Στο μεγαλύτερο Δάσος του κόσμου, στο Δάσος των Ερωτευμένων, οι καρποί των δέντρων ήταν από χρωματιστό γυαλί.
Σε αυτό το δάσος δεν ζούσε κανένα ζώο χρόνια τώρα. Μόνον περαστικοί ταξιδιώτες το διέσχιζαν από άκρη σε άκρη...που πάντα εντυπωσιάζονταν από τους γυάλινους χρωματιστούς καρπούς. Δίχως να ξέρουν τι θα τους συνέβαινε αργότερα, έκλεβαν με προσοχή από έναν καρπό ο καθένας και συνέχιζαν το ταξίδι τους, με καλύτερη διάθεση αλλά ελαφρώς ένοχη συνείδηση.
Το πρώτο πράγμα που έκαναν αυτοί οι ταξιδιώτες του ονείρου ήταν να διασφαλίσουν τους γυάλινους καρπούς από τις κακουχίες του ταξιδιού. Από αυτούς που έφταναν στην πόλη τους με τους καρπούς τους ακέραιους, άλλοι τους πούλησαν σαν πολυτελή και σπάνια διακοσμητικά και κάποιοι άλλοι, οι ελάχιστοι, τους φύλαξαν στην πιο ζεστή και αγαπημένη γωνία του σπιτιού τους.
Αυτοί οι τελευταίοι, οι ελάχιστοι, σε λίγες μέρες ανακάλυπταν πως ήταν ερωτευμένοι με πράγματα και πρόσωπα, στα οποία ποτέ δεν είχαν δώσει ιδιαίτερη σημασία.
Κάποιος από τους ελάχιστους ερωτεύτηκε έναν κόκκινο μεταλλικό κουμπαρά και άρχισε να τον στομώνει με κέρματα...
Κάποιος άλλος που μέχρι πρότινος βαριόταν το περπάτημα έγινε βαδιστής και μετά από λίγο καιρό έτρεχε σε αγώνες βάδην. Αυτός που ήταν ο μεγαλύτερος τεμπέλης της πόλης....
Ένας άλλος αποφάσισε(ερωτευμένος και αυτός λόγω του κλεμμένου γυάλινου καρπού) να είναι ειλικρινής, αυθόρμητος και αληθινός, στη νέα του σύντροφο. Μα Έτσι δεν την κράτησε για πολύ δίπλα του.
Εκείνη δεν ήταν μαθημένη στην αλήθεια και έφυγε φοβισμένη μακριά του…
Μια νέα κοπέλα όμως, από αυτούς τους ελάχιστους, διάλεξε να κρύψει το δικό της γυάλινο καρπό σε ένα όμορφα ραμμένο τσόχινο πουγκί.
Έπειτα από δυο μέρες έκανε μια βόλτα στην πόλη.. Ήταν Και εκείνη ερωτευμένη, όπως οι υπόλοιποι ελάχιστοι, μα δεν ήξερε με ποιόν ή με τι.
Είχε ζήσει σε χώρες όπου οι άνθρωποι έκρυβαν πράγματα...και Ακόμη περισσότερα αν ήσουν γυναίκα. Άρχισε Να ανακαλύπτει πως η ευτυχία τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου δεν τις γεμίζει εξολοκλήρου, απλά τις πασπαλίζει με την ασημόσκονη του φεγγαριού.
Του πλανήτη που ζωγραφίζει χαμόγελα στα πρόσωπα των ερωτευμένων. Αυτή η κοπέλα ξαφνικά αγάπησε τα πλακόστρωτα σοκάκια της πόλης, τις ζαρντινιέρες με τα λουλούδια στα μπαλκόνια και κάθε τι που παλιότερα δεν του έδινε καμιά σημασία. Αγάπησε Τις πιο απλές συνήθειες της...
Η παλίρροια της Αγάπης που ένιωθε αντί να την πνίξει, της έδινε ανάσες και της χάριζε μάτια που έβλεπαν κρυστάλλινες, ανάγλυφες εικόνες.
Δεν είχε όμως αγαπημένο....παρ'όλα Αυτά έμαθε να αγαπά. Το επόμενο πρωινό βγαίνοντας από το σπίτι της, χαμογέλασε στα τριαντάφυλλα του κήπου της και εκείνα υποκλίθηκαν στο πέρασμα της.
Ήξερε τότε πως η αγάπη ήταν αποτέλεσμα κλοπής και απώλειας.
Διάλεξε να αγαπά και όχι να αγαπιέται. Λίγο Πριν, είχε συνθλίψει μέσα στο πουγκί του τον γυάλινο καρπό της, και μαζί με αυτόν και το μαρμάρινο Εγώ της.
Τώρα οι πολλοί δεν θα την καταλαβαίνουν.
Εκείνη όμως τώρα γνωρίζει. Η Αγάπη στα πιο ωραία παραμύθια είναι άρρητη.
Δεν Προφέρεται ποτέ.
Είναι ένας συνθλιμμένος, μικροσκοπικός, γυάλινος χρωματιστός καρπός που τον κρύβουμε για πάντα μέσα στην ψυχή μας.
Τόσο συνθλιμμένος που μοιάζει με την ασημόσκονη του φεγγαριού.
Εκείνη τη σκόνη που δίνει χαρά στα πρόσωπα των ερωτευμένων.
Εκείνη τη σκόνη που την φυσούν τα χείλη του Έρωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου