξω’’; Της βγήκε ένας βαθύς αναστεναγμός ασυναίσθητα.
Ήθελε να ουρλιάξει με όλη της τη δύναμη. Άλλωστε και ποιος θα την άκουγε;
Ευτυχώς, ψυχή δεν υπήρχε τριγύρω. Αποφάσισε να πάει στο διπλανό παρκάκι να
καθίσει ώσπου να έρθει η ώρα που θα χτυπήσει το κουδούνι. Δεν ήθελε να δει
κανέναν σήμερα. Δεν είχε διάθεση ούτε για μάθημα ούτε για τίποτα. Τύλιξε πιο
σφικτά το μπουφάν πάνω της καθώς έκατσε σε ένα πιο απόμερο παγκάκι.
‘’Γιατί Θεέ
μου πρέπει να γίνονται όλα αυτά σε μένα ; Γιατί πρέπει να μπαίνω κάθε μα κάθε φορά
στην ίδια διαδικασία να τα τραβάω όλα αυτά και να πρέπει να απολογούμαι κι από
πάνω λες κι έχω διαπράξει κανένα έγκλημα‘’; Στο μυαλό της κουβάρι όλα μαζί. Τα
τελευταία σκληρά λόγια του Βασίλη, το ειρωνικό βλέμμα του Γιώργου, τα λόγια των
γονιών της, τα απορημένα μάτια των φιλενάδων της όταν τους είπε πως πάει
σχολείο και η κλασική ατάκα από τα χείλη των πιο πολλών... ́ ́ Μα δεν είχες
τελειώσει το Λύκειο;;;; Πως κι έτσι;;; Γιατί;;;; ‘’ ‘’Γιατί έτσι γουστάρω!!!
Γιατί δεν ήσουν στη ζωή μου τότε εσύ πριν πολλά χρόνια να ξέρεις τις συνθήκες
που με έκαναν να μη συνεχίσω το σχολείο τότε που έπρεπε!!!’’ ήθελε να τους
πετάξει κατάμουτρα.
Μα και πάλι ο κοινωνικός περίγυρος δε την πολύ ένοιαζε κατά
βάθος. Άλλο ήταν το σαράκι και ο πόνος ο βαθύς: Η οικογένεια της!!!Που μόλις
άκουσαν την απόφαση της μια μέρα ξαφνικά πως, ναι, αποφάσισε να ξαναγραφτεί
σχολείο, πέσαν σαν ύαινες πάνω της λες και τους είχε μόλις ανακοινώσει το πιο
αλλόκοτο πράγμα, κάτι ας πούμε σαν ... ‘’ξέρετε αποφάσισα να δουλέψω σε νάιτ
κλαμπ !!!
‘’ Το τι δεν άκουσε.... Λόγια, λόγια, λόγια. Άλλοτε σκληρά που
μπήγονταν σα μαχαίρια στη σάρκα της και στριφογύριζαν τη λάμα έτσι για να την
πονέσουν όσο γίνεται ακόμη περισσότερο κι άλλοτε χλευαστικά του στυλ ‘’τώρα στα
γεράματα σου ήρθε να πας σχολείο’’ ή ‘’ η γυναίκα είναι για το σπίτι. Κοίτα το
σπίτι σου, τον άντρα σου και τα παιδιά σου γιατί θα σηκωθεί να σε παρατήσει ο
άντρας σου και άσε τα σχολεία τώρα δε σου χρειάζονται σε αυτήν την ηλικία!!!’’ ‘’ποια ηλικία γαμώτο μου; Σαράντα τεσσάρων ετών είμαι. Νεότατη ακόμη. Κρατιέμαι
μια χαρά, έχω πολύ ενέργεια μέσα μου, έχω μεγάλη όρεξη για ζωή, για μάθηση και
νιώθω πως έχω πολλά ακόμη να προσφέρω!!!!
‘’Μα ποιος την άκουγε; Του κάκου
πάλευε να τους αλλάξει γνώμη. ‘’Μήπως έχουν δίκιο... μήπως να μη πάω να γραφτώ
τελικά σχολείο... μήπως να κάτσω στα αυγά μου να μην τους ακούω κιόλας; Ίσως
έχουν δίκιο... πού πάω τώρα σε αυτή την ηλικία να το παίξω πάλι μαθήτρια... κι
αν δε τα καταφέρω; Αν αποτύχω μιας και μετά από τόσα πολλά χρόνια δε θυμάμαι τη
τύφλα μου από μαθήματα, τι θα κάνω; Τότε είναι που θα με πάρουν όλοι στο ψιλό
και θα μου τα χώνουν κατάμουτρα κι εγώ θα βλέπω το χαιρέκακο βλέμμα τους και δε
θα τολμώ να πω και τίποτα!!! Θα θέλω μόνο να ανοίξει η γη να με καταπιεί!!!
-Αποτυχημένη!!!!! Άχρηστη!!!! Τώρα σου ήρθε να μας το παίξεις μαθήτρια!!!
Νομίζεις πως είσαι κοριτσάκι και ξαναζείς την εφηβεία σου; Ντρέπομαι για
σένα!!!! Τι θα λένε οι φίλοι μου... πως η μάνα σου πάει σχολείο τώρα σε αυτήν
την ηλικία;;;;; Αντί να κάτσεις σπίτι σου να σιδερώσεις κανά ρούχο που τα
ασιδέρωτα έχουν φτάσει ως το ταβάνι εσύ βρήκες δικαιολογία τώρα πως δε
προλαβαίνεις ,τάχα πως έχεις διαβάσματα!!!!
- Σε παρακαλώ ρε Βασίλη... ηρέμησε. Θα σιδερώσω αύριο στο υπόσχομαι!!!
Στο κάτω κάτω μη μου πεις πως δεν έχεις ούτε ένα ρούχο να φορέσεις και έμεινες
γυμνός!!! Γεμάτη η ντουλάπα σου μέσα. Σου είπα πως πνίγομαι αυτό τον καιρό. Σου
έχω εξηγήσει άπειρες φορές πως τα μαθήματα είναι πολύ δύσκολα, πόσο μάλλον για
μένα που έχω να καταπιαστώ με αυτά είκοσι εφτά χρόνια!!! Κάνω μια προσπάθεια το
βλέπεις να τα καταφέρω να τα καταλάβω. Βοήθεια δεν έχω από πουθενά όπως είχατε
εσείς από τα φροντιστήρια. Παλεύω μόνη μου, εσείς δε με βοηθάτε σε τίποτα κι
αντί να μου πεις ένα μπράβο, ρε μάνα, είσαι άξια που τα καταφέρνεις μόνη σου
και έχεις τη δύναμη να το παλέψεις, εσύ μου φωνάζεις και με υποτιμάς κι από
πάνω!!!
-Σιγά να μη σου πω και μπράβο!!!
Επειδή είπες πως πήρες δεκαεννιά σε ένα μάθημα και δεκαοχτώ σε ένα άλλο κάτι
έγινε!!! Λες και δε ξέρουμε πως στα νυχτερινά σας τους βάζουν έτσι τους
βαθμούς!!! Αφού σας βλέπουν τι στουρνάρια είστε όλοι, σας λυπούνται και σου
λένε ..έλα μωρέ βάλτης εκεί ένα είκοσι να χαρεί η καημένη λιγάκι!!!
-Τι λες
τώρα ακούς τι λες;;;;; Με προσβάλεις κατάμουτρα τώρα!!! Λες και δεν βλέπεις
πόσο διάβασμα ρίχνω καθημερινά, θες να πεις πως δεν τους άξιζα τους βαθμούς και
μου τους βάλαν χαριστικώς;;; Γιατί; Για τα ωραία μου τα μάτια; Για την ψυχή της
μάνας τους; Γιατί που να πάρει η ευχή;;;;;
H μια κουβέντα έφερε την άλλη τα
λόγια που ανταλλάχτηκαν ήταν μαχαιριές κι ο καυγάς δεν άργησε να ξεσπάσει . Ο Βασίλης
ήταν οξύθυμος σα χαρακτήρας ανέκαθεν και η κόντρα με τη μάνα του κράταγε
χρόνια. Ότι κι αν έκανε αυτή, πάντα μα πάντα της έβρισκε κουσούρια. Πάντα της
τά ́χωνε κατάμουτρα προσβάλλοντας την
άπειρες φορές. Έτσι κι εκείνη τη μέρα ο έντονος θυμός του τον έκανε να της
επιτεθεί και φραστικά και σωματικά. Η Άννα δεν άντεξε. Ένιωθε πως από στιγμή σε
στιγμή θα την έβρισκε το εγκεφαλικό!!! Τα μηνίγγια της χτυπούσαν σαν τρελά. Η
καρδιά της ένιωθε πως θα έσπαγε στα δύο. Βούτηξε τη σχολική της τσάντα και
κοπάνισε την εξώπορτα πίσω της με δύναμη.
Και τώρα κάθεται εδώ σε ένα κρύο παγκάκι ολομόναχη να την ζώνουν από την μια οι τύψεις
και από την άλλη να τη πνίγει το άδικο. Θυμάται τα λόγια της φίλης της, της
Γεωργίας όταν είχαν μιλήσει μια μέρα τέλος καλοκαιριού στο τηλέφωνο. Της είπε
πως πάει σχολείο νυχτερινό και όχι μόνο αυτή αλλά και μια κοινή τους φίλη η
Μαρία. Η Άννα δε πίστευε στ’ αυτιά της!!! Μα είναι δυνατόν; Eίχαν την ίδια πάνω
κάτω ηλικία μαζί της. ‘’Μα καλά πως... θέλω να πω οι άντρες σας; Tα παιδιά σας;
Δε σας φέρανε καμία αντίρρηση; Εμένα θα πέφταν πάνω μου να με φάνε!!! Της είπε
γνωρίζοντας το πώς θα αντιδρούσαν οι δικοί της σε κάτι τέτοιο. ‘’Ναι η Μαρία
είχε προβλήματα κι αυτή η καημένη, την κορόιδευαν και ο άντρας της γκρίνιαζε
αλλά η Μαρία κατάφερε να είναι πολύ καλή μαθήτρια να χτυπάει κάτι δεκαεννιάρια
και να τους δεις τώρα τους δικούς της ... τσιμουδιά δε βγάζουνε!!! Ίσα ίσα τα
παιδιά της τη θαυμάζουνε κι από πάνω τώρα!!!’’ Αυτό ήταν. Κλείνοντας το
τηλέφωνο με τη Γεωργία είχε ήδη αποφασίσει. Τις θαύμασε γιατί ήταν απλά
κορίτσια του Δημοτικού και τώρα η μια είναι ήδη Τρίτη Λυκείου και η άλλη
Δευτέρα. Αυτές δηλαδή πως τα κατάφεραν; ‘’Μπράβο τους!!! Για μένα είναι
αξιέπαινες. Θα πάω κι εγώ σχολείο ξανά!!!
Πάντα είχε το καημό μέσα της που δεν συνέχισε το σχολείο τότε
που έπρεπε. Και να πεις πως δεν είχε περάσει στο γυμνάσιο με πολύ καλό βαθμό;
Αλλά η ζωή καμιά φορά μας τα φέρνει αλλιώς από ότι τα υπολογίζουμε. Αν μάλιστα
βρίσκεσαι και στην ηλικία των δεκαεφτά που το μυαλό σου είναι νερουλιασμένο
ακόμη και αργεί πάρα πολύ για να πήξει, ε, τότε είναι που κάνεις τη μια λάθος
κίνηση πίσω από την άλλη. Και το σχολείο και οι σπουδές πάνε περίπατο και μαζί
και όλα τα όνειρα που είχες στο κεφαλάκι σου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά,
δυστυχώς , ο χρόνος δε γυρίζει πίσω!!! Τα λάθη δε διορθώνονται και κοιτάς τι
μπορείς να κάνεις από δω και μπρος.... Αν δε παρατούσε το σχολείο τότε, σίγουρα
θα το τελείωνε, ίσως και να σπούδαζε κάτι. Κάτι σπουδαίο που δεν θα την έκανε
να νιώθει ντροπή κάθε φορά που έπρεπε να συμπληρώσει τις γραμματικές της
γνώσεις σε κάποια αίτηση εργασίας ή κάθε που κάποιος κάπου την ρωτούσε «τι
επαγγέλλεστε;;;;»
Πολλές φορές σκέφτηκε να τα παρατήσει και να μην ξαναπατήσει στο σχολείο. Από την μια η απογοήτευση πως δε θα
τα καταφέρει τελικά να φτάσει ούτε καν στο τέλος της φετινής χρονιάς.’’ Να δεις
που θα μείνω στις εξετάσεις!!! Αποκλείεται να γράψω.. που να τα θυμάμαι όλα
αυτά από έξω;;;‘’Από την άλλη η έντονη και ασφυκτική πίεση του διαβάσματος και
το ζόρι για να τα καταλάβει και να τα μάθει από έξω, ήταν και αυτές οι κάθε
τρεις και λίγο συγκρούσεις στο σπίτι με το γιο της και το κοροϊδευτικό βλέμμα του
άντρα της για να μην πει η αδιαφορία του στο πρόσωπό της. Δε πα να έπαιρνε
άριστους βαθμούς, δε πα να έπαιρνε μέρος στη σημαία στη παρέλαση, του ήταν
παγερά αδιάφορο!!! Αχ να ήξερε μόνο πόσο ανάγκη τον είχε... πόση ανάγκη είχε
ένα καλό λόγο από τα χείλη του.. ένα μπράβο, ένα «συγχαρητήρια, συνέχισε έτσι»
!!! Πόσο ανάγκη είχε από τους δικούς της την επιβράβευση των προσπαθειών της.
Ένα καλό λόγο περίμενε κάθε φορά. Ζητιάνευε το μπράβο της όποτε τους έλεγε όλο
χαρά ότι έγραψε καλά στο διαγώνισμα, όχι για να ικανοποιηθεί το εγώ της αλλά
για να της δώσουν φτερά στα πόδια και στη ψυχή της, να πάρει δύναμη και Πολλές
φορές σκέφτηκε να τα παρατήσει και να μην κουράγια να προσπαθήσει για πιο
ψηλά!!! Μα που να την καταλάβουν αυτοί....
Δε βαριέσαι... αυτή είχε μάθει να
πέφτει πολλές φορές και να ξανασηκώνεται μόνη της. Κανένα χέρι δεν της απλώθηκε
ποτέ. Τώρα θα γίνει; Όχι δεν θα τους έκανε την χάρη να τα παρατήσει!!! ‘’ Θα
παλέψω έστω και μόνη μου ως το τέλος και ελπίζω στο Θεό να τα καταφέρω!!! Θέλω
να πάρω το απολυτήριό μου και μετά να τους το τρίψω στη μούρη όλων όσων με
αμφισβητούσαν. Αν μάλιστα καταφέρω και περάσω και σε κάποιο πανεπιστήμιο τότε
θα δουν ποια είμαι εγώ!!! Σκέφτηκε. Είχανε μάθει όλοι στο άβουλο πλάσμα που το
κάναν ότι θέλανε, ε.... με είχαν μόνο για δούλα και τώρα που χάσαν εν μέρει τη
δούλα τούς κακοφάνηκε ε, ;;;; E ,όχι θα σας δείξω ποια είμαι εγώ και τι
αξίζω!!!!
Δίχως να το καταλάβει τα μάτια της πάλι βούρκωσαν και τώρα λιμνούλες
ξεχείλιζαν στα μάγουλα της. Η ώρα είχε περάσει. Κόντευε εφτά παρά δέκα. Το κρύο
είχε δυναμώσει για τα καλά. Μα δεν το ένιωθε
τόσο πολύ να τη διαπερνά όσο ο πόνος βαθειά μέσα στην ψυχή της. Θόλωσαν τα
μάτια της με δάκρυα. ‘’πως θα πάω έτσι στο
σχολείο ; Θα με δουν έτσι χάλια και θα αρχίσουν να ρωτάνε τι έχεις και τι
έπαθες!!!’’ αναρωτήθηκε. Εκείνη τη στιγμή πέρασε από μπροστά της ένας κύριος
που είχε βγάλει βόλτα στο παρκάκι το σκύλο του
-Σε έστησε το τομάρι,
ε κοπελιά ; Μη στενοχωριέσαι κούκλα μου δεν αξίζει να κλαις για κανέναν άντρα
πίστεψε με!! Σήκω φύγε μη παγώσεις εδώ πέρα και άστον... αυτός χάνει!!! Νέο
κορίτσι είσαι, θα βρεθεί ο καλύτερος, είπε ο περαστικός ρίχνοντας της ένα
βλέμμα συμπόνιας και έφυγε.
Η Άννα τότε συνειδητοποίησε τι ακριβώς της είχε πει και σα
να ξύπνησε από λήθαργο χαμογέλασε και την έπιασε νευρικό γέλιο. ‘’Μα ... χαχα,
είναι δυνατόν; Με πέρασε για... νόμιζε πως... χαχαχαχα!!!! Νέο κορίτσι είσαι ,
είπε ... αχχχχ καλέ μου κύριε... εγώ το ξέρω.. εσύ το είδες , άλλοι είναι που
δε το βλέπουν και μου κόβουν τα φτερά λέγοντας μου πού πάω τώρα στα
γεράματα.... ‘’ Σηκώθηκε, πήρε μια βαθιά ανάσα σκούπισε τα εκφρα στικά της μάτια κοίταξε ψηλά στον ουρανό
και ευχήθηκε στον Θεό να μην την εγκαταλείψει ποτέ. Να είναι πλάι της όποτε λιγοψυχά
και να της δώσει υπομονή και κουράγιο να τα καταφέρει.
Μόλις πέρασε την
καγκελόπορτα του σχολείου ακούστηκε και το κουδούνι. Εφτά ακριβώς!!! Άντε, καλό
μας μάθημα.
Η Χρύσα Μπαλαμπάνη, μαθήτρια της Α ́ τάξης είναι από τις πιο
δυναμικές παρουσίες του σχολείου, δημιουργική με καλλιέργεια, ενδιαφέροντα και
ικανότητες που αποδεικνύουν ότι η μόρφωση δε συνδέεται απαραίτητα με τα
απολυτήρια και τα πτυχία. Άριστη και επιμελής μαθήτρια παρά το γεγονός ότι έχει
οικογένεια, συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου και το στηρίζει
με κάθε τρόπο.
Το διήγημα αυτό εντάσσεται στη Συλλογή Διηγημάτων "Μη μετράς τα χρόνια ..." του Εσπερινού Λυκείου Καλλιθέας .
Ειδική αναφορά έχουμε κάνει στη διεύθυνση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου